FortsaLefkada.gr 
Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως είναι ντροπή για την κοινωνία μας να έχουμε σαν τρίτη πολιτική δύναμη στο Κοινοβούλιο (αλλά και στις δημοσκοπήσεις) την φασιστική Χρυσή Αυγή, με όλους αυτούς που την αποτελούν και την χαρακτηρίζουν. Κι εκτός από ντροπή, αυτό αποτελεί κι έναν πολύ σοβαρό παράγοντα ανησυχίας για το μέλλον, γιατί αν κοιτάξουμε την ιστορική διαδρομή τέτοιων σχηματισμών, θα δούμε πως δεν ήταν καθόλου απαραίτητο ν΄ αποκτήσουν την απόλυτη πλειοψηφία για να θρονιαστούν στην εξουσία, με όλες τις εφιαλτικές προοπτικές που είχε (ή θα έχει) μια τέτοια εξέλιξη. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε, πως οι πρώτοι διδάξαντες αυτού του είδους τον φασισμό, ο Χίτλερ κι οι Ναζί στην προπολεμική Γερμανία, παρότι απείχαν πολύ απ΄την απόλυτη πλειοψηφία στις τελευταίες εκλογές , κατάφεραν να εγκατασταθούν για τα καλά στην εξουσία με όλες τις ολέθριες συνέπειες που επακολούθησαν για την παγκόσμια κοινωνία.
Μέχρι εδώ, δεν υπάρχει καμιά διαφωνία με τους «αριστερούς» της αυτοδιοίκησης- και τους αναφέρω ονομαστικά, τον δήμαρχο της Πάτρας, τον περιφερειάρχη Ι.Ν., τον δήμαρχο Λευκάδας και πιθανότατα κι άλλους- που τελευταία ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα βγει πιο λάβρος και πιο «εχθρικός» απέναντι στους νεοφασίστες της Χρυσής Αυγής. Διαφωνία όμως και μάλιστα σοβαρή έχουμε, για τις ξεκάθαρα παράνομες και συχνά φασιστικές μεθόδους που αυτοί οι αιρετοί επιλέγουν, για να πολεμήσουν (υποτίθεται) τον φασιστικό κίνδυνο. Μεθόδους οι οποίες έχουν ήδη καταστήσει κατηγορούμενους τους δυο πρώτους απ΄ αυτούς! Και λέμε υποτίθεται, γιατί καθόλου δεν έχουμε πεισθεί πως πραγματικός στόχος τους είναι να πλήξουν τους νεοφασίστες κι όχι να ψαρέψουν σε θολά νερά εκλογικά οφέλη, τα οποία ελπίζουν πως θα τους βοηθήσουν να επανεκλεγούν, πουλώντας «αριστεροσύνη» στις αριστερές μάζες. Δεδομένου μάλιστα πως και οι τρεις τους είχαν από μια μάλλον ανέλπιστη εκλογή, αφού στις πρόσφατες εκλογές δεν ήταν παρά αδύναμα αουτσάιντερ, γίνεται ορατό και δικαιολογημένο το άγχος τους για την πολύ αμφίβολη επανεκλογή τους.
Το άγχος όμως είναι πολύ κακός σύμβουλος και συχνά οι ενέργειες που υπαγορεύει, εκτός ότι συνήθως φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα απ΄ αυτό που επιδιώκουμε, πλήττουν την καρδιά της νομιμότητας και της Δημοκρατίας, την οποία υποτίθεται πως προστατεύουν απ΄ τους φασίστες οι αιρετοί. Και το χειρότερο είναι που καμώνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η αυθαιρεσία τους κι η παραβίαση του νόμου με την παρτ-τάιμ νομιμοφροσύνη τους, είναι μέθοδοι απολύτως φασιστικές! Δηλαδή με απλά λόγια, προσπαθούν να θεραπεύσουν την σοβαρή παθογένεια του φασισμού δια της … «ομοιοπαθητικής», εφαρμόζοντας τις ίδιες φασιστικές μεθόδους…
Οι φασιστικές μέθοδοι όμως «αριστεροί» μας δημοκράτες δεν πολεμιούνται με φασισμό. Πολεμιούνται πολιτικά. Και ο καλύτερος τρόπος είναι να απογυμνωθούν απ΄ τα ερείσματα που έχουν αποκτήσει εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες και τα κουσούρια των αντιπάλων τους κοινοβουλευτικών. Γιατί οι συνάδελφοί τους βουλευτές να τους επιτρέπουν να λαϊκίζουν ζητώντας (μόνο αυτοί) να κοπεί στο μισό η βουλευτική αποζημίωση; Γιατί να τους καθιστούν τους μοναδικούς που ζητούν να καταργηθεί η βουλευτική ασυλία; Γιατί να είναι οι μόνοι που προτείνουν την μείωση των βουλευτών σε 200 και αρκετά άλλα παρόμοια μέτρα, τα περισσότερα των οποίων δεν τα θέλουν στην πραγματικότητα, όμως επειδή οι άλλοι βουλευτές κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, τους αφήνουν να μπλοφάρουν και να λαϊκίζουν ασύστολα, αποκτώντας έτσι ερείσματα σε μια κοινωνία όχι φασιστών, αλλά απελπισμένων πολιτών που πλήττεται ανελέητα απ΄ την κρίση και τα δεινά της…
