Φονικές πυρκαγιές!

της Ειρήνης Περδικάρη

Εκείνο το απόγευμα…

Εκείνο το απόγευμα ο ουρανός ήταν παράξενα θολός.

Η ατμόσφαιρα αποπνικτική.

“Αφρικανική σκόνη!”, είπε ο διπλανός.

Δεν ήταν όμως έτσι.

Ο δυνατός άνεμος σε τύφλωνε και στο πρόσωπο σου, ερχόντουσαν ζεστά σωματίδια και αυτή η μυρωδιά!

Δεν καιγόντουσαν ξερόκλαδα.

Ένα προαίσθημα. Μία παράξενη ανατριχίλα.

Κανένας δεν ήξερε. Κανείς μας δεν μπορούσε να διανοηθεί.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα καιγόντουσαν σπίτια. Ζωάκια. Άνθρωποι!

Ζωές και όνειρα!

Και μπορεί να είμαστε μία ελάχιστη κουκίδα σε αυτό τον πλανήτη, ποιος όμως δεν λύγισε μέσα του βλέποντας αυτή την τραγωδία; Ποιός δεν πόνεσε σκεφτόμενος τις κραυγές, την αγωνία και την απόγνωση των συνανθρώπων μας να ζήσουν;

Ποιός δεν ένιωσε έστω και για μια στιγμή τις φλόγες να του καίνε τη σάρκα, το μυαλό και την ψυχή;

Ποιός θα μπορούσε να ηταν εκεί για να βοηθήσει και δεν θα το έκανε;

Ποιος δεν το έζησε;

Ποιός δεν κοίταξε τα αγαπημένα του πρόσωπα και δεν έκλαψε;

Γιατί φίλοι μου σαυτόν τον τόσοοοο ωραίο κόσμο που ήρθαμε όλοι έχουμε μόνο ένα σκοπό.

Να ζήσουμε.

Σωστά. Με αγάπη. Όπως η εξέλιξη μας, μάς οδηγεί.

Όλοι μοιραζόμαστε έναν ήλιο, έναν ουρανό, αυτό το όνειρο.

Αλλά…

Και ποιός φταίει;

Ο Θεός;

Αυτοί που μας παίζουν απο τη μέρα που γεννιόμαστε;

Εμείς που κλείνουμε μάτια και στόμα;

Φταίει κάποιος;

Οι άνθρωποι κάηκαν.

Κάποιος, κάπου, κάπως τους έκλεισε το δρόμο προς τη ζωή.

Και μείναμε εμείς.

Αυτό μόνο.

                     Ειρήνη Περδικάρη