Tag Archives: Ανδρεας Σταυρακας

Ο Φώτης, εγώ και τα παθήματά μας…

Ο Φώτης, εγώ και τα παθήματά μας…

Απ΄ τα “ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ ΚΙ ΑΞΕΧΑΣΤΑ” του Ανδρέα Σταύρακα Με το Φώτη είμαστε από το ίδιο χωριό. Σαν παιδιά δεν κάναμε παρέα γιατί ο Φώτης ήταν παλαιότερης κοπής, ήταν  της δεκαετίας του είκοσι και εγώ της δεκαετίας του τριάντα και στα παιδιά η διαφορά ηλικίας είναι αισθητή. Ο Φώτης έπαιζε με τα παιδιά της ηλικίας του και εγώ με τα παιδιά …

Απόκριες 1954 – Εκείνα τα πικρόχολα χρόνια

Απόκριες 1954 – Εκείνα τα πικρόχολα χρόνια

του ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΥΡΑΚΑ Απόκριες  χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερα, όταν είχα έρθει εδώ σε τούτη τη χώρα από το χωριό μου την Καρυά. Τα χρόνια εκείνα τις απόκριες γίνονταν διασκεδάσεις σε πολλά κέντρα της πόλης και στα καφενεία και στις ταβέρνες που είχαν μεγάλους χώρους. Το πιο ωραίο γλέντι και οι επίσημοι χοροί γίνονταν στο κινηματογράφο  το «ΠΑΝΘΕΟ».  Είχε ορχήστρες, πότε …

Ο Νίκος ο Γλένης το ασκί και το σκοπούλι

Ο Νίκος ο Γλένης το ασκί και το σκοπούλι

του Ανδρέα Ι. Σταύρακα (Σειρά: ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ   ΚΑΙ   ΑΞΕΧΑΣΤΑ) Πολλές φορές θέλησα  να γράψω για την περιπέτεια του θείου μου του Νίκου, με το ασκί και το σκοπούλι, αλλά πάντα το μετάνιωνα με τη σκέψη πως κανένας πλέoν δεν θα ξέρει τι είναι το ασκί και το σκοπούλι . Αφού βλέπω στην τηλεόραση που ρωτάνε στο δρόμο τους περαστικούς, όταν έχουμε …

“Ο Τάσος και οι τριανταφυλλιές της γιατρίνας”

«Ο Τάσος και οι τριανταφυλλιές της γιατρίνας»

  του ΑΝΔΡΕΑ Ι. ΣΤΑΥΡΑΚΑ Εδώ και κάμποσες δεκαετίες οι νέοι σπάνια παντρεύονταν από έρωτα . Συνήθως παντρεύονταν  από προξενιό . Έτσι και η ξαδέλφη μου η Λούλα που ήταν τότε είκοσι έξι χρονών περίπου, ήταν η ώρα της να παντρευτεί . Οι γονείς και προπαντός οι συγγενείς που ενδιαφέρονταν τότε, άρχιζαν να ψάχνουν για τον κατάλληλο γαμπρό.  Έψαχναν μάλιστα …

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ ΚΙ ΑΞΕΧΑΣΤΑ: “Ο μπάρμπας μου ο Τάκης”

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ ΚΙ ΑΞΕΧΑΣΤΑ: «Ο μπάρμπας μου ο Τάκης»

του ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΥΡΑΚΑ (Κόκορου) Είναι κανόνας κατά τη γνώμη μου, άνθρωποι που πάλεψαν στη ζωή καλλιεργώντας τη γη, τρώγοντας ξερό ψωμί και που με τα αγαθά της πλούτιζαν και πλουτίζουν τα τραπέζια όλων μας, μένουν άγνωστοι και ασήμαντοι . Ένας απ’ αυτούς ήταν ο μπάρμπας μου ο Τάκης ο Σταύρακας-Κόκορος, που ήταν πρώτος ξάδερφος του πατέρα μου, δυο αδελφών παιδιά. …

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ ΚΙ ΑΞΕΧΑΣΤΑ: “Η ελπίδα κι η ολοκλήρωση”

Του Ανδρέα Σταύρακα Η στέρηση είναι η μάνα της ελπίδας της ολοκλήρωσης και της απόλαυσης . Μια Γάλλο-Ισπανίδα λογοτέχνης, δεν θυμάμαι το όνομά της, γράφει σε κάποιο της βιβλίο, πως η ελπίδα είναι πιο γλυκιά από την ολοκλήρωση και την απόλαυση. Οι γενιές της δεκαετίας του τριάντα, γευτήκαμε κατά κόρον την ελπίδα, την ημιολοκλήρωση, την ολοκλήρωση και την απόλαυση. Την …

Η Φιλιππινέζα

Του ΑΝΔΡΕΑ Ι. ΣΤΑΥΡΑΚΑ Κάποια μέρα πήγα με κάποιον συνεργάτη μου από την Αθήνα ,τον κύριο Κώστα, για φαγητό σε μια ψαροταβέρνα στη Λυγιά . Παραγγείλαμε τα απαραίτητα και αρχίσαμε να τρώμε. Σε λίγο, σταμάτησε πιο πέρα, ένα ωραίο μεγάλο αυτοκίνητο, κατέβηκε  ένα ζευγάρι που είχαν μαζί τους ένα παιδάκι τεσσάρων έως πέντε χρονών και μια ημιέγχρωμη γυναίκα . Κάθισαν …

Το ποίημα της ημέρας (του Ανδρέα Σταύρακα)

Στο FORTSA LEFKADA όταν μπεις θα δείς και να διαβάσεις λησμονημένα και αξέχαστα θα γελάσεις και θα κλάψεις . Τα μάζεψα σπυρί σπυρί απ’ της ζωής το διάβα τα δίνω με απλοχεριά στα αδικημένα νιάτα Και εύχομαι ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου να μην γευτούνε τα δεινά της άτυχης γενιάς μου…

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΑ: “Ο Στράτος και οι φακές”

Του Ανδρέα Σταύρακα Η Καρυά μέχρι το 1960 είχε περίπου τρεις χιλιάδες κατοίκους και ήταν το  ωραιότερο και το μεγαλύτερο χωριό του Νομού της Λευκάδας.Έμεινε ωραίο αλλά έγινε μικρό, όπως όλα τα χωριά της Ελλάδας, αφού μετά τον πόλεμο τρέχαμε στα πέρατα του πλανήτη για μια καλύτερη ζωή .Η επιδημία της  μετανάστευσης ήταν σαν την επιδημία της Ασιατικής γρίπης . …

Λησμονημένα κι αξέχαστα: “Ο ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ”

Του Ανδρέα Σταύρακα-(Κόκορου) Στα μέσα  της δεκαετίας του εβδομήντα επειδή δεν υπήρχαν δουλειές στη Λευκάδα, σκέφτηκα να φτιάχνω κορνίζες για κάδρα και να τις στέλνω στην Αθήνα και όχι μόνο . Στην Αθήνα είχα έναν καλό πελάτη και καλό άνθρωπο, τον κύριο Χαράλαμπο που είχε ένα κορνιζάδικο στο Παγκράτι. Είχαμε γνωριστεί τόσο καλά που με καλούσε και πήγαινα στο σπίτι …