Η παρουσίαση δυο βιβλίων του Θοδωρή Γεωργάκη

Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα των συμβουλίων του Πνευματικού Κέντρου στη Λευκάδα έγινε την Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018 το βράδυ η παρουσίαση δυο βιβλίων του συντοπίτη μας συγγραφέα-λαογράφου και ποιητή Θεοδώρου Σοφοκλή Γεωργάκη. Πρόκειται για την ποιητική τριλογία με τον τίτλο  “ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ” των εκδόσεων “ΟΣΤΡΙΑ” και το λαογραφικό βιβλίο-λεύκωμα “Ο Λευκαδίτικος Γάμος” Έθιμα -Τραγούδια – Συμβολισμοί.

Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ηλίας Γεωργάκης, ενώ την παρουσίαση έκαναν η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη, η συγγραφέας και ποιήτρια Ιωάννα Κόκλα και ο δρ του Πανεπιστημίου και πρώην δήμαρχος Ηλιούπολης Θεόδωρος Γεωργάκης. Στο τέλος μίλησε και ο συγγραφέας και ποιητής Θεόδωρος Γεωργάκης.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ από την εκδήλωση και το πολύ ενδιαφέρον εισαγωγικό σημείωμα του Ηλία Τσάκαλου για το βιβλίο “Λευκαδίτικος Γάμος”.

Ο συγγραφέας Θοδωρής Γεωργάκης (στο πάνελ δεξιά) ενώ καταθέτει τις δικές του απόψεις και διευκρινίσεις…

Μικρή αποδείχτηκε η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου για την παρουσίαση. Έτσι αρκετοί ήταν εκείνοι που βολεύτηκαν στο Φουαγιέ εκτός της αίθουσας…

Ο δημοσιογράφος Ηλίας Γεωργάκης, εκτός από συντονιστής, ήταν και ομιλητής της εκδήλωσης…

Κι ο βουλευτής Λευκάδας Θανάσης Καββαδάς μίλησε στην παρουσίαση για το βιβλίο του Λευκαδίτικου Γάμου, που αναφέρονταν σε υπαρκτά και αγαπημένα του πρόσωπα…

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη ενώ καταθέτει με γλαφυρό τρόπο τις δικές της απόψεις για τα βιβλία που παρουσιάζονταν…

Μέχρι την αρχαιότητα έφθασε η συγγραφέας και ποιήτρια Ιωάννα Κόκλα, ανατρέχοντας στον θεσμό του γάμου…

Περιεκτικός και με χιούμορ ήταν ο συγχωριανός, συνονόματος αλλά και συνεπώνυμος του συγγραφέα πρ. δήμαρχος Ηλιούπολης…

Στο μικρόφωνο ο ποιητής και συγγραφέας Θεόδωρος Γεωργάκης…

Η εκ των παρουσιαστών κα Ιουστίνη Φραγκούλη εν μέσω του βουλευτή Λευκάδας Θανάση Καββαδά και του συντονιστή της εκδήλωσης Ηλία Γεωργάκη…

Οι πρώην βουλευτές κ.κ. Βεργίνης και Σολδάτος μετά του προέδρου της Τ.Κ. Καρυωτών κ. Ι. Γεωργάκη, είναι φανερό πως κάτι ψάχνουν (χαλεύουν στα Λευκαδίτικα) στο βιβλίο που μόλις παρουσιάστηκε. Το βρήκαν άραγε; Άγνωστο. Πάντως σε κάθε περίπτωση, το βιβλίο δείχνει να τους έφερε κοντά, πολύ κοντά!…

Και μια ωραία συνέπεια της εκδήλωσης: Η παρουσίαση των βιβλίων του Θ. Γεωργάκη ήταν η αιτία να ξανασυνταντηθούν μετά από πολλές δεκαετίες τέσσερις παλιοί συμμαθητές του (εξατάξιου τότε) Γυμνασίου Λευκάδας! Από αριστερά προς τα δεξιά: Γεράσιμος (Μάκης) Κονιδάρης, Γιάννης Λάζαρης, Νίκος Γαζής και Σπύρος Αρβανίτης…

*****

 Ακολουθεί το εισαγωγικό σημείωμα  του Ηλία Τσάκαλου με τίτλο “ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ” με το οποίο προλογίζει το βιβλίο”Λευκαδίτικος Γάμος” του Θοδωρή Γεωργάκη:

Του Ηλία Τσάκαλου 

Μέσα απ΄ τα μάτια μας έφευγαν τα χρόνια. Δεκαετία του πενήντα. Βλέπαμε με τα αθώα παιδικά μάτια μας γύρω μας ένα κόσμο που ζούσε, δούλευε, παντρεύονταν, ερωτεύονταν, έφευγε, μισούσε, αγαπούσε, πέθαινε κυνηγημένος απ΄ την μοίρα του πάνω στην γη του και στα άγια και πονεμένα χώματα του σπιτιού, του χωριού του, της πατρίδας του. Το μακρινό Παραπέρα ότι άρχιζε να χαράζει μέσα στα λόγια του κόσμου, ότι είχε ανοίξει η Αυστραλία και  η Αμερική και οι δυτικές συνοικίες των Αθηνών ότι άρχισαν να υποδέχονται  τους «χωριάτες» των επαρχιών.

