The Truman Show

της Ιρίνης Περδικάρη

Δύο πράγματα είχα την τύχη ως παιδί να προλάβω στην όμορφη πατρίδα μου.

Τα πηγαδάκια του Ζαππείου και τις γειτονιές.

Τα καλοκαίρια στο χωριό μου, τα γιασεμί βράδια, τους ανθρώπους να κάθονται στα δρομάκια και να συζητούν, να αστειεύονται, να έρχονται πιο κοντά, να επικοινωνούν.

Χοροπηδούσα στις γωνιές, γιατί ως παιδί, να παίξω ήθελα, μα χαιρόμουν που βρισκόμουν εκεί. Να τους ακούω.

Υπήρχε ζωή. Κάθε καλοκαίρι ζούσα.

Μα μια ωραία μέρα ήρθε η “Λάμψη”. Για μία ώρα οι γειτονιές ήταν άδειες. Οι γιαγιούλες με τις όμορφες ιστορίες, άφηναν το πλέξιμο και με ιδιαίτερη ιεροτελεστία πατούσαν το κουμπάκι της τηλεόρασης.

Μα το βραδάκι ηταν εκεί.

Στις γειτονιες.

Αργότερα ήρθαν τα κινητά τηλέφωνα.

Μα πάλι οι γειτονιές γέμιζαν.

Ο εκπολιτισμός εμάς των αγρίων προχωρούσε. Να μη γίνουνε ευρωπαίοι μιας και την ιστορία μας δεν την αγαπήσαμε ποτέ. Βέβαια άλλο κεφάλαιο που δεν ξέρουμε πλέον τί είμαστε.

Είμαστε ευρωπαίοι; Μήπως βαλκάνιοι ή ανατολίτες; Μπορεί και κινέζοι.

Ή λίγο απο όλα, μιας και δεν μας έφτανε απλώς να είμαστε εμείς. Έλληνες.

Καλωσορίσαμε λοιπον και το ίντερνετ. Σπουδαίο!

Μαζί κόλλησε και ο Big brother στα σπάργανα. Ε, δε χρειάστηκε και πολύ.

Η διαδικασία μπήκε στην τελική διαδρομή και τα media ξεσάλωσαν σε ενα ξεφρενο party. Και όπως είπε και η καλή μας Σαπφώ ” Σόδομα και Γόμορα!” Μπουρλώτο!

Οι γειτονιές άδειασαν, οι πόρτες έκλεισαν. Μείναμε εμείς και το εγώ μας να διαδηλώνουμε για την τιμή της γκλαμουριάς με συνθημα “Πλουτισμός, φιλαρέσκεια και ματαιοδοξία”, μιας και το ” Ψωμί, Παιδεία,Ελευθερία!”, μας χαλούσε.

Αλλα να, ήρθε και η κρίση.

Αγγαλιάσαμε τους φόβους μας και τη δυστυχία μας και γίναμε όμηροι της ζωής των άλλων.

Κάτι άλλο να πιαστούμε δεν έχουμε αφού διώξαμε τον καλύτερο σύντροφο μας, την ψυχή μας.

Μείναμε με έναν ψηφιακό φακό να μας κρατάει θλιβερή παρέα όλο το 24ωρο.

Κλαίμε, γελάμε, νευριάζουμε, αγαπάμε, πονάμε, κοροϊδεύουμε, γεννάμε, παντρευόμαστε, βήχουμε, φτερνιζόμαστε και τελικά δεν ξέρουμε τι μας γίνεται!

Αλλάααα ο πλανήτης πρέπει να το μάθει. Γιατί διαφορετικά δεν υπάρχουμε. Η αξία μας είναι ένα like που λάθος δάχτυλο είναι ανοιχτό.

Γυρίσαμε την πλάτη στην ανθρωπιά μας. Μας χάσαμε.

Και δυστυχώς θα χάσουμε και την πατρίδα μας.