Τροχοσπιτάδες…

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Θεωρούμε αδιανόητο πως κάποιος από μας θα στάθμευε το τροχόσπιτό του σε πάρκινγκ δημόσιου νοσοκομείου της Γαλλίας ή οποιασδήποτε άλλης Ευρωπαϊκής χώρας, καταλαμβάνοντας δυο θέσεις βέβαια -όπως ο συμπαθής κατά τα άλλα Γάλλος της φωτογραφίας- θα το ξαναεύρισκε στη θέση του χωρίς την παραμικρή κύρωση. Και όχι μόνο σε πάρκινγκ νοσοκομείου, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο δημόσιο πάρκινγκ, όπως και σε οποιαδήποτε παραλία εκτός κάμπινγκ, είτε είναι σταθμευμένο μόνιμα είτε προσωρινά…

Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά και τα τροχόσπιτα είναι οι “βασιλιάδες” των δρόμων, των πάρκινγκ και των παραλιών, όπου κυκλοφορούν και σταθμεύουν ανεξέλεγκτα! Κι επειδή οι “τροχοσπιτάδες” έχουν άριστο δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ τους, αυτό το ξέρουν πολύ καλά και γι αυτό μας προτιμούν άλλωστε.

Αρκετοί απ΄ αυτούς κουβαλούν μαζί στο τροχόσπιτο, εκτός απ΄ το νοικοκυριό τους, το φουσκωτό σκάφος τους, το μοτοποδήλατό τους καθώς και τα ποδήλατα της οικογένειας, οπότε έχουν πλήρη και ανέξοδη ελευθερία κινήσεως. Έτσι η προσφορά τους στον τόπο που τους “φιλοξενεί” περιορίζεται στα απόβλητα, στα απορρίμματα και στην σημαντική συνεισφορά τους στο φόρτωμα των προβληματικών δρόμων μας. Άντε κάποτε να ξοδέψουν και μερικά ευρώ για να αγοράσουν κανένα πακέτο μακαρόνια, κατά κανόνα όμως από γνωστή πολυεθνική αλυσίδα καταστημάτων και ποτέ από τοπικό μαγαζί. Κι αυτό αν βέβαια δεν είναι συστηματικοί λαθρο-βουτηχτάδες  (με απαγορευμένο πλην αποδοτικό εξοπλισμό).  Γιατί τότε, όχι μόνο δεν αφήνουν στον τόπο δεκάρα, αλλά φεύγουν και με τις τσέπες γεμάτες απ΄τους ροφούς που μας έχουν πουλήσει…

Οι φορείς εξουσίας και οι αστυνομικές υπηρεσίες του τόπου μας δηλώνουν αδυναμία να επέμβουν σ΄ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση και να διορθώσουν τα πράγματα, εφαρμόζοντας τον νόμο και επιβάλλοντας κυρώσεις. Μια από τις δικαιολογίες που επικαλούνται είναι το μπέρδεμα των αρμοδιοτήτων, αν δηλαδή η επιβολή προστίμων κατά περιοχή παρανομίας είναι δουλειά της τροχαίας, της δημοτικής αστυνομίας ή του λιμενικού. Η πιο συνηθισμένη όμως δικαιολογία όλων, για να μην ασχοληθούν, είναι η έλλειψη προσωπικού. Για να γράψουν βέβαια και να κόψουν αφειδώς πρόστιμα σ΄εμάς τους αυτόχθονες παρανομούντες, το προσωπικό τους φθάνει και περισσεύει. Οπότε συμπεραίνουμε πως αυτό που πραγματικά συμβαίνει, είναι αποκλειστικά η έλλειψη βούλησης…

Ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις όμως που κάποια υπηρεσία και τα όργανά της αποφασίσουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και να μοιράσουν τις σχετικές κλήσεις, έχουν παρατηρηθεί κάποιοι τροχοσπιτάδες να κάνουν πλάκα ανεμίζοντας την κλήση στους περαστικούς, λέγοντας, “γκούντ φορ σούβενιρ”, εννοώντας πως η κλήση που τους κόπηκε είναι καλή για αναμνηστικό, (αφού δεν προτίθενται κι ούτε πρόκειται να την πληρώσουν ποτέ!)  Αν όμως, λέμε εμείς,  η κλήση προέβλεπε ένα γερό πρόστιμο και συνοδεύονταν απ΄ τις γνωστές δαγκάνες στους τροχούς που ακινητοποιούν το όχημα ή από την αφαίρεση των πινακίδων κυκλοφορίας, τότε δεν θα ήταν “γκουντ φορ σουβενίρ”, αλλά γκουντ για τα ταμεία και κυρίως γκουντ για την ευταξία, την νομιμότητα και την αξιοπρέπεια την χώρας…