‘Αρθρο του Ν. ΓΑΖΗ: Ενιαία ή όχι η τιμολόγηση του νερού;

Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ
Μολονότι το ζήτημα της ενιαίας ή όχι τιμολόγησης σε όλες τις Δημοτικές Ενότητες του δήμου μας είναι ένα σοβαρό και πολύ περίπλοκο ζήτημα, ας προσπαθήσουμε να το δούμε με όση περισσότερη αντικειμενικότητα και νηφαλιότητα μπορούμε, μιας και ήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα με αφορμή τον «εξορθολογισμό» της τιμολόγησης του νερού.
Κατ’ αρχήν πρέπει να παραδεχτούμε πως και οι δυο απόψεις είναι λογικές και συνεπώς έχουν τα δίκια τους όλοι όσοι τις υποστηρίζουν. Η άποψη της εξίσωσης των τιμών βέβαια, σ’ έναν ενιαίο δήμο, ίσως φαντάζει δικαιότερη, ωστόσο φοβάμαι πως αν τελικά εφαρμοστεί θα οδηγήσει μάλλον σε αδικία! Γιατί η κάθε περιοχή αλλά και το κάθε χωριό έχουν σε σχέση με το νερό, την δική τους ξεχωριστή ιστορία, κουλτούρα, πορεία και συνέχεια. Πολλά από τα έργα ύδρευσης, όπως εκείνο της Παλιοκατούνας για παράδειγμα, έχουν κατασκευαστεί κατά μεγάλο μέρος με την προσωπική (και άμισθη) εργασία των κατοίκων, προσφέροντας επάρκεια σε νερό για χρόνια, άσχετα αν αυτό ακόμα μεταφέρεται με …αμιαντοσωλήνες που απαγορεύονται καθότι είναι καρκινογόνες! Το ιδιαίτερο γνώρισμά του όμως που σχετίζεται με τον σημερινό μας προβληματισμό, είναι πως μπορεί μεν να επιβαρύνει την υγεία των κατοίκων που το καταναλώνουν, αλλά δεν επιβαρύνει το δήμο, αφού δεν χρειάζεται να εμπλουτιστεί με το ακριβό νερό του Λούρου. Η Βαυκερή είναι μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση, που έχει άφθονα “δικά” της νερά, εκ των οποίων μάλιστα υδρεύεται το Μεγανήσι και άλλες περιοχές, η οποία επίσης δεν έχει ανάγκη από το ακριβό νερό του Λούρου. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα χωριά, όπως ας πούμε τα Χαραδιάτικα και το Σύβρο, ενώ το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με άλλες περιοχές, που εξαρτώνται αποκλειστικά από το “ευρωβόρο” δίκτυο του Λούρου. Δεν νομίζω λοιπόν πως είναι δίκαιο στο όνομα καμιάς ισότητας να παραβλέψουμε αυτό τον κρίσιμο παράγοντα της τοπικής επάρκειας ή της λειψυδρίας, που σε κάθε περίπτωση επηρεάζει καθοριστικά την ποσότητα άρα και το κόστος του νερού που εισάγεται στο νησί μας.
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη παράγοντας που δεν συνηγορεί υπέρ της εξίσωσης των τιμών. Η κάθε Δημοτική Ενότητα ή ακόμη και το κάθε χωριό, είχε ανέκαθεν κάποια φυσικά χαρακτηριστικά -που συνήθως είναι συγκριτικά πλεονεκτήματα- και τα οποία κατέληξαν να θεωρούνται τα φυσικά τους προνόμια: Ο Άγιος Νικήτας για παράδειγμα, είναι ίσως το πιο προνομιούχο χωριό της Λευκάδας σε ότι αφορά την τουριστική ανάπτυξη και αυτό οφείλεται κυρίως στη θέση, στο περιβάλλον του και στις υπέροχες παραλίες του. Η Καρυά είναι μια πανέμορφη ορεινή κωμόπολη και με τα μοναδικά πλατάνια στην πλατεία της γίνεται (και μπορεί να γίνει πολύ περισσότερο) πόλος έλξης και δροσιάς, ιδιαίτερα στις καυτές μέρες του καλοκαιριού. Η Εγκλουβή είναι προικισμένη απ’ τη φύση με το κατάλληλο μέταλλο ώστε να βγάζει τις μοναδικές φακές της, το Νιοχώρι διαθέτει την πιο υπέροχη θέα στον κόσμο ολόκληρο, ο Σύβρος με τα νερά και τους κήπους του δίνει την δυνατότητα σε πολλούς απ’ τους κατοίκους να καλλιεργούν και να εμπορεύονται τα ποιοτικά κηπευτικά τους, οι περιοχές του Δράγανου και του Αθανιού, εκτός απ΄ τις φημισμένες παραλίες τους έχουν το αρωματικό θυμάρι με το οποίο εμπλουτίζεται το ονομαστό μέλι τους, ο κάμπος του Ελλομένου είχε τα περισσότερα περιβόλια με εσπεριδοειδή (πριν αυτά γίνουν οικόπεδα), ο κάμπος της Νότιας Λευκάδας είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο παραγωγικός του νησιού κ.