FortsaLefkada.gr Είναι πολύ συνηθισμένη περίπτωση για κάποιους που έχουν καταλάβει μια θεσμική θέση και όταν η κακή τους παρουσία ή κάποιες συγκεκριμένες πράξεις τους εγείρουν αντιδράσεις και δικαιολογημένα προκαλούν αρνητικές κριτικές, να ταμπουρώνονται πίσω απ’ τον θεσμό που υποτίθεται πως υπηρετούν, σε μια εκ του πονηρού ταύτιση και να διαμαρτύρονται λέγοντας πως οι κατήγοροί τους είναι τάχα πολέμιοι του θεσμού! Πρόκειται για μια πολύ διαδεδομένη ομολογουμένως τακτική, που στην σκανδαλώδη εποχή μας τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας!
Άπειρα είναι τα σχετικά παραδείγματα που θα συναντήσει στην διαδρομή του ένας προσεκτικός παρατηρητής της δημόσιας ζωής. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το περίσσευμα του θράσους αυτών των ανθρώπων είναι τόσο, ώστε να μας ζητάνε από πάνω και τα ρέστα…
Η παθογένεια αυτή της δημόσιας ζωής λειτουργεί ίδια κι απαράλλαχτα σε όλη την κλίμακα των θεσμών, απ’ τον υψηλότερο μέχρι και τον πιο ταπεινό! Έτσι δεν αποκλείετε να ακούσετε τους κορυφαίους της πολιτικής ζωής να κόπτονται πως στο πρόσωπό τους πολεμάνε (δήθεν) την …Δημοκρατία ή να απαιτούν την διακοπή κάθε έρευνας που αφορά γκρίζες ενέργειές τους, «για να μην ποινικοποιείται η πολιτική», όπως συνηθίζουν να λένε!
Το ίδιο περίπου κόλπο, ελαφρώς τροποποιημένο, «παίζεται» και στα χαμηλότερα επίπεδα «θεσμών». Οι λαδιάρηδες πρωτοκλασάτοι της αυτοδιοίκησης, για παράδειγμα, θα σας κατηγορήσουν πως στο πρόσωπό τους χτυπάτε την ίδια την αυτοδιοίκηση, οι διεφθαρμένοι δικαστικοί πως τα βάζετε με την Δικαιοσύνη, οι επίορκοι αστυνομικοί πως πολεμάτε την έννομη τάξη και οι ανήθικοι κληρικοί πως εχθρεύεστε τάχα την εκκλησία…
Κοινή πρακτική όλων αυτών που βιάζονται να ταυτιστούν με τους θεσμούς, είναι πως θα περιοριστούν σ’ αυτό τον αφορεσμό τους, οπότε μην περιμένετε την παραμικρή απάντηση για την ίδια την «ταμπακιέρα»…
Η τελευταία τέτοια κατηγορία θεσμικών που τυχαίνει να είναι και η πλέον ανυπόληπτη, είναι αυτή των (ανίκανων ή διεφθαρμένων ) δημοτικών αρχόντων β΄κατηγορίας, που περιλαμβάνει τους αποτυχημένους αντιδημάρχους (και τους ομοίους τους εντεταλμένους). Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους κακόμοιρους, λόγω του ότι η εξουσία τους είναι δοτή και συνεπώς νοιώθουν εντελώς εξαρτώμενοι, συχνά λειτουργούν καθ’ υπόδειξη και συνειδητά γίνονται ο σάκος του μποξ, προκειμένου να προστατεύσουν τον δήμαρχο-αφεντικό τους από τις διαθέσεις του οποίου αποκλειστικά εξαρτάται η διατήρησή τους σε θέση εξουσίας. ‘Οταν λοιπόν πιαστούν στα πράσα σαν ανεπαρκείς ή ακατάλληλοι, συνήθως ταμπουρώνονται είτε πίσω απ’ την γενικότερη έννοια της «Δημοτικής Αρχής» είτε πίσω απ’ το θεματικό αντικείμενο που υπηρετούν, και λένε μην χτυπάτε π.χ. την «Καθαριότητα», την «Ποιότητα ζωής», την «Δημοτική Πρόνοια», την δημοτική Αστυνομία κ.ο.κ.
Η αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο είναι οι κατηγορίες που μου έχει προσάψει δημόσια η κυρία αντιδήμαρχος που διαχειρίζεται το Κοινωνικό Παντοπωλείο, ότι δήθεν εγώ πολεμάω τον συγκεκριμένο «θεσμό»!
Επειδή λοιπόν όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις μου, αλλ’ αντίθετα ήμουν και παραμένω θετικότατα διακείμενος και σ’ αυτήν, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη δράση που στοχεύει στην ανακούφιση του σκληρά δοκιμαζόμενου συμπολίτη μας, (εκτός βέβαια κι αν αντιληφθώ πως κάποιοι προσπαθούν να καπηλευτούν τη δυστυχία του), αλλά κι επειδή μου αρέσει να είμαι ακριβοδίκαιος, επανεξέτασα όλα τα γραπτά δημοσιεύματά μου που αφορούσαν το συγκεκριμένο ζήτημα, για να βεβαιωθώ μήπως, έστω και χωρίς πρόθεση, έκανα όντως κάποια ζημιά στο θεσμό.
