Καθαρισμός του δρόμου του εικονίσματος στο Νιοχώρι

Καθαρισμός του δρόμου του εικονίσματος

(από το fb του Λούη Λουΐζου)

Τελικά τα καταφέραμε! Μετά από 3 ώρες δουλειάς όλη η ομάδα καθάρισε το δύσβατο μονοπάτι προς το “κόνισμα” των Αγ. Πάντων, ένα στολίδι που κτίστηκε το 1933 στην άκρη του γκρεμού και αγναντεύει το πέλαγος! Το μονοπάτι συνεχίζει και καταλήγει στο Νιοχώρι διανύοντας απόσταση 500 μέτρων περίπου! Άγρια βλάστηση, πέτρες και ξύλα δυσκόλεψαν το έργο μας αλλά η ομαδική εργασία ήταν ευχάριστη και το τελικό αποτέλεσμα μας ικανοποίησε! Ο καφές της Μαίρης και το κρύο νερό στο τέλος ήταν ότι έπρεπε! Ευχαριστούμε όλους όσους βοήθησαν!!! (Μαρία, Αλέκος, Δημήτρης, Κωνσταντίνος, Χρήστος, Κώστας, Αριάδνη, Ιωάννα, Lindy, Wilfrid, Μαίρη και Λούης).

(Σημείωση Σύνταξης: Οι φωτογραφίες είναι επίσης από το fb του φίλου Λούη, ενώ οι λεζάντες και τα σχόλια είναι του Ν. Γαζή)

Οι πυκνές ασφάκες είναι παλαιόθεν γνώρισμα της περιοχής. Τότε βέβαια δύσκολα φύτρωναν λόγω της κυκλοφορίας στο οδόστρωμα κι επιπλέον ο δρόμος καθαρίζονταν και συντηρούνταν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο με το σύστημα της προσωπικής εργασίας που επικρατούσε γενικότερα.

Χωρίς πολλές ασφάκες εδώ (πιο κάτω), ίσως και να είναι μετά τον καθαρισμό…

Ανάσα, νερό και καφές. Είναι απολύτως απαραίτητα σε τέτοιες δράσεις…

Να και η ταυτότητα του “Κονίσματος”. Να σημειώσουμε εδώ πως αυτό θεωρούνταν “μετόχι” ή σωστότερα “υποκατάστατο” της εκκλησίας των Αγίων Πάντων, τα ερείπια της οποίας υπάρχουν(;) στην κορυφή της ομώνυμης ράχης στο Νοτιοανατολικό άκρο του χωριού…

Εδώ είναι πολύ σωστά σημειωμένος με κόκκινο ο “δρόμος του Κονίσματος”, ενώ το μπλε βέλος δείχνει το ακριβές σημείο του ίδιου του “Κονίσματος”…

*****

[ Προσθήκη-σημείωση του Νίκου Γαζή: Σας ευχαριστώ πολύ αγαπητοί συγχωριανοί, όχι μόνο για την όμορφη και ευγενική αυτή ενέργειά σας αλλά και για τις υπέροχες μνήμες -μισού αιώνα και πλέον- που μου ξυπνήσατε. Επιτρέψτε μου λοιπόν σαν παλιός Νιοχωρίτης που είμαι και που προηγήθηκα (χρονικά) από σας, να προσθέσω κάποιες πληροφορίες γι αυτό το μονοπάτι, που τότε το λέγαμε “δρόμο του Κονίσματος”.

Ο “δρόμος του Κονίσματος” λοιπόν, ήταν ο δρόμος που κατά κανόνα ακολουθούσαν οι συγχωριανοί (πριν από την δεκαετία του 70 που φύγαμε οι περισσότεροι) όταν ανεβοκατέβαιναν στον κάμπο ή στην Παλαιοκατούνα και στο Νυδρί και ιδιαίτερα όσοι καβαλούσαν ή συνόδευαν κάποιο φορτωμένο ζώο, προκειμένου να αποφύγουν την τελευταία στροφή του κανονικού δρόμου (αυτοκινητόδρομου) που είχε κάτι περισσότερο από το διπλάσιο μήκος. Με άλλα λόγια ήταν ο πιο πολυσύχναστος από οποιοδήποτε άλλο δρόμο του χωριού, αφού οι περισσότεροι τον διάβαιναν τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα σε καθημερινή βάση. Έτσι μας ήταν εξαιρετικά οικείος και βέβαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις διάφορες μνήμες μας…]