FortsaLefkada.gr 
της ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ
Είχα καιρό να μιλήσω με την καλύτερη μου φίλη και χθες με πήρε τηλέφωνο. Γνωριζόμαστε από παιδιά, μεγαλώσαμε μαζί μέχρι που οι δρόμοι μας χώρισαν μιας και η ζωή μας οδήγησε εμένα στη Λευκάδα και εκείνη σε μία επαρχία στη βόρεια Ελλάδα. Ξέρετε πως γίνεται με τους παιδικούς φίλους όταν μεγαλώνουμε. Θα τα πούμε, θα μιλήσουμε και τελικά τα λέμε μια φορά το χρόνο λες και είμαστε ξενιτεμένοι. Αλλά έστω και έτσι τα λέμε που και που. Συζητήσαμε για τις ζωές μας, την καθημερινότητα μας, τις δυσκολίες μας κτλ. κτλ. Φυσικά και για την κατάσταση στη χώρα.
Κάποια στιγμή φτάσαμε και στο θέμα των νοσοκομείων, μιας και η φίλη μου αντιμετωπίζει κάποια θεματάκια υγείας. Ήταν πολύ απογοητευμένη γιατί από τις δέκα εξετάσεις τις μισές πρέπει να τις κάνει σε ιδιωτικό εργαστήριο και να πληρώσει ή να ταξιδέψει στις μεγάλες πόλεις στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία, πράγμα πολύ δύσκολο γιατί απαιτούνται έξοδα μετακίνησης και διαμονής. Είχαμε τον παρακάτω διάλογο. “Δεν υπήρχαν τα αντιδραστήρια για τις συγκεκριμένες εξετάσεις. Νευρίασα και εγώ, πέταξα τα αίματα και έφυγα. Και καλά η κρίση! Αυτή φταίει (?) για όλα, αλλά βρε φίλη μου κάποτε δεν υπήρχε και πάλι δεν γινόντουσαν συγκεκριμένες εξετάσεις. Είχα βαρεθεί να ακούω αυτή η εξέταση δεν γίνεται εδώ! Δεν γίνεται εδώ! Δεν γίνεται εδώ! Σαν ποιηματάκι. Ενώ να ενδιαφερθεί η εκάστοτε διοίκηση να φέρει ότι χρειάζεται για να γίνονται όλες οι εξετάσεις δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν. Άλλωστε πως να ενδιαφερθούν; Είχαν προτεραιότητα να φεύγουν αντιδραστήρια σε ιδιωτικά μικροβιολογικά εργαστήρια, υλικά πληρωμένα από τον ιδρώτα του Έλληνα φορολογούμενου προς κάθε προσωπική χρήση του κάθε τυχάρπαστου υπαλλήλου από την κορυφή μέχρι τον πάτο. Grand πλιάτσικο! Μέχρι και απορρυπαντικά και χαρτί υγείας έβγαιναν απο τα κάγκελα των σκοτεινών υπογείων και ψυχών για να μοιραστούν σε συγγενείς και στη γειτονιά. Γιατί ως γνωστόν ο Έλληνας έχει φιλότιμο. Στο ξένο και στο κλεμμένο.
Για ποια κρίση μας μιλάνε ακριβώς; Όλοι βλέπαμε, ακούγαμε αλλά κανείς δεν έκανε κάτι. Μόνο μπαρμπουλώματα και κουκουλώματα.”
Και της απαντώ. “Αχ, βρε φίλη μου ευαίσθητη που είσαι, έχεις μείνει στα παραμύθια του Αισώπου και αρνείσαι να μεγαλώσεις. Όλα ξεκινούν από την οικογένεια και εμείς ποτέ δεν νιώσαμε ότι η Ελλάδα είναι η οικογένεια μας. Και ξέρεις όταν σε μία οικογένεια υπάρχουν προβλήματα και το κάθε μέλος χάνει τον προσανατολισμό του, είναι σπάνιο και δύσκολο κάποιος να τον βρει και να αντιδράσει. Μα και να το κάνει θα είναι μόνος του και οι άλλοι θα τον τραβούν προς τα κάτω και πάντα αυτή η οικογένεια θα νοσεί, κανείς δεν θα ωφελείται ποτέ προς το καλύτερο.” “Λές;”
“Λέω! Μην στεναχωριέσαι και κράτα την ψυχή σου… Άντε μην χρεώνεσαι άλλο, θα τα ξαναπούμε σε ένα χρόνο. Αν ζούμε…”
