Κοψοχέρηδες!

Άρθρο του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Οι πολιτικοί (και ιδιαίτερα οι τοπικοί), μοιάζουν με τα νομίσματα γιατί έχουν δύο όψεις:
Την μία τους όψη, τη λαμπερή, την εμφανίζουν προ των εκλογών και μάλιστα φροντίζουν να την έχουν ιδιαίτερα καλογυαλισμένη τουλάχιστον κατά την προεκλογική περίοδο.
Την άλλη όψη, τη θαμπή, την αφήνουν να φανεί μετά την εκλογή τους.
Κάποτε η δεύτερη αυτή όψη, δεν είναι απλά θαμπή αλλά προκύπτει βρώμικη ή σκουριασμένη, τόσο, που δεν αναγνωρίζεται. Και βέβαια σε τίποτε δεν θυμίζει την άλλη, τη γυαλιστερή.
Τότε είναι που αρχίζουν να ξεφυτρώνουν οι κοψοχέρηδες, όπως ακριβώς ξεπετάγονται τα μανιτάρια μετά τη βροχή.
Αν στο ρόλο της βροχής βάλουμε τις αστοχίες και τις γκάφες του πολιτικού, τότε κατανοούμε γιατί οι κοψοχέρηδες αυξάνονται ευθέως ανάλογα μ’ αυτές.
Λέγοντας κοψοχέρηδες εννοούμε όλους εκείνους που ξεγελασμένοι από τη γυαλιστερή όψη του «πολιτικού», τον πίστεψαν και τον ψήφισαν, αλλά μετά, γνωρίζοντας την άλλη του όψη, την βρώμικη, μετανιώνουν τόσο έντονα για την επιλογή τους, ώστε αγανακτισμένοι να δηλώνουν πως προτιμούσαν να τους είχε κοπεί το χέρι που έριξε την λαθεμένη ψήφο.
Οι κοψοχέρηδες είναι ο σοβαρότερος ανασχετικός παράγοντας της μελλοντικής επανεκλογής του πολιτικού. Όσο περισσότεροι και εκδηλωτικότεροι είναι, τόσο το πολιτικό του μέλλον προβλέπεται σκοτεινό και δυσοίωνο.
Η εμπειρία λέει πως οι κοψοχέρηδες αρχίζουν να εμφανίζονται δειλά-δειλά στην αρχή, σε αρκετό διάστημα μετά τις εκλογές, πολλαπλασιάζονται και κορυφώνονται εκεί λίγο μετά την μέση της θητείας του εκλεγμένου και παρουσιάζουν κάμψη όσο πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές, όταν ο πολιτικός επιδίδεται ξανά με επιμέλεια στο γυάλισμα της άλλης όψης του.
Όμως όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους.
Μια τέτοια εξαίρεση φαίνεται πως αποτελεί κι η σημερινή δημοτική μας Αρχή.
Γιατί κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Σε διάστημα λίγων μόλις μηνών απ΄ την ανάληψη των καθηκόντων της, οι κοψοχέρηδές της να έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους ψηφοφόρους που επιμένουν –προς το παρόν- να της μένουν πιστοί!

Αναμφίβολα πρόκειται για σπουδαίο και πρωτόγνωρο κατόρθωμα που, εκτός των άλλων, απαιτεί και περίσσευμα ταλέντου! Αλλά για να καταφέρει κανείς τέτοιο αποτέλεσμα δεν φτάνει μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται πολύ επίμονη και ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια…

«Το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι που, αν και ψήφισα το δήμαρχο, τελευταία μου έκοψε την καλημέρα», μου εκμυστηρεύθηκε πρόσφατα ένας φίλος, «αλλά που πήρα στο λαιμό μου και καμιά δεκαπενταριά συγγενείς μου, από τον απέναντι χώρο, πείθοντάς τους να τον ψηφίσουν, γιατί τάχα είναι ο καθαρότερος κι ο καταλληλότερος. Αυτοί λοιπόν τώρα με κυνηγάνε και μου ζητάνε ευθύνες. Μια οικογένεια μάλιστα απ΄αυτές -που τυχαίνει να είναι επαγγελματίες- και που δεν θέλουν ούτε ν΄ ακούνε πλέον για την συγκεκριμένη παρέα, μου έκοψε ακόμη και την καλημέρα! Αλλά που να φανταστώ κι εγώ ο κακόμοιρος τι φρούτα θα μας προέκυπταν στην πορεία;» ολοκλήρωσε φουρκισμένος ο φίλος.

