Το έδαφος είναι ολισθηρό

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Μια ακόμη δέσμη πυρών εξαπέλυσε προ ημερών ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ευθέως προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, που κατά τη γνώμη του συρρίκνωσε το κόμμα από το 40% στο 5%, εμμέσως προς τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη («Σιχαθήκαμε Βενιζέλο και Κουβέλη»), και κατά συρροήν προς τον ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο μεταξύ άλλων αποκάλεσε «κάφρο» και «αγράμματο». Μολονότι ο κ. Πάγκαλος ρέπει στους εύκολους χαρακτηρισμούς, το ανωτέρω ατόπημα, στην παρούσα πολιτική συγκυρία, φανερώνει μια απώλεια ψυχραιμίας. Αποκαλύπτει ρωγμές που δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν κάτω από την καλοφορεμένη κοσμιότητα και τις επαγγελματικές συμμαχίες. Δείχνει να εγκαινιάζει μια περίοδο ρευστή, ασταθή, με τον κίνδυνο, η σύγκρουση κομματικών συμφερόντων να καταλήγει με κόπο σε συμβιβασμούς και γεφυρώσεις, να οδηγεί σε μικρο-αναμετρήσεις, και όταν τα αίματα ανάβουν, και σε χλευασμούς, ύβρεις…
Συχνά στη Βουλή σώφρονα πολιτικά στελέχη, ενάρετοι συμφιλιωτές μεταμορφώνονται σε κοινούς καβγατζήδες. Το περιτύλιγμα της κοινοβουλευτικής τάξης σχίζεται και προβάλλει ο οξύτατος πολιτικός ανταγωνισμός (πλάι στο διάπυρο εκτεταμένο χαράκωμα μεταξύ Χρυσής Αυγής και λοιπού βουλευτικού σώματος, που «φωτογραφίζει» σκηνές από ένα φλεγόμενο μέλλον), ο οποίος αφήνει να φανούν τα άδυτα μιας τάξης, που βγαίνει όλο και πιο συχνά έξω από την πεπατημένη του εξωραϊσμού των ασυμφωνιών. Κάτω από τις επώδυνες προσπάθειες να διασφαλιστεί η συνέχιση της πολυπόθητης σταθερότητας, δείχνει να μυρίζει φαγωμάρα, μπαρούτι. Οι αντίπαλοι εταίροι ευθυγραμμίζονται μεταξύ τους και ομονοούν, πρόσκαιρα.
Αν δεν κτιστούν γρήγορα νέες γερές βάσεις της αναθεωρημένης συνεργασίας, θα υπάρχει διαρκώς ο κίνδυνος των αλυσιδωτών κρίσεων. Και η αστάθεια διαχέεται. Σε εξασθενημένες εποχές, οι πολίτες εξοικειώνονται με την εικόνα της σύγκρουσης, με τα κλονιζόμενα παραδείγματα και η κοινωνική ρευστότητα γενικεύεται. Εκείνο που επηρεάζει περισσότερο την κοινωνία είναι η διαδεδομένη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι της εξουσίας θυσιάζουν το γενικό στο προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον και όταν νιώθουν ότι απειλούνται, ανενδοίαστα αλληλοσπαράσσονται. Τότε το κοινωνικό έδαφος γίνεται ολισθηρό, αφού τα φαινόμενα πολιτικής διάλυσης, πέρα από το να αποκαλύπτουν τα πρόσωπα πίσω από τα προσωπεία, παρασύρουν στην αποδόμηση το σύνολο.
Την πορεία ενός λαού καθορίζει η λειτουργία των κοινωνικών δυνάμεων. Την ώθηση προς την έξοδο από το τούνελ δίνει το αρραγές του κοινού αγώνα ανεξαρτήτως πολιτικο-ιδεολογικών διαφορών. Οχι οι κοκορομαχίες, αλλά η φυγή μακριά από τον εφιάλτη του διχασμού. Τα επιτεύγματα προκύπτουν από τις θυσίες, τον μόχθο, τα όνειρα των ανθρώπων, τη δυνατότητα να δώσουν έκφραση και νόημα σε νέες αξίες, όμως σε ένα περιβάλλον στοιχειώδους ομοψυχίας. Ενας λαός ηττάται όταν οι ηγέτες του κυριεύονται από αλαζονεία, δογματισμό και σκοτεινές της διχόνοιας ιδέες…

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