Κάλπη-κο παρασκήνιο και παράγκα…

Κάλπη-κο παρασκήνιο και παράγκα… 

Σε καμιά άλλη εκλογή δεν θυμόμαστε τέτοια (τοπική) σύμπνοια! Οι γνωστοί «σκοτωμοί» και τα «μαχαιρώματα» μεταξύ Βροντάκηδων και Φορτουνάκηδων κυριαρχούσαν ανελέητα και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, τα στρατόπεδα άμεσα ανασυντάσσονταν κι ετοιμάζονταν για την επόμενη αναμέτρηση… Τώρα όλα καλά κι όλα ωραία και δεν κουνιέται φύλλο!

Και πολλοί που βλέπουν την ομόνοια κι απορούν, αναρωτιούνται πως έγινε και συνέβη αυτό το θαύμα! Την ίδια απορία είχε κι ο Κατακίτρινος «δήθεν» αναλυτής, δηλαδή η αφεντιά μου, γι αυτό κι έβαλα την κεφάλα κάτω και βάλθηκα να βρω τις απαντήσεις (ώστε να τις γράψω και για τους υπόλοιπους απορούντες)… Κι έτσι, άρχισα να ρωτάω δεξιά κι αριστερά, μήπως και μου πει κανένας χριστιανός (ή μουσουλάνος) κάτι, ώστε να βρω την άκρη του μυστηρίου…

Και την βρήκα! Μάλλον για να λέω όλη την αλήθεια, μου την είπε υπό μορφή χρησμού μια περίεργη γριά με μισο-κρυμμένα τα χαρακτηριστικά της, που παρέπεμπε κατ΄ ευθείαν σε μάγισσα του μεσαίωνα! «Ζητήσατε την γυναίκα της παράγκας», μου είπε με μια σφυριχτή βραχνή φωνή και πριν προφθάσω να την ρωτήσω οτιδήποτε εξαφανίστηκε σαν να …διακτινίστηκε μπροστά στα μάτια μου, που λέει κι η κυρά Τασία…

Συγκλονισμένος απ΄ την απρόοπτη και μυστηριώδη συνάντηση, μα πιο πολύ απ΄ την  ανεξήγητη εξαφάνισή της, κατάλαβα πως επρόκειτο περί υπερφυσικής και πολύ σπουδαίας αποκάλυψης, της οποίας την εγκυρότητα δεν έπρεπε ν΄ αμφισβητήσω. Κι έτσι βάλθηκα να ερμηνεύσω το χρησμό και να βρω την γυναίκα ή την παράγκα, ότι μου κάθονταν πρώτο…

Επιστράτευσα λοιπόν την όποια λογική διαθέτω κι άρχισα τους συνειρμούς: Τι θα έπρεπε να συμβαίνει για να ομονοήσουν Βροντάκηδες και Φορτουνάκηδες σε μια εκλογική  διαδικασία και να μην σφάζονται (ως συνήθως) σαν κοτόπουλα; Μετά από ενδελεχή σκέψη και τρεις καφέδες το βρήκα: Να υποστηρίζουν τον ίδιο άνθρωπο! (Κι όταν λέμε «άνθρωπο»  εννοούμε τον τελικό, τον μεγάλο, γι αυτόν που πραγματικά ενδιαφέρονται κι όχι τόσο για τα λιμά, που το κυριώτερο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, είναι πως αυτά είναι που θα τον ψηφίσουν!…).

Κάπου εκεί βραχυκύκλωσα γιατί μου φάνηκε απίστευτο να υπάρχει άνθρωπος που να γίνεται αποδεκτός κι απ΄ τις δυο φάρες! Κι έτσι κατέφυγα στον γνωστό θυμόσοφο και ξερόλα φίλο μου, που τίποτα δεν τον εκπλήσσει, τίποτα δεν τον βραχυκυκλώνει και πάντα μου λύνει τους γρίφους που μου προκύπτουν.

Με το που του διηγήθηκα τα τεκταινόμενα και του ανέπτυξα τον προβληματισμό μου γέλασε κι άρχισε εκείνη την γνωστή του «Σωκράτεια» διαλεκτική με τις ερωτο-αποκρίσεις που μου τη δίνει στα νεύρα:

-Ας ξεκινήσουμε απ΄ την γυναίκα, μου είπε. Τι θα πρέπει να είναι η γυναίκα που ψάχνουμε; με ρώτησε.

