FortsaLefkada.gr 
Του Νίκου Γαζή Προβλέψιμη, ανούσια και μάλλον πληκτική, μας προέκυψε η χθεσινοβραδυνή τελευταία παράσταση του φεστιβάλ. Παρά την αθρόα προσέλευση του κόσμου που δημιούργησε το αδιαχώρητο, ιδιαίτερα μετά το κλείσιμο της θυρίδας με τα εισιτήρια, οπότε η είσοδος έγινε δωρεάν, καταλαμβάνοντας (μαζί με τα μέλη των συγκροτημάτων) ολόκληρο τον χώρο του ανοιχτού θεάτρου, η τελετή είχε χτυπητές αδυναμίες και μάλλον δεν άφησε καλή γεύση στους θεατές.΄Αν εξαιρέσουμε δηλαδή τον Ορφέα που χόρεψε τελευταίος και ως συνήθως υπέροχα, Λευκαδίτικους χορούς, τίποτε άλλο δεν άξιζε. Στα διαδικαστικά της λήξης μάλιστα, ήταν εμφανές το τρακ στους ομιλητές πρόεδρο και αντιπρόεδρο του πνευματικού κέντρου, οπότε αναμενόμενα ήταν και τα σαρδάμ, του μεν αντιδημάρχου πολιτισμού από κειμένου (και μάλιστα εις διπλούν), του δε δημάρχου άπαξ και εκτός κειμένου!
Ατυχής ακόμη αποδείχτηκε η έμπνευση των διοργανωτών να ορίσουν κριτική επιτροπή για να επιλέξει τα τρία καλύτερα συγκροτήματα που στην συνέχεια θα βραβεύονταν. Πέρα του ότι ήταν μάλλον αγενής αντιμετώπιση των φιλοξενουμένων μας, ήταν και βλακώδης επιλογή,γιατί έπρεπε να κριθούν ανόμοια πράγματα, όπως ανόμοιες είναι και οι διαφορετικές κουλτούρες των συμμετασχόντων. Το κάθε συγκρότημα παρουσίαζε την δική του ξεχωριστή κουλτούρα κι αυτό απ’ την φύση του δεν χωράει μέτρο σύγκρισης. Απόδειξη είναι πως με ένα πρόχειρο γκάλοπ που έκανα στην εξέδρα, σχεδόν απαξάπαντες διαφωνούσαν με την απόφαση της επιτροπής. Στο μόνο που συμφωνούσαν οι περισσότεροι, ήταν πως οι Σέρβοι θα άξιζαν όντως την πρώτη θέση, μόνο όμως αν βραβεύονταν το συγκρότημα με τα περισσότερα …ακροβατικά! Πάντως λογικότερη και απείρως προτιμότερη ήταν η πρόταση (και μάλιστα από μικροφώνου) του προέδρου της κριτικής επιτροπής Βασίλη Θερμού, που πρότεινε στο μέλλον να μην βραβεύεται το καλύτερο συγκρότημα αλλά οι καλύτερες στολές. Μέχρι εδώ καλά, αλλά η συνέχεια της πρότασης ότι “τις οποίες στολές μάλιστα, μετά να μας τις αφήνουν για το μουσείο παγκόσμιων στολών που θα δημιουργήσει το Πνευματικό Κέντρο”, μου φάνηκε λιγάκι πονηρή, για να μην πω ότι περισσότερο με τιμωρία μοιάζει παρά με …επιβράβευση! Αν κατάλαβα καλά δηλαδή, το πραγματικό έπαθλο των νικητών θα είναι να τους γδύσουμε κιόλας…
Στα αξιοπρόσεκτα της βραδιάς ασφαλώς ήταν το υπόκωφο πλην σαφέστατο “ουουου” που ακούστηκε απ’ την πλατεία ολόκληρη, όταν κλήθηκε ο δήμαρχος να ανέβει στην σκηνή! Φαίνεται πως ο αιρετός δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του από πλευράς δημοφιλίας και ο τελευταίος χρόνος της θητείας του μάλλον προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολος… Ολοφάνερη ακόμη ήταν η έλλειψη προσυνεννόησης μεταξύ δημάρχου και αντιδημάρχου, ώστε να μην μας λένε και οι δυο τα ίδια ακριβώς πράγματα! Με άλλα λόγια όφειλαν να τα έχουν μοιράσει από πριν.
Από τα τρία συγκροτήματα που …καπέλωσαν τον δήμαρχο, χαρίζοντάς του από ένα καπέλο της πατρίδας τους, μόνο οι Σέρβοι φάνηκαν πιο οργανωμένοι και πιο ενήμεροι, αφού μερίμνησαν για ένα αποδεκτό έστω μέγεθος του παρτιζάνικου δίκοχου που του φόρεσαν. Ίσως μάλιστα γι αυτή την οργάνωσή τους να πήραν και το πρώτο βραβείο! Οι υπόλοιποι δυο, αποδείχτηκαν μακριά νυχτωμένοι… Και να σκεφθεί κανείς πως τα δώρα τους δεν διαθέτουν, ούτε καν κάρτα …αλλαγής!
Δεν θα αποφύγω τον πειρασμό, να σταθώ για λιγάκι και στο …πάπλωμα. Ακούσαμε τον αντιδήμαρχο του πολιτισμού να ευχαριστεί διάφορους για την συνδρομή ή την χορηγία του. Μήπως θα ήταν δυνατόν να δοθεί στην δημοσιότητα μια κατάσταση με τις ακριβείς πανταχόθεν εισπράξεις και μια δεύτερη με τα πάσης φύσεως έξοδα; Γιατί, επειδή τελικά εμείς είμαστε που πληρώνουμε τη λέζα, ίσως να δικαιούμαστε και να γνωρίζουμε τι ακριβώς πληρώνουμε. Ξέρω βέβαια πως ο κ. δήμαρχος βγάζει σπυριά άμα του ζητάνε τέτοια πράγματα, πόσο μάλλον όταν το κάνει ο υποφαινόμενος, όμως το ρισκάρω παρότι καθόλου δεν αισιοδοξώ…
Το τελικό συμπέρασμα είναι πως πολλά πρέπει ν’ αλλάξουν και να βελτιωθούν σ΄αυτές τις εκδηλώσεις, που όμως για όνομα του Θεού, δεν θα πρέπει να θέσουν σε κίνδυνο την τεράστια προίκα μας από μια πολύτιμη προϋπηρεσία μεγαλύτερη του μισού αιώνα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε κι ούτε να παραβλέπουμε την προσπάθεια που κάνουν πολλές πόλεις τα τελευταία χρόνια, ν’ αποκτήσουν και να καθιερώσουν αντίστοιχες εκδηλώσεις. Συνεπώς εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ακυρώσουμε ελαφρά τη καρδία ότι με κόπους και θυσίες έχτισαν οι προηγούμενες γενιές. Αντίθετα, έχουμε υποχρέωση, να το προασπίσουμε, να το βελτιώσουμε και ει δυνατόν να το επεκτείνουμε.