Η εντυπωσιακή παραγωγή κοψοχέρηδων μεταξύ των δημοτών όμως είναι ο ένας μόνο τομέας στον οποίο διακρίθηκε η δημοτική μας Αρχή. Γιατί υπάρχει και δεύτερος που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακός: Σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να σπείρει, να φυτρώσουν και να εκθρέψει και κοψοχέρηδες «εσωτερικού». Δεν ξέρω αν το «εσωτερικού» είναι ονομαστικό σύνδρομο που τους κατατρέχει λόγω της κομματικής τους καταγωγής, εκείνο όμως που ξέρω μετά βεβαιότητος, είναι πως ποτέ πριν δεν υπήρξε στον τόπο μας δημοτική Αρχή, απ΄ την οποία να παραιτηθούν -από το πρώτο κιόλας δίμηνο- το …38% των βαθμοφόρων της! Κι όχι μόνο παραιτήθηκαν απ΄ τους θώκους, αλλά και τουλάχιστον τα 2/3 απ΄ αυτούς δεν άφησαν καμιά αμφιβολία για τους λόγους της παραίτησής τους, αφού ευθαρσώς κατήγγειλαν, γραπτώς και με σαφήνεια την ηγεσία για τον τρόπο λειτουργίας της. (Για να μην λένε πως τους τα λέμε εμείς μόνο…)
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ακόμη, πως η σημερινή δημοτική μας Αρχή θέτει σε νέες βάσεις την λειτουργία του δημοτικού Συμβουλίου. Και δεν αναφέρομαι στην συνήθεια του δημάρχου να υποκαθιστά κατά το δοκούν τον πρόεδρο και να παίρνει το λόγο όποτε του αρέσει ή να του υπαγορεύει σε ποιον θα δώσει κι από ποιον θα αφαιρέσει το λόγο, γιατί αυτό το κουσούρι το είχε εξίσου ανεπτυγμένο κι ο προηγούμενος. Εννοώ την εγκατάσταση και την πολιτογράφηση της «μαγκιάς» και της αμετροέπειας σαν στοιχεία που χαρακτηρίζουν όλο και συχνότερα την δημόσια παρουσία του δημάρχου, ακόμη και στο δημοτικό Συμβούλιο! Αδυνατώ να θυμηθώ οποιονδήποτε προκάτοχό του, που να μπορεί έστω και να συγκριθεί μαζί του σε …μάγκικες εκφράσεις!
Το γεγονός βέβαια πως οι κοινωνικοί ψυχολόγοι θεωρούν τις κλισέ μάγκικες εκφράσεις σαν αποτέλεσμα εκφραστικής ανεπάρκειας και υποκατάστατο περιορισμένης γενικότερης παιδείας, είναι κάτι που -και λόγω ευγενείας- το αντιπαρέρχομαι. Άλλωστε μπορεί να μην μ΄ έχει εντυπωσιάσει με τον λόγο του και την γενικότερη παρουσία του ο αιρετός, όμως ομολογώ πως γνωρίζω μόνο το επίπεδο της (υπαλληλικής) εργασίας του κι όχι το ακριβές επίπεδο των σπουδών του…

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας που είναι οι κοψοχέρηδες και να το κλείσουμε με μια γνωστή, πασίγνωστη κλισέ έκφραση, η οποία βέβαια ουδόλως τους παρηγορεί:
Η κάλπη μοιάζει με το ταμείο. Μετά την απομάκρυνση, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, οπότε υπομονή: Τεσσεράμισι χρόνια άλλωστε (μόνο) τους μείνανε…