-Γυναίκα με δυο πόδια… του απάντησα πελαγωμένος κι ελαφρώς εριστικός.

-Σίγουρα, σχολίασε, αλλά εγώ σε ρωτάω τι ιδιότητα θα πρέπει να έχει αυτή η γυναίκα για να καταφέρνει  να δημιουργεί πανταχόθεν αποδεκτές εκλογικές συνθέσεις που να οδηγούν σε τέτοιες συμπορεύσεις;

-Που να ξέρω, ψέλλισα.

-Ας το πάρουμε αλλιώς, είπε με περίσσευμα υπομονής, Μπορεί να είναι απλή νοικοκυρά, φουρνάρισσα, κοπτοραπτού ή ζαχαροπλάστισσα;

-Όχι, του απάντησα.

-Εγώ λοιπόν τότε, μόνο μια ειδικότητα μπορώ να φανταστώ φίλε μου, είπε ο φίλος βλέποντας πως δεν συμμετέχω με όρεξη στις ερωτο-αποκρίσεις του. Την ειδικότητα της επικοινωνιολόγου-συντονίστριας! Και μάλιστα εξαιρετικά διακεκριμένης και ικανής, συμπλήρωσε κοιτάζοντάς με με νόημα  που, τέλος πάντων,  δεν θα ήθελα να σχολιάσω.

-Μα έχουμε στη Λευκάδα επικοινωνιολόγες-συντονίστριες; Είπα να τον τσιγκλίσω, ώστε να κόψει τις ερωταποκρίσεις του και να μου πει κατ΄ευθείαν τα παρακάτω… Κι αν θεωρήσουμε πως έχουμε επικοινωνιολόγα-συντονίστρια, η παράγκα που είναι;

-Με απογοητεύεις, μου είπε κουνώντας με λύπηση το κεφάλι του. Γιατί και επικοινωνιολόγα-συντονίστρια  έχουμε και παράγκα. Και καλά να δυσκολευτείς να βρεις την επικοινωνιολόγα, ας πούμε πως το καταλαβαίνω, αλλά και την πασίγνωστη παράγκα! Πρέπει να είσαι ο μοναδικός ενήλικος Λευκαδίτης που αγνοεί την παράγκα…

Τότε ήταν που, σαν να σκίστηκε ένα παραβάν, είδα μπροστά μου τις τελευταίες τοπικές εκλογές, την επικοινωνιολόγα-συντονίστρια κι όλο εκείνο το φοβερό παρασκήνιο της παράγκας, οπότε και μπήκα στο πνεύμα. Όμως νέες απορίες μου δημιουργήθηκαν:

-Ναι αλλά όλο αυτό το επιτελείο που λες, όχι μόνο δεν τους συνένωσε τότε, αλλά τους έφερε τρίτους και καταϊδρωμένους, εξέφρασα την απορία μου… Το ίδιο θα πετύχει και τώρα; Τον ρώτησα.

-Συνένωσε ακριβώς πάλι τους ίδιους, μ΄ έκοψε, άλλο πως τους έφερε τρίτους και καταϊδρωμένους, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά σε τούτη τη χώρα αν θα έρθεις πρώτος ή τρίτος, δεν εξαρτάται από σένα, ούτε κι απ΄ τον επικοινωνιολόγο σου! Εξαρτάται αποκλειστικά απ΄ την συγκυρία και κυρίως απ΄ τα λάθη του αντιπάλου.

-Δηλαδή μου λες πως…

-Ακριβώς, σου λέω πως…

-Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, τον έκοψα νευριασμένος.

-Ξέρω και παρα-ξέρω, μου απάντησε μ΄ένα σαρδόνιο χαμόγελο, και οσονούπω θα το διαπιστώσεις κι εσύ, με προειδοποίησε με νόημα.

Τον παράτησα κι έφυγα φουρκισμένος, ο φίλος όμως παρέμεινε. Κι όπως περνούσα από μπρος του, μου κούνησε το μαντήλι με κείνο το ύφος που μισώ και που όμως δυστυχώς, ξέρω πως έχει δίκιο…

Ο δήθεν “Αναλυτής”