Περί Φαρμάκου και άλλων δαιμονίων (άρθρο του Ν. ΓΑΖΗ)

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι υπερήφανη η αντιδήμαρχος κα Σκιαδά για την απόφασή της να σύρει στα δικαστήρια έναν σεβαστό συνταξιούχο που το αμάρτημά του είναι η (υπερβολική έστω) αγάπη για το χωριό του. Ούτε ξέρω αν το μετάνιωσε μετά την ακροαματική διαδικασία της περασμένης Παρασκευής. Εκείνο που εκτιμώ όμως, είναι πως δεν υπάρχει ούτε ένας Λευκαδίτης, πλην βεβαίως της κας αντιδημάρχου και του περιβάλλοντός της, που να πιστεύει στα σοβαρά ότι οι όποιες ενέργειες του εναγόμενου προέδρου των Αγιοπετριτών της Αθήνας, για την γνωστή υπόθεση του Φαρμακείου του Αγίου Πέτρου, είχαν σαν σκοπό τους την συκοφάντησή της.

Κι από πλευράς πολιτικού συμφέροντος όμως αν το δει κανείς, η εμπειρία έχει αποδείξει πως ποτέ κανένας πολιτικός που ποινικοποιεί την πολιτική ή την καθημερινότητα δεν ωφελήθηκε, ιδιαίτερα όταν κινείται και «παίζει» σ’ ένα τόσο περιορισμένο «γήπεδο» όπως είναι η Λευκάδα, που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας…

Σε κάθε περίπτωση η σχετική δίκη έγινε κι αν κρίνουμε απ’ την παρουσία και την στάση της ενάγουσας και του περιβάλλοντός της εκεί, μάλλον πρέπει να ένιωσε άβολα. Διαφορετικά δεν θα ενοχλούνταν ούτε απ’ την παρουσία των Μ.Μ.Ε. ούτε απ’ την απόπειρα τοπικού δημοσιογράφου, ο οποίος -μάλλον από άγνοια- προσπάθησε να μαγνητοφωνήσει την διαδικασία!

Εγώ πάντως, αν ήμουν στη θέση της και με «έπνιγε» το δίκιο μου, όχι μόνο δεν θα διαμαρτυρόμουν για μια τέτοια απόπειρα, αλλά θα την ευχόμουν κιόλας…

Είτε λοιπόν το μετάνιωσε η κα αντιδήμαρχος είτε όχι, η αλήθεια είναι πως έχει εγκλωβιστεί πλέον σ’ ένα αδιέξοδο, απ’ όπου θα βγει τραυματισμένη, ανεξάρτητα απ’ το ποια θα είναι η απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί στην περίπτωση που ο εναγόμενος αθωωθεί θα έχει χάσει τις εντυπώσεις. Όμως και σε περίπτωση νίκης της, αυτή μόνο τιμή δεν θα της προσπορίσει. Αν μάλιστα γίνει δεκτή η αγωγή στο σύνολό της και επιβληθεί στον συνταξιούχο ποινή φυλάκισης ενός χρόνου ώστε αυτός να εξαναγκαστεί να της καταβάλει την εξωπραγματική αποζημίωση των εκατό χιλιάδων ευρώ και μάλιστα έντοκα, όπως αξιώνει, ποσό που μάλλον υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός συνταξιούχου με πετσοκομμένη την σύνταξη, τότε αντί για νίκη προβλέπω ότι θα της προκύψει η πολιτική της συντριβή…

Έχω την αίσθηση πως ο εγκλωβισμός της αντιδημάρχου σ’ αυτό το αδιέξοδο, δεν είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα της δικής της ματαιοδοξίας. Νομίζω πως εμπεριέχει και μάλιστα διακριτά, τα σπέρματα της εμπάθειας που διαχρονικά χαρακτηρίζουν την πρακτική του μέντορα και αρχηγού της δημάρχου, με τα οποία εκτιμώ πως έχει επηρεάσει, λιγότερο ή περισσότερο, ολόκληρη την ομάδα του…

Πέρα πάντως απ’ τα δικαστικά και πολιτικά διακυβεύματα, που άλλωστε έχουν πάρει το δρόμο τους και δεν έχουμε παρά να αναμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου, εξ αιτίας αυτής της υπόθεσης προέκυψαν και κάποια άλλα ζητήματα που αξίζουν της προσοχής μας και χρήζουν ιδιαίτερου σχολιασμού:

Το πρώτο είναι η λογική απορία που έχουν όλοι οι συμπολίτες μας με τους οποίους το κουβέντιασα, γιατί οι διαχειριστές του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι» δεν ζήτησαν οι ίδιοι να γίνει έλεγχος σε βάθος από ανεξάρτητη αρχή στην υπόθεση της προμήθειας των φαρμάκων, ώστε να αποσείσουν οποιαδήποτε σκιά από πάνω τους; Μπορεί μεν να μην έχουμε καμιά αμφιβολία για την ακεραιότητα της κας αντιδημάρχου, όμως στην υπόθεση εμπλέκονται και αρκετά άλλα πρόσωπα. Ως εκ τούτου θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αν αποκαλύπτονταν με κάθε λεπτομέρεια, σε ποια φαρμακεία εκτελούνται πόσες και ποιες συνταγές του προγράμματος. Γιατί αν υπολογίσει κανείς πως οι ωφελούμενοι απ’ το πρόγραμμα υπερβαίνουν (σύμφωνα με τις πληροφορίες μου) τους χίλιους και είναι σχεδόν όλοι τους υπερήλικες, που φυσικό είναι να χρειάζονται κατά μέσο όρο φάρμακα αξίας τουλάχιστον εκατό ευρώ το μήνα έκαστος, τότε μιλάμε για ένα συνολικό τζίρο πάνω από εκατό χιλιάδες ευρώ το μήνα, ή πάνω από ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ευρώ το χρόνο! Είναι πάρα πολλά λοιπόν τα λεφτά και όπως όλοι γνωρίζουμε, το πολύ χρήμα ενίοτε διαβρώνει. Και στο κάτω-κάτω ας θυμηθούμε την γυναίκα του Καίσαρα, που οφείλει εκτός του να είναι και να φαίνεται τίμια…

Με βάση λοιπόν τους παραπάνω υπολογισμούς και τα χρηματικά μεγέθη που φαίνεται να προκύπτουν, μήπως θα έπρεπε οι διαχειριστές του προγράμματος να κάνουν το αυτονόητο, διενεργώντας έναν ετήσιο ανοιχτό μειοδοτικό διαγωνισμό με τους εμπορευόμενους το φάρμακο, ώστε να πετύχουν την μέγιστη δυνατή έκπτωση; Γιατί αν εξασφάλιζαν μια έκπτωση ας πούμε της τάξης του 10%, κάτι που μου φαίνεται απολύτως εφικτό, με τις τουλάχιστον εκατόν είκοσι χιλιάδες ευρώ που θα εξοικονομούνταν το χρόνο, θα πληρώνονταν, αν μη τι άλλο, οι μισοί απ΄ τους εργαζόμενους στο πρόγραμμα. Κι επιπλέον, θα βούλωναν έτσι και τα καχύποπτα στόματα…

Ένα δεύτερο ζήτημα εγείρει η παρουσία ικανού αριθμού εργαζομένων στο πρόγραμμα, στην αίθουσα του δικαστηρίου, σε ωράριο εργασίας μιας εργάσιμης μέρας. Είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται για δεύτερη φορά, αφού ακριβώς το ίδιο είχε παρατηρηθεί και στην πρώτη δικάσιμο, αυτή που τελικά αναβλήθηκε. Ποιος λοιπόν έδωσε την άδεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους να λείψουν απ’ την εργασία τους και γιατί;

Ένα τρίτο ζήτημα, σοβαρότατο όμως κι αυτό, είναι ποιος πληρώνει τα έξοδα αυτής της δίκης (παράβολα, δικηγόρο κ.λ.π.); Αληθεύει πως σε περίοδο πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, που μας έχει φέρει σαν δημότες στα όριά μας, εμείς είμαστε τελικά εκείνοι που θα πληρώσουμε την ματαιοδοξία και τα καπρίτσια (αν όχι και την υστεροβουλία) της αντιδημάρχου; Κι ότι ξοδεύονται αφειδώς χρήματα για τέτοιο λόγο, κατά τη στιγμή που μας λένε πως δεν υπάρχουν χρήματα στο δήμο και που οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα έχουν μείνει για καιρό απλήρωτοι; Και ας βρεθεί (επιτέλους) ένας δημοτικός σύμβουλος (της αντιπολίτευσης βέβαια, καθότι ως γνωστόν οι άλλοι δεν μιλάνε, γενικότερα), που να θέσει πιεστικά αυτό το ερώτημα στο σημερινό Δημοτικό Συμβούλιο…

Κι ένα τελευταίο που έκανε πολύ κακή εντύπωση γενικότερα αλλά και με λύπησε προσωπικά, για να μην πω ότι με σοκάρισε: Είναι δυνατόν ο ιερωμένος εκπρόσωπος της εκκλησίας στο Δ.Σ. του προγράμματος, να συναινεί στην δικαστική δίωξη ενός χαμηλοσυνταξιούχου πρεσβύτη και μάλιστα για τέτοιους λόγους; Κατανοούμε τη θέση των εργαζομένων στο πρόγραμμα, αφού γνωρίζουμε πως εκεί κυριαρχεί η άποψη της αντιδημάρχου, όμως αυτή του ιερέως ομολογούμε πως μας είναι εντελώς ακατανόητη. Που πήγε στην περίπτωσή σας η μακροθυμία, η ανοχή, η καταλαγή και η συγχώρεση που διδάσκει το Ευαγγέλιο πάτερ μου;