Σαν παλαιοί αριστεροί ή κομμουνιστές όμως που είναι και μάλιστα μιας κάποιας ηλικίας οι προαναφερόμενοι αιρετοί, θα έπρεπε εκ πείρας να γνωρίζουν πως ουδέποτε οι νόμιμες ή οι παράνομες διώξεις έπληξαν πολιτικά τους διωκόμενους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κόμμα ή παράταξη. Συνήθως μάλιστα φέρνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, αφού καλλιεργούν την συνωμοτικότητα και την μεταξύ τους αλληλεγγύη, συσφίγγουν τους δεσμούς των διωκόμενων κι ενισχύουν την συσπείρωσή τους. Πάρτε για παράδειγμα το ΚΚΕ. Για όσο διάστημα ήταν στην παρανομία και στις εκλογές καμουφλαρίζονταν πίσω από άλλα σχήματα (ΕΔΑ κ.λ.π), είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση απ΄ όση είχε όταν έγινε νόμιμο κι εμφανίστηκε με το όνομά του… Και πολύ τελευταία με τις επιλογές και με την ελεύθερη δράση των στελεχών του, βλέπετε τι έπαθε: Από πλευράς μεγέθους έφθασε να βλέπει την πλάτη της Χρυσής Αυγής…
Πέρα απ΄ αυτά όμως, με τέτοιες συμπεριφορές πλήττεται η καρδιά της Δημοκρατίας. Και είναι εξαιρετικά θλιβερό, εμείς οι νεοέλληνες, να αγνοούμε τους κολοσσούς της λογικής και της φιλοσοφίας, που έζησαν και μεγαλούργησαν πριν από μας σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο και που η σκέψη τους μεταλαμπαδεύτηκε στους άλλους λαούς χιλιετίες αργότερα, να ερχόμαστε σήμερα και να κακοποιούμε ασύστολα τις διδαχές τους.
Κανένας απ΄ τους λαούς που μεγαλούργησαν κατά το παρελθόν, δεν είχε υπό αίρεση και δεν εφάρμοζε κατ΄επιλογήν την νομιμότητα! Γιατί όλοι τους ήξεραν τους φοβερούς κινδύνους που κρύβει μια τέτοια πρακτική, κάτι που προφανώς αγνοούν οι σημερινοί «αριστεροί» που παρεκτρέπονται.
Ο αρχαίος Σόλων είπε ότι η καλύτερη κυβέρνηση είναι εκείνη όπου ο λαός υπακούει στους άρχοντες κι οι άρχοντες στους νόμους. Ο Σωκράτης, μολονότι είχε την ευκαιρία να φύγει και να γλιτώσει, εξ αιτίας της αδιαπραγμάτευτης νομιμοφροσύνης του, έμεινε κι ήπιε το κώνειο! Ο Αριστοτέλης είπε πως, όπως ο άνθρωπος, όταν πετύχει την πλήρη ηθικοπολιτική του ανάπτυξη, είναι το τελειότερο ζώο, έτσι είναι το χειρότερο απ’ όλα, όταν ζει χωρίς νόμους.
Ο Πλάτων ήταν πιο αναλυτικός αλλά και πιο σαφής για την περίσταση: «Σε όποια πόλη ο νόμος υποτάσσεται και ακυρώνεται από τους άρχοντες, βλέπω πολύ γρήγορη την καταστροφή της. Σ’ όποια όμως πόλη ο νόμος είναι απόλυτος κυρίαρχος των αρχόντων και οι άρχοντες δούλοι του νόμου, βλέπω καθαρά ότι υπάρχει σωτηρία κι όλα τα καλά που έχουν δώσει οι θεοί στις πόλεις». Δραματικά επίκαιρος για την περίσταση ήταν κι ο Βολταίρος, (παρότι κάποιοι αμφισβητούν πως ήταν δικό του) που φέρεται πως είπε : Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”…
Κι οι Ρωμαίοι (της περιόδου της Δημοκρατίας) όμως, θεωρούσαν αδιαπραγμάτευτη την εφαρμογή του κάθε νόμου, ακόμη και του πλέον σκληρού. Για αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις μάλιστα έλεγαν: “dura lex sen lex” που σημαίνει «σληρός νόμος αλλά νόμος» κι εκεί τελείωνε κάθε κουβέντα και κάθε αμφισβήτηση…
Οι μεγάλοι αυτοί πολιτισμοί και δυνάμεις της αρχαιότητας πήραν την κατιούσα και χάθηκαν, όταν το πολιτικό τους σύστημα άλλαξε και διεφθάρη με άρχοντες (αυτοκράτορες, τυράννους κ.λ.π.) που έβαλαν τον εαυτό τους πάνω απ΄ τους νόμους, ή τους εφάρμοζαν όποτε τους κάπνιζε…
όΜε βάση αυτή την ιστορική εμπειρία λοιπόν, ας βάλουμε τουλάχιστον μυαλό, εμείς οι νεότεροι…
