“Μακεδονία” (άρθρο του Ηλία Τσάκαλου)

του ΗΛΙΑ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Η ΜΑΝΑ

Έχω καιρό τώρα που έπαψε να με απασχολεί σοβαρά ότι συμβαίνει γύρω μου και ειδικά ότι έχει σχέση με την πολιτική και όλους τους μανούβρηδες πολιτικούς. Θεωρώ ότι τα συμβαίνοντα δεν μπορεί άνθρωπος να τα παίρνει στα σοβαρά, τους πολιτικούς τους βλέπει σα θεατρίνους μιας παράστασης με εντελώς ηλίθιο προβλέψιμο σενάριο και τους θεατές χάσκοντες και αεροβατούντες κουτοπόνηρους που νομίζουν πως γι αυτούς δεν χτυπάει η καμπάνα του τέλους. Οι  μόνοι που ξέρουν τι κάνουν είναι αυτοί οι άτιμοι που κρύβονται πίσω από το παραβάν του σεναρίου την ημέρα και την νύχτα παρουσιάζονται άξαφνα να κόψουν το όνειρό σου στη μέση.

Έτσι για ότι έχει σχέση με τα συμβαίνοντα έπαψα να ασχολούμαι και να απασχολώ τον υπολογιστή μου. Προτιμώ να ρίχνω πασιέντζες παρά να γράφω μικρά σχόλια για  τα γεγονότα.

Αλλά αυτή την στιγμή βγήκα έξω απ΄ τα ρούχα μου. Αυτή η ιστορία με τα Σκόπια, την Μακεδονία, την γλώσσα, τα συμφέροντα, την αισχρότητα της πολιτικής και των πολιτικών δεν αντέχεται πλέον κι έτσι θα σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία για να καταλάβετε  το δούλεμα που μας πατούν περνώντας μας για εντελώς ηλίθιους.

Ήταν μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα. Σάββατο νομίζω γιατί πήγα πρωΐ. Είχα χούι να μην κάνω καμία εμπράγματη αγωγή αν δεν έβλεπα με τα μάτια μου το αντικείμενο της διαφοράς έτσι που να πιθανολογήσω αν θα απέδιδε και να δω πως θα διαχειριστώ τα στοιχεία που μου έδιναν τα ακίνητα από μόνα τους χωρίς να έχουν χρεία ανθρώπινης μαρτυρίας που πολλές φορές ήταν ή εσφαλμένη η καθαρά επαίσχυντη ψευδομαρτυρία. Έτσι βρέθηκα σε ένα από τα πίσω χωριά της Λευκάδος.

Είδα το αντικείμενο ρώτησα για τους ομόρους και ανάμεσα σε αυτούς μου ανέφεραν το όνομα Μακεδονία. «Τι λέτε ρε παιδιά, τους είπα, Μακεδονία; πού βρέθηκε η Μακεδονία στο χωριό σας; Κανένα παράβγαλμα θα είναι. Πέστε μου το ακριβές όνομα.» η απάντηση ήταν «Μακεδονία!! Δεν σου αρέσει το όνομα;»

Μετά από αυτό κάθισα να μου πουν πως και γιατί αυτή η γυναίκα ονομάστηκε Μακεδονία. Έμαθα πως ο πατέρας της πήρε χαρτί να πάει στον πόλεμο του δώδεκα. Θα έφευγε σε τρεις μέρες. Αποφάσισε πριν φύγει να βαφτίσει την κοπέλα του. Πράγμα που έγινε. Και όταν ο παπάς σήκωσε το παιδί για να ακούσει το όνομα ο πατέρας του είπε με ξερή φωνή «Μακεδονία»! Ο παπάς δεν τόλμησε να πει πως αυτό δεν είναι όνομα χριστιανού αγίου. Την Βάφτισε και την έβγαλε Μακεδονία. Ο πατέρας της Μακεδονίας γύρισε απ΄ τον πόλεμο σώος και αβλαβής ευτυχώς.

Για να πάμε παρακάτω.

Σε μια κουβέντα του καφενείου πριν από μέρες ανάφερα το γεγονός με την Μακεδονία και ένας από την παρέα μου γελούσε συνεχώς. «Tι γελάς; Σου φαίνεται αστείο;» τον παρατήρησα. «’όχι, μου είπε, και στο χωριό μας ο…….παράγγειλε απ΄ το μέτωπο να βαφτίσουν την κόρη του και να την βγάλουν Μακεδονία. Και την βγάλανε. Απ΄ όσο ξέρω κι άλλοι απ΄ το μέτωπο έστελναν τέτοια γράμματα και οι γριές δεν τους έκαναν πάντα την χάρη και έβγαζαν τα ονόματά τους. Πολλοί απ΄ αυτούς άφησαν τα κόκαλα τους πολεμώντας για να ελευθερώσουν την Μακεδονία».

Εδώ τελειώνει το ταξίδι στο ζυμάρι της ιστορίας που λέγεται λαός.  Αυτό το ζυμάρι έχει δικά του μέτρα και αισθήματα. Είναι σαν το μικροπαίδι και δεν καταλαβαίνει από συμφέροντα, μικροαισθήματα, παραδόσεις, πολιτικές, πολιτικούς και κάθε λογίς μανούβρηδες της κοινωνίας.

Απ΄ το ζυμάρι αυτό υπάρχει η Μακεδονία του παρόντος που σκυλεύεται από όλους τους δήθεν έξυπνους και κάθε λογίς πολιτικούς που άλλα λένε, άλλα κάνουν, άλλα σκέφτονται. Αλλά την ώρα του γάμου (της θυσίας) πάντα το κρέας και τα κόκαλα τα βάζει το ζυμάρι που το λένε λαό.

Ξυπνάτε σας εμπαίζουν όλοι αυτοί γιατί σας θεωρούν….. πολίτες, ψηφοφόρους, οπαδούς που θα πει  πρόβατα επί σφαγείν για να φοράνε τα γαλόνια τους και κάνουν την πλάκα τους σε βάρος σας.

Χέστηκε ο εκδοροσφαγέας πως θα ονομάσει το  αρνί  το επόμενο τραΐ που είναι για σφάξιμο!