Η θυσία του δημάρχου κι η μέριμνα της Θείας Πρόνοιας

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Η σκηνή διαδραματίστηκε στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου:

Μιλάει ο δήμαρχος σ΄ έναν απ΄ τους συνήθεις ατέλειωτους μονολόγους του και καταφέρεται κατά των διαφωνούντων της αντιπολίτευσης, τους οποίους -ως συνήθως- κατηγορεί πως τον αντιπολιτεύονται ψάχνοντας ακροατήριο και πολιτική καριέρα, τώρα μάλιστα που πλησιάζουν οι εκλογές. (Ως γνωστόν όποιος αντιπολιτεύεται, διαφωνεί, ή ασκεί κριτική στον δήμαρχο το κάνει κακοπροαίρετα και με σκοπιμότητα, αντίθετα με όποιον τον λιβανίζει, που είναι καθαρός και  καλοπροαίρετος!)…

Αυτός όμως δεν ψάχνει για ακροατήριο, ξεκαθάρισε, και θα συνεχίσει αταλάντευτα έτσι μέχρι την 31η ογδόου που λήγει η θητεία του, γιατί δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική καριέρα!  “Αν ήθελα, θα είχα κάνει πολιτική καριέρα πολύ καλύτερη απ΄ αυτήν του δημάρχου“, δήλωσε και μάλιστα χωρίς καθόλου να γελάει ο αιρετός!

Μεγάλη κουβέντα και με πολύ περιεχόμενο η δημαρχιακή δήλωση. Γιατί ο υπαινιγμός πως θυσίασε μια σπουδαιότερη πολιτική καριέρα για χάρη μας, ήταν παραπάνω από σαφής. Κι εμείς οι αχάριστοι, λέω εγώ, όχι μόνο δεν του το αναγνωρίζουμε αλλά τον κριτικάρουμε κιόλας…

***

Όταν μετά από ώρα συνήλθα από το σοκ -κι από τα γέλια- προσπάθησα να εισχωρήσω στον ψυχισμό του αιρετού για ν΄ ανιχνεύσω σε ποια μεγαλύτερη πολιτική καριέρα αναφέρονταν.

Να κινδύνευε η θέση του Αλέξη, το βλέπω κάπως χλωμό, αν και τίποτε δεν αποκλείεται. Να εννοούσε κάποιον υπουργικό θώκο; Αυτό μου φαντάζει σφόδρα πιθανότερο. Και μεταξύ μας, μετά από κάτι υπουργούς που υποστήκαμε τελευταία, οι οποίοι κατέβασαν τον πήχη στο πάτωμα, γιατί να μην την ψωνίσουν οι συνέλληνες γενικότερα;

***

Με αφορμή το παραπάνω γεγονός, θυμήθηκα μετά από πάρα πολλά χρόνια, τα λόγια ενός απλοϊκού πλην σοφού συγχωριανού μου γέροντα: “Η Θεία Πρόνοια ή η μητέρα Φύση, όπως σας αρέσει να την αποκαλείτε εσείς οι νεαροί γραμματιζούμενοι, μου έλεγε, μεριμνά πάντα για τις ανθρώπινες ανάγκες και μ΄ έναν σοφό τρόπο μας παρέχει απλόχερα ότι χρειαζόμαστε.. Όπου φυτρώνουν τσουκνίδες για παράδειγμα, λίγο παραδίπλα τους θα δεις να φυτρώνουν και να ευδοκιμούν οι μολόχες(*). Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που η Λευκάδα μας είναι γιομάτη καλάμια…”

(* Η μολόχα είναι ένα φυτό της ντόπιας χλωρίδας το τρίψιμο δια της οποίας εξουδετερώνει τον ερεθισμό και το τσούξιμο που προκαλεί στο δέρμα η επαφή μας με την τσουκνίδα).