Ένα ποίημα-σχόλιο για την “Λογοδοσία Δημάρχου”

της Ειρήνης Περδικάρη

***

Χτες, σήμερα, αύριο

Δεν ξέρω ποιος φταίει τελικά
δύσκολα τα πράγματα
ή μήπως είναι απλά;

Φταίει ο πλούσιος ή ο φτωχός;
Ο άλλος ή ο δικός μου
Εαυτός;

Μήπως φταίει ο Θεός;
Ποιος είναι ο φίλος
και ποιος ο εχθρός;

Λόγια, λόγια, λόγια.
Ανάκατα και σε σειρά.
Και η ευθύνη να σιωπά.

Και το κόβεις το σχοινί
ή το περπατάς;
Δίνεις, δίνεσαι
ή αρχίζεις να πουλάς;

Κερδίζεις το εδώ
“Έτσι είναι!”,
ή ρισκάρεις ότι έχεις
ευθεία στο σταυρό;

Και αν χαθείς στη λασπη
Και σε θάψει;
Και αν όμως την κάνεις
να λάμψει;

Μα θέλει αστέρια πολλά
δεν φτάνει το φεγγάρι.
Αλλιώς δεν θα φύγει
το σκοτάδι.

Αυτό κατάλαβα από την λογοδοσία του δημάρχου, με τους καλοντυμένους ακροατές.
Συμβαίνει τίποτα και τα πάντα.
Αλλά ποιος να κουνηθεί; Είναι ωραία η ηρεμία. Και δεν κοστίζει παρά ένα χειροκρότημα. Δεν έχει σημασία γιατί. Απλώς χειροκροτάμε. Παντού και για τα πάντα. Αρκεί να μην σκεφτόμαστε.
Και όχι δεν είναι υποκρισία. Είναι η παράκληση για τη λύπηση μας.