FortsaLefkada.gr 
του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ
Μνήμες 49 Χρόνια μετά το φιάσκο της επιστράτευσης του 1974
Ήταν δυο μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, όταν η δεύτερη νυχτερινή βάρδια (02:00-08:00) των χειριστών ραντάρ αντικαταστήσαμε την πρώτη νυχτερινή βάρδια (20:00-02:00) στο τμήμα παρακολούθησης της εναέριας κυκλοφορίας της αίθουσας Επιχειρήσεων, της 4ης Μοίρας ΚΕΠ της Πολεμικής Αεροπορίας, στο Μεγανόρος της Λευκάδα, απέναντι από την βουνοκορφή του εορτάζοντα (και σήμερα) προφήτη Ηλία..
Σε μια γωνιά αυτής της αίθουσας, Επιχειρήσεων υπήρχε ο πίνακας ετοιμότητας της Μονάδας, που αποτελούνταν από τέσσερα χρωματιστά εν σειρά τετράγωνα τζάμια 15Χ15 εκατοστά, το καθένα εκ των οποίων έγραφε πάνω του από ένα κεφαλαίο λατινικό γράμμα και είχε διαφορετικό χρώμα: Το πρώτο τζάμι πράσινου χρώματος, είχε το γράμμα Α, που σήμαινε την συνήθη ετοιμότητα ρουτίνας της μονάδας, το δεύτερο ήταν κίτρινο και είχε το γράμμα Β, που σήμαινε κατάσταση ετοιμότητας αυξημένη, το τρίτο ήταν πορτοκαλί με το γράμμα C και σήμαινε πολύ αυξημένη ετοιμότητα μονάδας και το τέταρτο ήταν κόκκινο με το γράμμα D που σήμαινε ετοιμότητα μονάδας κατάστασης πολέμου!
Κατά την ώρα της αλλαγής της βάρδιας λοιπόν, στον πίνακα υπήρχε σταθερά αναμμένη (σ΄ όλες τις τελευταίες πέντε ημέρες, απ΄ το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο στις 15-7 και μετά), η κίτρινου χρώματος κατάσταση Β (της αυξημένης ετοιμότητας). Καθίσαμε λοιπόν ο καθένας στο πόστο του, δύο χειριστές στις οθόνες των ραντάρ, ένας στην υποτύπωση, ένας στην καταχώρηση, ένας στην διαβίβαση κι ένας στην διευκρίνιση, ενώ οι δυο παλιότεροι και πλέον έμπειροι της βάρδιας “περισσεύαμε” και απλά πιάσαμε την κουβέντα καθόσον είμαστε εις διάθεσην για την κάθε δυσκολία που ενδεχομένως θα προέκυπτε στους νεώτερους συναδέλφους μας ή για ν΄ αντικαταστήσουμε όποιον για κάποιο λόγο υπήρχε ανάγκη ν΄ απομακρυνθεί απ΄ το πόστο του.
Ο γράφων κατά την συγκεκριμένη μέρα υπηρετούσε τον 22 μήνα της θητείας του, έχοντας ακόμη να υπηρετήσει 6 μήνες μέχρι τους 28 που ήταν τότε η κανονική θητεία στην Αεροπορία, οι οποίοι όμως τελικά έγιναν 10 (συνολικά 32 δηλαδή) αφού προστέθηκαν δυο μήνες φυλακή- πράγμα σπάνιο κι εντελώς ασυνήθιστο για την Αεροπορία- καθότι ήταν ατίθασο και απείθαρχο παιδί) και ακόμη δυο μήνες που προστέθηκαν αργότερα σαν πρόσθετη θητεία, λόγω των γεγονότων του 1974 στην Κύπρο και της έντασης με την Τουρκία που επακολούθησε…
Η βάρδια μας εκείνη τη νύχτα λοιπόν εξελίσσονταν κανονικά, μέχρι περίπου στις 3:30 η ώρα, οπότε έσβησε ξαφνικά το κίτρινο Β που υπήρχε στον πίνακα ετοιμότητας κι άναψε το πορτοκαλί C , αυτό της αυξημένης ετοιμότητας. Η αλλαγή έφερε μια κάποια ανησυχία στην ομήγυρη, όμως δεν θεωρήσαμε πως συμβαίνει κάτι το πάρα πολύ σοβαρό, αφού ευρισκόμενοι στην πιο σκληρή περίοδο της χούντας (αυτή του Ιωαννίδη) και μάλιστα σαν στρατιώτες τότε, είμαστε χωρίς ραδιόφωνα (για να μην ακούμε Ντόϋτσε Βέλε και BBC) κι έτσι είχαμε ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα ενημέρωσης για ότι συνέβαινε στον έξω κόσμο απ΄ ότι είχαν οι συμπατριώτες μας πολίτες!
