Ταγίπ ή Νικολάε?

Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Πολλοί ήταν οι Λευκαδίτες που εξεπλάγησαν με την πρόσφατη ανεκδιήγητη αλλά κι εντελώς αψυχολόγητη ανακοίνωση του δημάρχου σχετικά με το άνοιγμα του δρόμου Αθανίου-Γιαλού και κυρίως απ΄ την απαράδεκτη κι εμφανώς απειλητική απόπειρα του συντάκτη της να εκφοβήσει τους εμπλεκόμενους επισείοντας στην υπόθεση την απειλή της αστυνομικής και της εισαγγελικής επέμβασης!

Κι ο υποψήφιος φοιτητής της Νομικής Σχολής βέβαια γνωρίζει πως για να επέμβουν αυτές οι αρχές δεν αρκεί η δημαρχιακή επιθυμία, αλλά θα πρέπει να υπάρχει υποψία έστω παράνομης συμπεριφοράς. Όμως φαίνεται πως ο δήμαρχος ούτε υποψήφιος φοιτητής της Νομικής υπήρξε, ούτε κι απ΄ έξω έτυχε να περάσει… Κι έτσι μάλλον δυσκολεύεται να κατανοήσει πως στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο δεν υπάρχει παρανομία από πλευράς των κατοίκων, αλλ΄ αντίθετα υπάρχει μια ενέργεια άξια επαίνου στην οποία περισσεύει η εθελοντική κι η κοινωνική προσφορά και η οποία μάλιστα υποκαθιστά και εν μέρει αναπληρώνει την απίστευτη δημαρχιακή αδράνεια, που κοντεύει να καταστρέψει ολοκληρωτικά τους ήδη χτυπημένους απ΄ τον σεισμό κατοίκους! Συνεπώς αντί απειλών και θολών κατηγοριών για ανύπαρκτες παρανομίες, καλό θα ήταν ο δήμαρχος να συγχαρεί τους εθελοντές-κατοίκους, αφού βέβαια πρώτα τους ζητήσει συγνώμη για την δική του ανικανότητα κι αδράνεια…

Για τα τοπικά ΜΜΕ βέβαια, τα οποία απλά έκαναν τη δουλειά τους και ενημέρωσαν την κοινή γνώμη γι αυτό το γεγονός ως είχαν υποχρέωση, το μόνο που θα μπορούσε να πει κανείς, είναι πως η η δημοτική Αρχή βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, αφού κατέληξε στην απονενοημένη αυτή ενέργεια που την εκθέτει ανεπανόρθωτα. Και είναι φανερό πως το πραγματικό πρόβλημά της δεν είναι μόνο η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου γεγονότος  αλλά η γενικότερη κριτική που της ασκούν τα συγκεκριμένα ΜΜΕ. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό πως ουδέποτε κατάφερε να συμβιβαστεί με την άσκηση κριτικής και να κατανοήσει και να δεχθεί πως η δημόσια κριτική είναι φυσικό επακόλουθο στην ενάσκηση εξουσίας, τουλάχιστον στα δημοκρατικά περιβάλλοντα! Έτσι ονειρεύεται κάποιο τρόπο που θα της επέτρεπε να πλήξει και να εξαφανίσει όλα τα μέσα, πλην ενός ίσως, του γνωστού, ώστε να απαλλαγεί μια και καλή απ΄ τον ενοχλητικό έλεγχό τους…

Θα διαφωνήσω όμως με τον φίλο μου τον Ηλία, που προσομοιάζει την δημαρχιακή νοοτροπία (σε ότι αφορά τα ΜΜΕ) μ΄ αυτήν του Ερντογάν και θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω αυτήν μου την άποψη, πηγαίνοντας το πράγμα και λίγο παραπέρα, στον τρόπο άσκησης της εξουσίας γενικότερα.

Ο γείτονας και …σύμμαχος Ταγίπ λοιπόν, θα θυμίσω πως αρέσκεται να ασκεί την εξουσία με τον παλιό και πατροπαράδοτο για τους Οθωμανούς τρόπο, επαναφέροντας ουσιαστικά το σουλτανικό σύστημα και επιλέγοντας φυσικά τον ρόλο του σουλτάνου για τον ίδιο. Ας δούμε λοιπόν τι προέβλεπε -και τι συνεχίζει να προβλέπει- το συγκεκριμένο σύστημα: Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το μοίρασμα της επικράτειας σε τιμάρια (πασαλίκια ή καζάδες, όπως τα έλεγαν) και σε ελεγχόμενους τοπάρχες, τους πασάδες, με κλιμακωτή την ισχύ του καθ΄ ενός  ανάλογα με τις ουρές τους, (υπήρχαν πασάδες με τρεις ιππουρίδες δηλ. αλογο-ουρές, με δυο ή και με μια).

Ο καθένας απ΄ αυτούς τους αξιωματούχους είχε σημαντικό βαθμό αυτοδυναμίας, αρκεί να ήταν πιστός στον σουλτάνο και να εφάρμοζε τα γενικής φύσεως φιρμάνια του. Είχε την υποχρέωση να μεριμνά, να εισπράττει και ν΄ αποδίδει τους φόρους, ώστε να γεμίζει το κεντρικό σουλτανικό θησαυροφυλάκιο και να συμμετέχει (όποτε καλούνταν) στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με τον στρατό που ήταν υποχρεωμένος να οργανώνει και να συντηρεί ο ίδιος!