Ακόμα ο «παλιός κόσμος» ήταν ολοζώντανος και ζούσε στον δικό του χρόνο και τον δικό του ρυθμό. Κανένας δεν γνώριζε πού πηγαίναμε. Όλοι προχωρούσαν σπρώχνοντας την ύπαρξή του και την ύπαρξη των δικών του σε ένα κόσμο άγνωστο. Όμως ο «παλιός κόσμος» ακόμα ζούσε. Οι βαβάδες μας ζούσαν για να διηγηθούν τα χρόνια εκείνα και να μας εξηγήσουν αυτά που βλέπαμε με τα μάτια μας. Αλλά  ούτε εμείς, ούτε εκείνοι είχαμε συνείδηση και πολύ περισσότερο γνώση του κόσμου που έφευγε και εκείνου έρχονταν τρέχοντας πίσω μας, μέσα μας, δίπλα μας , μπροστά μας. Αυτό τον κόσμο τον ονόμαζαν «πρόοδο, πολιτισμό» οι δασκάλοι μας στο σκολειό χωρίς να έχουν καταλάβει ούτε τι χάναμε, ούτε την καταιγίδα που θα σκόρπιζε την κοινωνία όπως την γνωρίσαμε στα πέρατα του ορίζοντα.

Και τότε είπαμε εμείς την δουλειά μας, γεννιόμαστε, ζούσαμε, δουλεύαμε, παντρευόμαστε και πεθαίναμε.

Κάθε σκαλοπάτι της ζωής μας δεν ήταν μόνο δικό μας, δεν υπήρχε μόνο για την δική μας χρήση κι ανάγκη, ήταν και των δικών μας, των συγγενών μας και του χωριού μας. Η Γέννηση αφορούσε τους πάντες. Ο Γάμος αφορούσε τους πάντες. Ο θάνατος αφορούσε τους πάντες. Ακόμα και τους μη μετέχοντες! Ακόμα και τους «εχθρούς μας»!

Μια κορυφαία εκδήλωση  της ύπαρξης των ανθρώπων είναι η αναπαραγωγή τους. Η αναπαραγωγή πάντα γίνονταν στην κοινωνία με κάποιους κανόνες που διαμορφώνονταν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και εξυπηρετούσαν την ομαλή εξέλιξη του χωριού, του σογιού, της οικογένειας και του κάθε ενός ξεχωριστά.

Όταν μιλάμε για κανόνες εννοούμε πώς και με ποιο τρόπο γίνονταν η επιλογή του συντρόφου για την αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους.  Όλες οι κοινωνίες, το κάθε χωριό, το κάθε σόϊ, το κάθε σπίτι  είχε τους δικούς του ιδιαίτερους κανόνες. Φυσικά η επιλογή ήταν δικαίωμα του καθενός , αλλά, τότε, το ασκούσαν συχνά  τα μεγαλύτερα άτομα της οικογένειας για λογαριασμό της. Ακόμα και οι μελλοντικοί γαμπροί και νύφες υποτάσσονταν συχνά (αυτός ήταν ο κανόνας σχεδόν) στην θέληση των μεγαλύτερων που επέλεγαν το πρόσωπο που θα εξασφάλιζε την ύπαρξη και την δημιουργία και την διατήρηση της οικογένειας και του σογιού.

Εμείς όλα αυτά τα βλέπαμε στις λεπτομέρειές τους να περνούν μπροστά απ΄τα μάτια μας και  καλά καλά δεν τα καταλαβαίναμε. Μετείχαμε στις γιορτές και στα πανηγύρια , ακούγαμε τις προξενήτρες που τα πήγαιναν και τα έφερναν, βλέπαμε τα αποτελέσματα, πηγαίναμε στους αρρεβώνες, ακούγαμε για τα λιγατοχάρτια, ακούγαμε για τις διαπραγματεύσεις για την προίκες, ζούσαμε τους γάμους, αλλά είμαστε στην θέση του θεατή που μάλιστα δεν γνώριζε ότι όλα αυτά χάνονταν ανεπίστρεπτα.

Κι έτσι , όπως συμβαίνει πάντα, όλα αυτά σαν χάθηκαν για πάντα τα λέμε λαογραφία και  κάποιος ανάμεσά μας θέλεις από νοσταλγία, θέλεις από όποια εσωτερική του ανάγκη προσπαθεί να τα καταγράψει και να μείνουν κτήμα μας.

Αυτό κάνει και το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας  που ο φίλος Θοδωρής προσπαθεί να  φύγει από την θέση του μετέχοντος στην θέση του καταγραφέα ενός κόσμου που χάθηκε, ίσα που προλάβαμε να δούμε  και πλέον τον ονομάζουμε λαογραφία και προσπαθούμε να τον κατανοήσουμε.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε και να μπούμε στα άβαθα της ψυχής των ανθρώπων εκείνων που ίσα που τους προλάβαμε πάνω στην βάρκα του σύμπαντος.

Ανέλαβε το έργο Θοδωρή να διηγηθείς κι εμείς ακούμε και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε εκείνο το σκαλί της παρουσίας των ανθρώπων μας στη Γη.

***