Ψάχνοντας τον δρόμο για το Νοσοκομείο Λευκάδας

Ιστορίες Λευκαδίτικης τρέλας ή πως κάποιοι ανεγκέφαλοι απέκλεισαν το Νοσοκομείο (για ασθενείς και υγιείς!)

Αυτή την εικόνα βλέπει προς τον κόμβο της Αναπαύσεως όποιος (μπήκε χθες και)  βγει σήμερα από το πάρκινγκ  του Νοσοκομείου!

***

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΓΑΖΗΣ

Ήταν λίγο μετά το μεσημεριανό φαγητό και βρισκόμουν σε  στιγμές χαλάρωσης όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Το σήκωσα οργισμένος  και ήμουν έτοιμος να μιλήσω στα …γαλλικά στην εταιρεία που υπέθεσα πως με καλούσε 3 η ώρα το μεσημέρι για να μου προτείνει κάποιο πρόγραμμα.  Αυτός που με καλούσε όμως δεν ήταν από εταιρεία. Ήταν ένας ταραγμένος και πολύ πιο οργισμένος από μένα συμπατριώτης μας, τόσο που μπέρδευε τα λόγια του.  Οπότε εξανεμίστηκε η μικρή δική μου οργή και προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει, κάτι που όμως δεν αποδείχτηκε εύκολο. Μετά από αρκετή προσπάθεια και από μια μικρή “ανάκριση” έμαθα ποιο ήταν το πρόβλημα και η αιτία της ταραχής και αγανάκτησής του:

Ο άνθρωπος εργάζονταν σήμερα μαζί με έναν συγγενή του σε ένα κτήμα, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη, όταν ξαφνικά ο συγγενής του τραυμάτισε το χέρι του με το βενζινοπρίονο που χειρίζονταν.  Αμέσως έδεσαν το κόψιμο πρόχειρα και σφιχτά για την αιμορραγία, τον έβαλε στο αυτοκίνητό του και μετά από λίγα λεπτά πλησίαζε με ταχύτητα στο Νοσοκομείο Λευκάδας. Και τότε άρχισε το μαρτύριο τόσο του ίδιου όσο και του τραυματία.  Γιατί τότε με τρόμο διαπίστωσαν πως ο δρόμος που οδηγούσε προς το Νοσοκομείο ήταν κλειστός και απροσπέλαστος, λόγω των έργων στον  κυκλικό κόμβο του Νεκροταφείου. Γνώστης της πόλης καθώς ήταν ο οδηγός έκανε αναστροφή και πήγε στο πίσω μέρος του Νοσοκομείου, ελπίζοντας να μπει από κει. Τα βρήκε κι εκεί κλειστά, οπότε τρομαγμένος και ανησυχώντας για την εξέλιξη του τραυματία έφυγε εσπευσμένα για  Πρέβεζα. Και συμπλήρωσε, αφού πριν μου έκανε ένα μικρό κοπλιμάν  πως  μόνο εμένα εμπιστεύεται καθότι το ΦΟΡΤΣΑ δεν κρύβει τίποτε: Σε παρακαλώ πολύ άνθρωπέ μου πήγαινε επί τόπου να δεις και να γράψεις για τα χάλια μας, γιατί μ΄ αυτούς τους …μπιιιιιπ.. που μπλέξαμε θα χαθούν τζάμπα άνθρωποι, είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Παρότι τον θεώρησα λίγο ή πολύ υπερβολικό λόγω της ταραχής και της αγωνίας που έζησε, θυσίασα την απογευματινή μου σιέστα και πήγα αμέσως να δω τι ακριβώς συμβαίνει.  Ε, λοιπόν η κατάσταση που βρήκα ήταν πολύ χειρότερη απ΄ ότι μου την περιέγραψε…

Όμως καλύτερα δείτε το σχετικό ρεπορτάζ:

Ανεβαίνοντας την Αναπαύσεως και λίγο πριν τον κόμβο του Νεκροταφείου συνάντησα αυτήν εδώ την κατάσταση… Ούτε πεζός δεν περνάει, πόσο μάλλον εποχούμενος…

