FortsaLefkada.gr 
του Ηλία Τσάκαλου
Τι μου μπήκε, τι μου βγήκε να μάθω για τα έργα και τις ημέρες του Κoλοσίμου. Είχα υπόψη μου μια ιστορία κάποιου που σε χρόνια θολά από παραπεταμένος βοσκός έγινε μεγάλος και τρανός αφέντης στην περιοχή του Ελλομένου. Σημειώνω ότι στα χρόνια του Κολοσίμου η περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται το Νυδρί και το Μεγάλο Αυλάκι (μάλλον τα ύστερα της τουρκοκρατίας στην Λευκάδα) ήταν γεμάτη βουρλιές και λασπότοπος μια και σε αυτήν την περιοχή ήταν οι εκβολές του Δημοσαριού απ΄ την μια μεριά και του «Κακού Λαγκαδιού» απ΄ την άλλη.
( Μεταξύ μας: Αυτά τα έμαθα για τον Κολοσίμο κατ΄αρχήν απ΄ τον καπετάν-δημοσιογράφο τον Νίκο τον Γαζή που έλκει κι αυτός καταγωγή Κολοσιμαίϊκη)
Ένας τρόπος υπήρχε να μάθω όσα ήθελα. Να πάω να δω από κοντά το περιβάλλον απ΄ όπου ξεκίνησε ο Κολοσίμος και με τις γνώσεις που είχα, τα ακούσματα που είχα, τις συναναστροφές μου με τους βιοπαλαιστές αγρότες μας, τα βιώματά μου και την εμπειρία μου να δω αναλογικά τι έγινε και να «οικοδομήσω» τον δικό μου Κολοσίμο. Επομένως έπρεπε να πάω στο Νιχώρι. Πώς; Πότε;
Στις 25 Μαρτίου γιορτάζει η εκκλησία που έφκιασε ο Κολοσίμος σαν κατάφερε να γίνει μεγάλος και τρανός και την έφκιασε γιατί, λέει, ήθελε να κάμει και μια κοπέλα για τα γεράματά του κι η γυναίκα του, του αράδιασε 6 αρσενικά. Για τον λόγο αυτό έφκιασε την Παναγία την Ευαγγελίστρια και την προικοδότησε κανονικά σαν και να πάντρευε θυγατέρα. Επομένως ευκαιρία ήταν η 25 Μαρτίου.
Πρωϊνό του Σαββάτου. Τις κόφες τις κρατούσε η Εύα του Αδάμ και η μάνα της (ας λέει η Παλαιά Διαθήκη ότι θέλει η Εύα έχει μάνα και δεν φκιάστηκε απ΄ την πλευρά του Καπετάνιου-αυτό μας έλλειπε δα) και ο καπετάνιος οδηγός του αυτοκινήτου μας πήγε γραμμή να εκκλησιαστούμε στην Παναγία την Ευαγγελίστρια του Νιχωριού. Δεν θα σας περιγράψω την φύση, τα δέντρα, τις μυρουδιές της άνοιξης γιατί με μια φωτογραφία πλέον τα βλέπετε όλα -αυτά τα κάνανε παλιότερα όταν δεν υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές και οι γραφιάδες κάθονταν και περιέγραφαν ακόμα και το χρώμα του στήμονα των λουλουδιών. Μετά από ώρα φτάσαμε. Κατεβήκαμε. Μπήκαμε στην Εκκλησιά. Βυζαντινού ρυθμού! Πού βρέθηκε; «η μόνη στην Λευκάδα» με πληροφόρησαν. Ταπεινή. Μόνο τα απαραίτητα. Τίποτε δεν περισσεύει. Τίποτε δεν λείπει. Και το εκκλησίασμα. Άνθρωποι της καθημερινότητας. Άνθρωποι με σάρκα, οστά και συναισθήματα. Ακόμα και λίγοι πέντε-εξ μορφωμένοι που βρίσκονταν εκεί δεν είχαν εκείνη την άγρια όψη του αρπακτικού των δήθεν επιφανών μορφωμένων. Κι ο παπάς. Ο Παπά Μήλιος να στέκεται εκεί πιστός στο καθήκον του απέναντι την Πίστη του και τους ανθρώπους. Και οι ψάλτες που δεν ξέρω κατά πόσο γνώριζαν το απέραντο περιεχόμενο και την ουσία των ψαλμών που έψαλαν, αλλά διέκρινες μέσα απ΄ τον ήχο και το ύφος τους την πίστη τους στην εξ αποκαλύψεως Αλήθεια κι αυτό έφτανε για να δημιουργεί μέσα σε μια απόλυτη απλότητα την ουσία του Θείου που γίνονταν απλό, φωτεινό, οικείο και κατανοητό στο ευσεβές εκκλησίασμα.
Πόσο γλυκά και ταπεινά, χωρίς φανφάρες, μουσικές, στρατούς, παρελάσεις, γραβάτες, πανηγυρικούς, κουστούμια, ο Παπαμήλιος έκανε την δοξολογία και πόσο ταπεινά ένας νέος, που μπορεί και να ήταν ο πρόεδρος, κατέθεσε το δάφνινο στεφάνι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο.
Εκείνη την ώρα ένοιωθες πραγματικά αυτά που μας έλεγαν σαν είμαστε παιδιά χωρίς να καταλαβαίνουν που τα έλεγαν και χωρίς να τα καταλαβαίνουμε κι εμείς, πως στου Ευαγγελισμού γιορτάζει η Πατρίδα και το Έθνος.
Όχι την ημέρα του Ευαγγελισμού στην Παναγία του Κολοσίμου Γιορτάζουν οι ταπεινοί αυτού του Έθνους, τα Πιστεύω τους και η Άνοιξη που πάντα φέρνει μαζύ του ο Κρίνος του Αρχαγγέλου.
