Το ποίημα της ημέρας: Της Καρυάς το Κεφαλόβρυσο

Χαρνέτο κεφαλόβρυσο
στου χωριού την αγκαλιά,
είσαι απ’ τη φύση ένα δώρο
στην πανέμορφη Καρυά .

Στου βουνού την ομορφάδα
στ’ ουρανού την οροφή,
το φεγγάρι κατεβαίνει
στα νερά σου να λουστεί .

Είναι του Ήλιου πρώτη έγνοια
αφού ανατείλει την αυγή,
τις ακτίνες του να στείλει
στην Αγία σου πηγή .

Τα βουνά σε πλημμυρίζουν
με ποικίλες ευωδιές,
που είναι ανάμεικτες θυμάρι,
πεύκα, δάφνες και μυρτιές.

Τα πανύψηλα πλατάνια
σε σκεπάζουν με κλαδιά,
μέσα έχουνε ορχήστρα
από τζιτζίκια και πουλιά .

Οι κοπέλες σα νεράιδες
στην αυλή σου καρτερούν
να γεμίσουν τις βαρέλες,
να λουστούνε και να πιουν.

Και ζηλεύουνε οι νέοι
τα αγνά σου τα νερά
που θα λούσουν τέτοια κάλλη
(εκεί στα μέρη τα κρυφά)

Τους δημόσοφους Καρσάνους
στην ωραία μας πλατεία,
η δροσιά σου τους εμπνέει
εκειά τα νόστιμα αστεία .

Ο μουσαφίρης κουρασμένος
στο χωριό μας όταν μπει,
σταματάει και θαυμάζει
την ωραία σου πηγή .

Και εσύ τόνε τρατάρεις
σαν Καρσάνα νοικοκυρά,
τραταμέντα απ’ την καρδιά σου
που είναι πάντα δροσερά .

Το πολύτιμο αγαθό σου
που μας δίνεις δροσερό
είναι Άγιασμα που έχει
εντολή απ’ Το Θεό .

Για να τρέχει μ’ αφθονία
κι ’Απολλώνιο ρυθμό,
τη ζωή για να χαρίζει
σε ό,τι γήινο, θνητό .

Και τα δύσκολα τα χρόνια
τα νερά σου γίνονταν τροφή
όταν θήλαζες τους κήπους
και φυτρώνανε οι καρποί .

Σε θαυμάσανε χιλιάδες
σε επαίνεσαν πολλοί,
μες το διάβα των αιώνων
εσένα, βρύση μου χρυσή .

Και εγώ θα σε τιμήσω
με ένα στίχο Εθνικό,
Σαν Αγία σε λατρεύω
σα μητέρα σ’ αγαπώ .
———————–

Δεκαετία του ογδόντα

Ανδρέας Σταύρακας