Γιατί δεν γνωρίσατε την εκδήλωση μνήμης για τον Βαλαμόντε!

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως απαγορεύεται η φωτογράφιση στρατοπέδων, στρατιωτικών αεροδρομίων, παραμεθόριων φυλακίων και γενικά των στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Απ΄ την Κυριακή 28 Γενάρη το βράδυ και μετά, μάθαμε πως απαγορεύεται η φωτογράφιση και στις …ταβέρνες! Κι όχι σε ταβέρνες ότι κι ότι, αλλά ακόμα και σ΄ αυτές που “φιλοξενούν κάποια μουσικοφιλολογική εκδήλωση, όπως αυτή για τον Κώστα ντε Βαλαμόντε, ακόμα κι αν ο φωτογράφος είναι πολλαπλά και επίμονα προσκεκλημένος των διοργανωτών της εκδήλωσης.

Και για όποιον του φαίνεται απίστευτο και συνεχίζει να είναι δύσπιστος, να του πούμε πως μπορεί άνετα να συμβεί, αν ο ταβερνιάρης (ή κάποιος σερβιτόρος της ταβέρνας,που να ξέρω εγώ ποιος ήταν) αποφασίσει και διατάξει πως “απαγορεύονται οι φωτογραφίες!”

Ο ταβερνιάρης στην ταβέρνα του βλέπετε,  είναι κάτι αντίστοιχο με τον πλοίαρχο στο πλοίο του! Είναι το απόλυτο αφεντικό -μετά τον Θεό- κι εξαιτίας της εξουσίας του που εκπορεύεται απ΄ τον θεσμό της ιδιοκτησίας, μπορεί να επιβάλλει τους κανόνες και τις απαγορεύσεις που του γουστάρουν…

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο ταβερνιάρης που θα σου απαγορέψει να βγάλεις φωτογραφίες στο μαγαζί του. Το μόνο πρόβλημα είναι η μη αντίδραση (δηλαδή το άδειασμα) αυτών που σε προσκάλεσαν…

Ο καημένος ο Βαλαμόντε βέβαια, την μνήμη και την υστεροφημία του οποίου ανέλαβαν να υπηρετήσουν και να τιμήσουν, Κύριος οίδε πόσο ευχαριστημένος έμεινε από κει ψηλά… Πάντως σε τέτοιες περιπτώσεις αντιλαμβάνεται καλύτερα κανείς πόσο χρήσιμος ήταν ο σουρεαλιστής Κοκονιόρος και το απαράμιλλο χιούμορ του…

 Για το τι ακριβώς έγινε στην εκδήλωση ρωτήστε τον ταβερνιάρη, ή έστω τους διοργανωτές… 

Ο κ. Θεράπος, μια εκ των ψυχών της διοργάνωσης (που με προσκάλεσε επίμονα τουλάχιστον 4 φορές για να καλύψω δημοσιογραφικά την εκδήλωση) θεώρησε πως ο ταβερνιάρης …αστειεύονταν (όπως μου είπε) και ήσυχος συνέχισε ν΄απολαμβάνει την μουσική στο τραπέζι των διοργανωτών…

Ο κ. Προδρομίτης (στη μέση) της διοργανώτριας Αγιομαυρίτικης παρέας (που κι αυτός με είχε προσκαλέσει άλλες τόσες φορές), έτυχε να βρίσκεται σε μεγάλο τραγουδιστικό οίστρο την συγκεκριμένη στιγμή, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία και δεν αντιλήφθηκε την κατάσταση, διαφορετικά θα τα παρατούσε και θα έφευγε κι αυτός, όπως τουλάχιστον μου είπε. Γνωρίζοντας από οίστρο τραγουδιού ή ψαλτικής, τον πιστεύω…

Η φίλη της φωτογραφίας όμως, όπως και άλλοι καθήμενοι πελάτες της ταβέρνας, τραβούσαν ανεμπόδιστα τις φωτογραφίες τους.

Φαίνεται πως παρά τις απαγορεύσεις του ο ταβερνιάρης, πάνω απ΄ όλα συμμορφώνονταν με το γνωστό κλασικό αξίωμα: Ο (καθήμενος) πελάτης έχει πάντα δίκιο!

Υ.Γ: Για τον Κώστα ντε Βαλαμόντε ή Κοκονιόρο, τον ιατροφιλόσοφο, τον ιδιόρρυθμο στοχαστή, τον ποιητή, τον σουρεαλιστή ζωγράφο, τον ευρηματικό “μουσικό” και άλλα τινά, ευελπιστώ πως θα πούμε περισσότερα σε έναν ακριβώς χρόνο, στις 28 Γενάρη, όταν και θα συμπληρώνονται τα είκοσι χρόνια απ΄ τον θάνατό του. Όχι απαραίτητα με τους ίδιους διοργανωτές και σε χώρο που να επιτρέπεται η φωτογράφιση βέβαια…

Υ.Γ.2: Εγώ πάντως και παρά την άσχημη εμπειρία, δεν αισθάνομαι μίσος για κανέναν. Άλλωστε “το μίσος εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος” όπως έλεγε κι ο αείμνηστος συμπατριώτης μας ιατροφιλόσοφος.