Έκανα κι εγώ τον ίδιο ελιγμό με αναστροφή στην πόρτα του συνεργείου και πήγα στην πίσω πλευρά ρου Νοσοκομείου.  Οι συρόμενες σιδεριές κλειστές και δεν υπήρχε ψυχή για το ενδεχόμενο να ανοίξει κάποιος. Την ίδια απογοήτευση ένοιωσαν δυο ακόμη οδηγοί που προφανώς έκαναν την ίσια σκέψη με μένα και αποχώρησαν άπρακτοι κι απογοητευμένοι…

Επόμενη κίνησή μου να γυρίσω πίσω και να μπω στην Φιλοσόφων από τον Κωτσόβολο.

Μπήκα…

Και κατάφερα να φτάσω μέχρι το Τζάμπο, Πέραν αυτού δεν πάει αφού  η φραγή είναι απόλυτη. Ούτε πεζός δεν περνάει…

Όμως έχω μια μικρή  απορία: Δεδομένων των συνθηκών, εκείνο το όριο ταχύτητας των 20 Χιλιομέτρων τι σημαίνει;  Είναι μήπως για τα ερπετά?

Αναστροφή λοιπόν ξανά και πάω για την Απόλπαινα από τον επαρχιακό δρόμο της Καρυάς, προκειμένου να πάρω την οδό Αναπαύσεως απ΄ την αρχή (ή σωστότερα από το τέλος της…)

Κατερχόμενος την Αναπαύσεως καμιά πεντακοσαριά μέτρα πριν τον κυκλικό κόμβο η φραγή που βλέπετε μας οδηγούσε να βγούμε δεξιά στον δρόμο προς Τσεχλιμπού που οδηγεί στην διασταύρωση των επαρχιακών οδών προς Νυδρί και προς Καρυά.  Αγνοήσαμε την υπόδειξη και συνεχίσαμε ευθεία.

Καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι την Νοτιο-Δυτικότερη είσοδο του Νεκροταφείου αλλά στο Νοσοκομείο όχι, καθότι η φραγή ήταν απόλυτη…

Αναστροφή και πίσω λοιπόν στην Απόλπαινα ξανά για να πάρουμε τον δρόμο Δεξιά (στα ριζά του λόφου) και που βγάζει ψηλά στην Πεφανερωμένης λίγο πριν την ανηφόρα για το Φρύνι κι από κεί αρχίσαμε την κάθοδο προς την πόλη. .

Στην διασταύρωση με την Φιλοσόφων βρήκα αυτή την αδιευκρίνιστη φραγή και ρίσκαρα πηγαίνοντας δεξιά απ΄ τον μικρό ελεύθερο χώρο…

Και ώ του θαύματος! ξαφνικά φθάνω στην φραγή που βλέπετε στην φωτογραφία απ΄ την οποία όμως στρίβοντας αριστερά μπορεί να μπει κανείς στο Νοσοκομείο.

Δεν χρονομέτρησα το μακρύ αυτό οδοιπορικό, όμως ο Θεός να μας φυλάει να μην τύχει σε κανέναν να το κάνει μεταφέροντας ασθενή.  Γιατί τότε ο οδηγός τρελαίνεται κι ο ασθενής…κινδυνεύει. Δεν θα πω κάτι περισσότερο παρά μόνο πως τώρα κατανοώ την ταραχή του πληροφοριοδότη συμπατριώτη μας.

Τα σχόλια δικά σας. Εγώ το μόνο που θα προσθέσω είναι πως σε όλη μου αυτή την φοβερή περιπλάνηση, πουθενά δεν είδα μια πινακίδα κι ένα βέλος με την λέξη “Νοσοκομείο” ή έστω με τον γνωστό ερυθρό σταυρό! Κρίμα αλλά η ανθρώπινη ζωή και η υγεία, αξίζει μεγαλύτερης προσοχής…