Δεν βρήκα λοιπόν ούτε υποψία πολεμικής εναντίον του κοινωνικού παντοπωλείου. Αντίθετα, απ’ όλα τα άρθρα μου, όπως κι απ’ την προσωπική μου εξ αρχής συνδρομή, προκύπτει ζωντανό και ισχυρό το ενδιαφέρον μου για την επιτυχία και ευδοκίμησή του. Οι δε προβληματισμοί και τα περισσότερα απ’ τα ερωτήματα που έθεσα, ομολογώ πως τα είχα δανειστεί απ’ τους ίδιους τους πολίτες! Με άλλα λόγια, δεν έκανα τίποτε περισσότερο, απ’ το να συγκεντρώσω αυτούς τους προβληματισμούς σε ένα άρθρο και να τους δημοσιεύσω, εφαρμόζοντας απολύτως την δημοσιογραφική δεοντολογία που μας θέλει συμπαραστάτες και κοινωνούς της κοινής γνώμης με την εξουσία!
Ο σκοπός αυτής μου της ενέργειας ήταν φανερός και αυτονόητος. Αφ’ ενός προσδοκούσα σε κάποιες συγκεκριμένες διευκρινιστικές απαντήσεις που θα διαφώτιζαν τόσο τους συμπολίτες μας όσο κι εμένα και αφετέρου περίμενα να διορθωθούν αυτά τα ελλείμματα ενημέρωσης του κόσμου που αναμφίβολα υπήρχαν (και συνεχίζουν να υπάρχουν), καθώς και να καλυφθούν τα όποια ελλείμματα διαφάνειας θα συνέχιζαν ενδεχομένως να υφίστανται και μετά απ’ τις καλόπιστες και διαφωτιστικές απαντήσεις τους!
Δυστυχώς η κυρία αντιδήμαρχος δεν θεώρησε σκόπιμο να δώσει ουδεμία απάντηση! Να πλανάται άραγε όσο πολύ, που να θεωρεί πως ο πληθυσμός της Λευκάδας έχει ενημερωθεί ικανοποιητικά για τον ακριβή τρόπο που δουλεύει το Παντοπωλείο της, απ’ τη στιγμή που δεν το έχουμε καταλάβει ούτε εμείς που ασχολούμαστε κατά κόρον με την δημοσιότητα; Ή μήπως το απέφυγε θέλοντας να κρύψει κάτι; Και σ’ αυτή την περίπτωση πως θα πειστεί ο ανώνυμος Λευκαδίτης να στηρίξει απ’ το υστέρημά του αυτή τη συγκεκριμένη δράση;
Αντί των απαντήσεων λοιπόν που όφειλε, εξαπέλυσε μια άγρια προσωπική επίθεση προς το πρόσωπό μου, με την βολική βέβαια κατηγορία πως δήθεν πολεμάμε το θεσμό(!), με την οποία η κυρία έδειξε πως είναι εξ ίσου «αλλεργική» με τον δήμαρχο-μέντορά της σε κάθε κριτική, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι αυτή. Και όπως σωστά καταλάβατε, ούτε και μετά απ’ αυτό μπήκε στον κόπο να απαντήσει σε κανένα απ’ τα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα που της έχουμε θέσει…
Επειδή όμως θέλω για να συνεχίσω να είμαι ακριβοδίκαιος προς κάθε κατεύθυνση, θα πρέπει εδώ να πω ότι τόσο η ίδια όσο κι ο κύριος δήμαρχος χειρίστηκαν επικοινωνιακά το θέμα με πολύ άδικο για μένα τρόπο, που τελικά όμως εξέθεσε τους ίδιους στην κοινή γνώμη! Γιατί εκμεταλλεύτηκαν μεν την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και τα Μ.Μ.Ε. που την κάλυπταν, ώστε να δώσουν την μέγιστη δημοσιότητα στα κακεντρεχή και μάλλον βλακώδη ειρωνικά σχόλιά τους για τα άρθρα μου, χωρίς όμως να δώσουν σε μένα την δυνατότητα, αν και παρευρισκόμουν στην αίθουσα, να πω κι εγώ την δική μου άποψη…
Όχι βέβαια πως με εξέπληξε καθόλου αυτή η συμπεριφορά τους, αφού ένα απ’ τα πρώτα διδάγματα ζωής που έχω αφομοιώσει, είναι εκείνο που μας αποτρέπει να προσδοκούμε κελάηδημα αηδονιού από …κόρακα. Το σχετικό δίδαγμα είναι εντελώς ξεκάθαρο: «Από κόρακα μόνο κρα θα ακούσεις», μας λέει με απόλυτη σαφήνεια…
