Το σχόλιο της νύχτας: Το “μαρτύριο της σταγόνας”

Όταν χτυπάει το τηλέφωνο λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δεν περιμένεις βέβαια να ακούσεις κανένα ευχάριστο νέο. Απλά το σηκώνεις λοιπόν κι εύχεσαι το μαντάτο που θα ακούσεις να μην είναι τουλάχιστον πολύ κακό…  Σε μένα απόψε, ευτυχώς, δεν ήταν καν κακό. Ήταν ο φίλος μου ο ξερόλας, που δεν περίμενε να ξημερώσει ο Θεός την ημέρα για να μου πει την μικρή του περιπέτεια παρά με πήρε οργισμένος να μου την πει μέσα στ΄ άγρια μεσάνυχτα, αδιαφορώντας αν κατά κάποιο τρόπο με κοψοχόλιασε…

Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ πως οποτεδήποτε παρέμβαση του ξερόλα, μου είναι καλοδεχούμενη κι απολαυστική. Πόσο  μάλλον όταν αυτή είναι οργισμένη και αιτία της οργής της είναι η νέα κατάσταση με τις συχνές διακοπές νερού που παγιώθηκε τελευταία στον Δήμο μας, δεδομένου πως στις πρόσφατες εκλογές ο ίδιος ήταν ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της νέας δημοτικής Αρχής…

“Συγνώμη φίλε που σε πήρα τέτοια ώρα, αλλά η αγανάκτησή μου ξεχείλισε και δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι αύριο.  γιατί θέλω να τα γράψεις απόψε” μου είπε και συνέχισε: ” Μετά την διπλή διακοπή νερού που είχαμε χθες, (σ.σ. Τετάρτη 3-4-24), τόσο το πρωί όσο και το μεσημέρι, οι οποίες μας ξετίναξαν τα πλυντήρια (πιάτων και ρούχων), ομολογώ πως δεν τόλμησα σήμερα να κάνω μπάνιο κατά την διάρκεια της ημέρας.  Πριν από καμιά ώρα λοιπόν, σκέφθηκα πως είναι καλή στιγμή να το κάνω κι ας είναι λίγο αργά. Ε, λες και μου το έκαναν επίτηδες, μόλις μπήκα στην μπανιέρα και σαπουνίστηκα, τσουρρρρρ, έπεσε η ροή του νερού θυμίζοντας τα τσίγκινα βρυσάκια που είχαμε στα χωριά μας την δεκαετία του ΄60! Κι άντε μετά εγώ να βγάλω τις σαπουνάδες απ΄ το κεφάλι και κυρίως απ΄ τα μάτια μου, που έχουν  μεγάλη ευαισθησία στο σαπούνι! Τέλος πάντων, ξεπλύθηκα κακήν-κακώς και βγήκα εσπευσμένα απ΄ την μπανιέρα φουρκισμένος.  Δεν πρέπει να πέρασαν δέκα με δεκαπέντε λεπτά όταν τυχαία διαπιστώσαμε πως η ροή του νερού επανήλθε κανονική!  Μα επίτηδες μας το κάνουν;”

Εγώ σου τα ‘λεγα φίλε μου, πως παρά τις βαρύγδουπες υποσχέσεις αυτά θα συμβούν, μόνο που περίμενα πως θα συμβούν πέρα τον Αύγουστο με τον πολύ κόσμο κι όχι απ΄ τον Απρίλη…” πρόφτασα να πω  πριν με διακόψει για να μου πει  “…καλά  άστα αυτά τώρα, γράφτα απόψε και καληνύχτα”, είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο…

Τί να  έκανα κι εγώ; τα γράφω μέσα στ΄ άγρια μεσάνυχτα…

Ο Σχολιαστής