“Λαθρεπιβάτες” άρθρο του Νίκου Γαζή

Του Νίκου Γαζή

Είναι γνωστό πως στην σχεδόν χρεωκοπημένη πατρίδα μας, ότι δηλώσεις είσαι. Και μάλλον αυτή η ιδιαιτερότητά μας έχει σημαντική συμμετοχή στην γενικότερη κατάντια μας, γιατί σε συνδυασμό με το σύστημα «μπέστε σκύλοι αλέστε» που εφαρμόστηκε διαχρονικά και κατά κόρον απ’ τους Μαυρογιαλούρους πολιτικούς μας στην επάνδρωση του κρατικού μηχανισμού και κυρίως στις θέσεις ευθύνης και διαχείρισης των σημαντικών δημοσίων υποθέσεων, είχε σαν αποτέλεσμα να γεμίσουν οι κρίσιμες υπηρεσίες από ασχέτους και από τεμπέληδες, εντελώς ακατάλληλους βέβαια!

Υπάρχει όμως και μια ειδικότερη κατηγορία τέτοιων ανθρώπων που δεν αρκούνται στον βασανισμό του δημόσιου τομέα, αλλά, όλως περιέργως, έχουν παρεισφρήσει και στον ιδιωτικό. Και δηλώνοντας «δημοσιογράφοι», έχουν τρυπώσει σε κάποιο μέσο, συνήθως μικρού ή ασήμαντου βεληνεκούς, απ’ όπου πάντως προσπαθούν να επεμβαίνουν και εν πολλοίς αποπειρώνται να καθορίζουν τις εξελίξεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους ή με τα συμφέροντα αυτών που τάχθηκαν να «υπηρετούν, μέχρι βεβαίως να τους πάρουν χαμπάρι και τους εκπαραθυρώσουν…!

Πέρα όμως απ’ την γενικότερη ζημιά που κάνουν αυτοί οι «δημοσιογράφοι» του κιλού και του συρμού, η δράση τους έχει και μια ύπουλη και εξαιρετικά ζημιογόνο παρενέργεια: Βαθιά αγράμματοι και ανορθόγραφοι οι ίδιοι, διασπείρουν την γλωσσική τους σύγχυση και την γραμματική τους ανεπάρκεια προς την κοινή γνώμη, με πρώτο θύμα τους φυσικά την νεολαία, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι πιο ευάλωτη εξ αιτίας των ελλείψεων και των στρεβλώσεων του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Γιατί οι ενήλικες που συνήθως έχουν κατασταλαγμένη τη γνώση, συνήθως γελούν με τα γραμματικά «τούβλα» τους, τα παιδιά όμως που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της μάθησης, παίρνουν πολύ κακά μαθήματα και συχνά αναρωτιούνται ποιο είναι το σωστό ή ακόμη χειρότερα, αφομοιώνουν το λάθος εκλαμβάνοντάς το σαν σωστό, αφού «έτσι το έγραψε κι η εφημερίδα…»

Ζητείται γλωσσικός «εισαγγελέας»!

Έχει παραγίνει λοιπόν το κακό με τους διάφορους «δημοσιογραφούντες» βιαστές της ελληνικής γλώσσας που επιμένουν ανερυθρίαστα και ατιμώρητα να μας βομβαρδίζουν αλύπητα με απαράδεκτα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη! Και δεν μιλάμε για απλά λαθάκια ή παροράματα, που είναι αποτέλεσμα της βιασύνης ή της απροσεξίας αλλά για λάθη που βγάζουν μάτι και μας αποκαλύπτουν το οριστικό τους διαζύγιο, ακόμη κι απ’ τους βασικότερους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες!

Και επειδή το κακό βαίνει διαρκώς αυξανόμενο, η θεσμοθέτηση ενός ειδικού γλωσσικού εισαγγελέα, που να έχει στην αρμοδιότητά του την προστασία της ελληνικής γλώσσας (και κατ’ επέκταση της νεολαίας) απ’ αυτούς τους λαθρεπιβάτες της δημοσιογραφίας, καθώς και τον αποκλεισμό τους -με την εφαρμογή προκαθορισμένου «πόϊντ-σύστεμ»- από κάθε μέσο μαζικής επικοινωνίας, ίσως θα ήταν μια απαραίτητη και πολύ ωφέλιμη κοινωνική καινοτομία…

Μήπως όμως χρειάζεται και δεοντολογικός «εισαγγελέας»;

Το κακό όμως, δυστυχώς, δεν περιορίζεται στον βιασμό της γλώσσας μόνο! Επεκτείνεται και στην δημοσιογραφική δεοντολογία. Και δεν εννοούμε πως βιάζονται οι βαθύτερες και οριακές έννοιες αυτής της δεοντολογίας, αλλά οι αυτονόητοι και θεμελιώδεις κανόνες της δημοσιογραφίας: Δεν είναι δυνατόν να δημοσιεύεις στο «μέσο» σου σχολιασμό ή ακόμα χειρότερα απάντηση σε συγκεκριμένη συνέντευξη συγκεκριμένου μέσου και να μην αναδημοσιεύεις ούτε την περίληψη (έστω) της συνέντευξης που αναφέρεται ο σχολιασμός ή η απάντηση, ούτε καν να κατονομάζεις έστω το μέσο, ούτως ώστε αν κάποιος σε πάρει στα σοβαρά και θέλει, να μπορεί τουλάχιστον να ενημερωθεί για την υπόθεση από μόνος του!

Τελευταίο τέτοιο θλιβερό παράδειγμα το δελτίο τύπου-«απάντηση» του βουλευτή στην συνέντευξη της προέδρου της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων στην εφημερίδα μας, με θέμα την μεταφορά των μαθητών, η οποία παρότι δεν κοινοποιήθηκε καν στην εφημερίδα, δημοσιεύτηκε σε τοπική ιστοσελίδα εντελώς «ξεκρέμαστη», (ενώ καθόλου δεν αποκλείεται να την δούμε δημοσιευμένη και σε άλλο τοπικό έντυπο!)

Με δεδομένο πως οι πολιτικοί έχουν τους δικούς τους «δεοντολογικούς» κανόνες (κατά το συμφέρον τους), η μεγάλη ευθύνη πέφτει στους διαχειριστές ύλης των τοπικών μέσων, οι οποίοι βέβαια δεν μπορεί να έχουν ασυλία επειδή όταν απειλούνται και πειθαναγκάζονται δεν έχουν πρόβλημα να ζητήσουν συγχώρεση, δηλώνοντας αφοπλιστικά πως «δεν είναι δημοσιογράφοι»!