Ο τρόπος που ασκεί όμως ο δήμαρχος την εξουσία, μολονότι είναι κι αυτός εξ ίσου απολυταρχικός, είναι εντελώς διαφορετικός στην δομή του. Με εξαίρεση την πολεμική του στα ΜΜΕ και στον διακαή πόθο του να τα εξαφανίσει αν του ήταν δυνατόν, (κάτι πάντως που είναι στόχος σε όλες τις απολυταρχικού τύπου εξουσίες), καμιά άλλη ομοιότητα με το σουλτανικό σύστημα δεν έχει. Αντίθετα έχει σημαντικές διαφορές. Μια απ΄ αυτές είναι η ανάδειξη στην κλίμακα εξουσίας των στενών συγγενών, όπως είναι λ.χ. ο πρώτος ξάδερφος, κάτι που οι σουλτάνοι όχι απλά δεν το διανοούνταν, αλλά είχαν φροντίσει κιόλας να …εξαφανίσουν αδέρφια και λοιπούς κοντινούς συγγενείς, στέλνοντας την νύχτα τους μουγκούς (κι αγράμματους για να μην μπορούν να τους μαρτυρήσουν) να τους πνίξουν, αρκεί να μην χύνονταν το πολύτιμο βασιλικό αίμα τους!…

Ούτε και ημιαυτόνομους πασάδες όμως διαθέτει, κι άλλωστε δεν φαίνεται να είναι ούτε κι ο ίδιος αυτόνομος. Αντίθετα είναι τυπικά και ουσιαστικά βαθιά κομματικός, ενώ στον τρόπο λειτουργίας του σε τοπικό επίπεδο αποδείχνεται υπέρ το δέον συγκεντρωτικός, πράγμα για το οποίο έχει κατηγορηθεί δημόσια από ανθρώπους του συνδυασμού του, οι οποίοι μάλιστα του έδωσαν προεκλογικά το ίματζ ανεξάρτητου -μάλλον και τη νίκη- κι οι οποίοι γι αυτόν ακριβώς  τον λόγο τον κατήγγειλαν, τον εγκατέλειψαν κι ανεξαρτητοποιήθηκαν.

Αρκετές πληροφορίες κι ακόμα περισσότερες ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως ήδη έχει εγκατασταθεί στον τόπο μας κομισάριος προκειμένου να μεταφέρει τις κομματικές οδηγίες και να ελέγχει την υλοποίησή τους. Για όσους τυχαίνει να μην το γνωρίζουν, ο κομισάριοι ήταν το μάτι και το αυτί του κόμματος στα αλήστου μνήμης κομμουνιστικά καθεστώτα και ήταν διάσπαρτοι σε υπηρεσίες, σε εργοστάσια, σε οργανισμούς, σε πλοία κ.λ.π. οι οποίοι κατά κανόνα λειτουργούσαν υπεράνω της κανονικής διεύθυνσης του φορέα τους! Για να κατανοήσει κανείς τον ρόλο αλλά και την ισχύ του κομισάριου σ΄ εκείνες τις περιόδους θα πούμε πως έχουν καταγραφεί περιπτώσεις που ο (κομμουνιστής) πλοίαρχος έκρινε πως ήταν αναγκασμένος να ζητήσει βοήθεια σε περίπτωση κινδύνου κι ο κομισάριος αρνούνταν (και συγχρόνως απαγόρευε) να δεχθούν βοήθεια απ΄ τα καπιταλιστικά πλοία που τύχαινε να είναι κοντά, με αποτέλεσμα να χαθούν ολόκληρα πλοία αύτανδρα…

Δεν νομίζω βέβαια πως οι σημερινοί κομισάριοι (επί ΣΥΡΙΖΑ) έχουν τόσο ζωτικές αρμοδιότητες, αλλά είναι διαπιστωμένο πως πολλοί ΟΤΑ έχουν -συνήθως αποσπασμένο- έναν «Καρανίκα» που έχει ισχυρό λόγο επί παντός επιστητού. Κι απ΄ ότι φαίνεται, είναι κι ο δήμος Λευκάδας μεταξύ αυτών που διαθέτουν τον «Καρανίκα» τους, γι αυτό ίσως και οι τελευταίοι χειρισμοί του, όπως κι η δημοφιλία του, πάνε απ΄ το κακό στο χειρότερο. Αυτό  τουλάχιστον υποστηρίζουν άνθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν…

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, καθόλου δεν προσομοιάζει το στυλ διοίκησης του δημάρχου μ΄ αυτό του Ερντογάν. Μάλλον εκείνο του αλήστου μνήμης Νικολάε (Τσαουσέσκου) μας θυμίζει: Απολύτως συγκεντρωτικός ο τρόπος λήψης των αποφάσεων, ύπαρξη κομισάριου, συμμετοχή στην εξουσία του συγγενικού περιβάλλοντος και απόλυτη ιδεολογική συγγένεια. Τι άλλο να ζητήσουμε οι άνθρωποι;