ο.κ. Όλα αυτά τα τοπικά πλεονεκτήματα, όπως ακριβώς και το νερό για την Βαυκερή, τα Χαραδιάτικά και αλλού, αποτελούν για τους κατοίκους τους ένα παλαιό πλεονέκτημα με το οποίο έχουν μάθει να ζουν, να το απολαμβάνουν και κάποτε να το εκμεταλλεύονται. Για καμιά περιοχή λοιπόν απ΄ τις παραπάνω -και στο όνομα καμιάς τεχνητής ενότητας και ισοπολιτείας- δεν θα ήταν δίκαιο να επέμβουμε και να τους το αποσπάσουμε ή να τους το στερήσουμε και μάλιστα αιφνιδιαστικά και με βίαιο τρόπο…
Στα χωριά πάλι που ποτέ δεν διέθεταν “δικό” τους νερό και το στερούνταν διαχρονικά, (όπως είναι τα νησιά μας Μεγανήσι, Κάλαμος, Καστός, αλλά και πολλά απ΄ τα χωριά της Λευκάδας), θα παρατηρήσει κανείς πως το βασικό μέλημα αλλά και η αγωνία των κατοίκων δεν είναι τόσο για την τιμή, όσο για την επάρκεια και κυρίως για το ενδεχόμενο διακοπής και έλλειψής του, ιδίως το καλοκαίρι…
Κάποιοι οπαδοί της “ισοτιμίας” ίσως σπεύσουν να πουν πως το νερό διαφέρει από τα υπόλοιπα γιατί είναι βασικό φυσικό αγαθό. Θα τους πούμε πως και η αποχέτευση είναι εξ ίσου κρίσιμο και βασικότατο αγαθό και μάλιστα η έλλειψή της έχει σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής. Μ΄ αυτή τη λογική λοιπόν, θα έπρεπε οι δημότες στο σύνολό τους να επιβαρύνονται με το μη επιλέξιμο κόστος σύνδεσης στο δίκτυο αποχέτευσης των Ελλομενιτών οι οποίοι τώρα (θα) συνδέονται στο δίκτυο του Βιολογικού, πράγμα που βέβαια θα ήταν εξόφθαλμα παράλογο…
Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε πως η διαφορετική τιμολόγηση στις ΔΕ προέκυψε εξ αιτίας αυτών των φυσικών ανισοτήτων κι όχι γιατί κάποιος ήθελε να αδικήσει ή να ευνοήσει κάποιους. Και ότι πολλοί εγκαταστάθηκαν και επένδυσαν σ΄ αυτές τις «ευνοημένες» περιοχές, συνυπολογίζοντας πιθανόν αυτό τους το πλεονέκτημα…
Συμπερασματικά οι αλλαγές αυτού του είδους όταν χρειάζεται να γίνουν, απαιτούν ωριμότητα, σύνεση και υπομονή και δεν θα είχε κανένα απ΄ αυτά τα χαρακτηριστικά μια βεβιασμένη ενέργεια που θα βασίζονταν μόνο στο γεγονός πως ο κ. Ραγκούσης και κάποιοι ακόμη, αποφάσισαν ότι έτσι πρέπει να κυβερνηθούμε.
Υ.Γ. Εξίσου πρέπει να αποφεύγονται απ΄ την δημοτική Αρχή και οι αυθαίρετες εκτιμήσεις, σε ότι αφορά την οικονομική δυνατότητα των κατοίκων της κάθε περιοχής. Θα είναι πολύ λαθεμένη πρακτική, αν εφαρμοστεί -όπως σχεδιάζουν οι δημοτικοί άρχοντες, έχοντας μάλιστα την ψευδαίσθηση πως έτσι κάνουν κοινωνική πολιτική- διαφορετικό (φθηνότερο) τιμολόγιο μέσα στην ίδια τοπική κοινότητα (π.χ. στην Παλιοκατούνα ή στο Νιοχώρι, απ΄ αυτό που ισχύει στο Μ. Αυλάκι)! Όπως είναι εξίσου λαθεμένο να θεωρούνται (επίσης αυθαίρετα) οι κάτοικοι του Μ. Αυλακιού πλούσιοι που πρέπει να πληρώσουν ακριβότερο το νερό και οι κάτοικοι του Φτερνού ή του Κατωχωριού αναξιοπαθούντες που πρέπει να το πληρώσουν λιγότερο…