Σε λιγότερο από μια ώρα αργότερα όμως, το πορτοκαλί C έσβησε κι αντικαταστάθηκε απ΄ το κόκκινο D, γεμίζοντάς μας με σοβαρή ανησυχία πλέον για το τι συμβαίνει εκεί έξω. Μοναδικός τρόπος να μάθουμε κάτι παραπάνω, ήταν ο συνάδελφος της βάρδιας στο τηλεφωνικό κέντρο που ήταν φίλος, κι ο οποίος μιλώντας με δικούς του συναδέλφους άλλων μεγαλύτερων και πιο κεντρικών μονάδων ή ακούγοντας τις τηλεφωνικές συνομιλίες των κορυφαίων αξιωματικών της μονάδας (διοικητή και υποδιοικητή) μας έδινε κι εμάς καμιά πληροφορία. Όταν λοιπόν του τηλεφώνησα και τον ρώτησα αν ξέρει τίποτα, μου είπε: “Δεν περνάς από δω να σε δω κιόλας;” Κατάλαβα πως δεν ήθελε να μιλήσει απ΄ το τηλέφωνο κι έτσι τον επισκέφθηκα στο τηλεφωνικό κέντρο, παρόλο που παγορεύονταν οι επισκέψεις εκεί. Κι έτσι έμαθα πως οι Τούρκοι επιτίθενται στην Κύπρο…
Στις οκτώ το πρωί μας αντικατέστησε η επόμενη βάρδια και εμείς κατεβήκαμε για πρωϊνό, ύπνο και ξεκούραση στον καταυλισμό στον Αμμόκαμπο, εκεί δηλαδή που ήταν τα μαγειρεία, οι εγκαταστάσεις και οι θάλαμοι που κοιμόμαστε, όταν δεν είχαμε νυχτερινή βάρδια στον λόφο.
Φάγαμε μεν πρωϊνό αλλά για ύπνο ούτε κουβέντα! Ήταν η 20η Ιουλίου, ανήμερα της γιορτής του προφήτη Ηλία και γιόρταζε το εκκλησάκι του στην διπλανή βουνοκορφή, ενώ μάλιστα γίνονταν και μεγάλο πανηγύρι στην Εγκλουβή. Απ΄ το παράθυρο του θαλάμου μας λοιπόν, παρακολουθούσα τους χωρικούς, κυρίως Εξανθείτες και Δρυμωνιώτες, που περνούσαν αμέριμνοι στον δρόμο που περνάει έξω ακριβώς απ΄ την μονάδα, καβάλα στα ζώα τους με τα πλουμιστά καβαλοσκούτια και με προορισμό το εξωκλήσι του προφήτη. “Πηγαίνετε και σε λίγο θα δείτε το πραγματικό πανηγύρι…” σκέφτηκα, καθώς ήμουν σίγουρος γι αυτό που θα επακολουθούσε…
Ήταν γύρω στις δέκα και μισή όταν άρχισαν τα όργανα στο κρατικό ραδιόφωνο του Ε.Ι.Ρ. (Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας) να παίζουν δημοτικά και τσάμικα τραγούδια, τα οποία πυκνά διακόπτονταν απ΄τα βαρύγδουπα πατριωτικά συνθήματα του εκφωνητή! “Ωχ, άρχισαν τα όργανα” σκέφθηκα, αφού κάθε φορά που οι κρατικοί σταθμοί κατέληγαν σε κλαρίνα και εμβατήρια, κάποια συμφορά ακολουθούσε…
Θα ήταν λοιπόν λίγο μετά τις έντεκα, όταν τα ραδιόφωνα ανήγγειλαν την επιστράτευση κι οι πανηγυριώτες που προείπαμε άρχισαν να γυρίζουν αλαφιασμένοι με τα ζώα και τα καβαλοσκούτια τους στα χωριά τους, διαλύοντας στο λεπτό το πανηγύρι, πριν αυτό καλά-καλά ξεκινήσει…
Την επόμενη μέρα πλάκωσαν στη μονάδα οι επίστρατοι που υποχρεώθηκαν να καταταγούν εκ νέου στο στράτευμα. Μόνο που η εμφάνισή τους ήταν κάπως κωμικοτραγική και μόνο στράτευμα δεν θύμιζαν. Γιατί αφού παράτησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και κατατάχτηκαν, κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδό μας, άλλος με στρατιωτικό παντελόνι κι όλα τα υπόλοιπα ρούχα του πολιτικά, άλλος μόνο με στρατιωτικό πουκάμισο, κάποιοι με σαγιονάρες και κανείς τους με όπλο! Ήταν τότε που στις μονάδες υποδοχής και εξοπλισμού επιστράτων, άνοιγαν τα κιβώτια εξοπλισμού κι αντί για όπλα και εφόδια εύρισκαν μέσα πέτρες!
Ευτυχώς ο μεγάλος Θεός της Ελλάδας -ενδεχομένως κι ο προφήτης Ηλίας που εκείνη την ημέρα γιόρταζε, – μας λυπήθηκαν και η κρίση δεν εξελίχθηκε σε πόλεμο με τους Τούρκους. Κι επί πλέον σε μια εβδομάδα μέσα, έπεσε κι η χούντα, υπό το βάρος της ηλιθιότητας και της προδοσίας των πρωταιτίων της. Πάλι καλά δηλαδή…
