Στοχασμοί της ημέρας: Σκέψεις (& αισθήματα) περί φιλανθρωπίας

Αυτή λοιπόν η φωτογραφία τραβήχτηκε χτες στο χορό του γηροκομείου. Κόσμος, ωραία ατμόσφαιρα, ευχές. Επιβραβεύσεις για το σπουδαίο έργο της Αρχιεπισκοπής και των φιλάνθρωπων που βοηθούν τους πιο αδύναμους. Λόγοι πολιτικών του τόπου μας κτλ κτλ. Και ωραίοι χοροί.
Αλλά….
Πάντα οταν πήγαινα σε παρόμοιες εκδηλώσεις ένοιωθα όμορφα. Συμμετείχα και εγώ στο να βοήθω τους συνανθρώπους μου. Σαν να έκανα το χρέος μου και όλα εντάξει. Η ζωή συνεχίζεται.
Εχθές όμως για πρωτη φορά ένιωθα άσχημα. Γιατί αναρωτήθηκα γιατί σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, όπου ο πλούτος είναι άφθονος και στην πραγματικότητα φτάνει για όλους, πρέπει να υπάρχει η φιλανθρωπία. Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που να την χρειάζονται; Για ποιό λόγο; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πώς αυτό το γεμάτο ενθουσιασμό χειροκρότημα είναι η επιβράβευση της αιώνιας ταξικής κοροϊδίας;
Ρωτήθηκε πραγματικά ένας άνθρωπος που δέχεται τη φιλανθρωπία αν ειναι ευτυχισμένος που αντί να του δίνουν το δικαίωμα να είναι αυτόνομος και ανεξάρτητος να στηρίζεται στις δυνάμεις του να παράγει έργο για τον εαυτό του και την κοινωνία, τον καθιστούν μόνιμο ζητιάνο; Μπορείτε να νιώσετε πως αισθάνεται; Μπορείτε να νιώσετε την περηφάνεια σας να ποδοπατήται προς χάρην της απελπισίας; Μπορείτε;
Ίσως κάποια στιγμή. Γιατί αυτη την Ελλάδα προορίζουν. Αυτό το μέλλον.
Ένας ένας μας. Για όλους έχει.
Για αυτό μην κοιτάτε τη λάμψη και τα χειροκροτήματα των γιορτινών φιλανθρωπιών,δείτε τα πρόσωπα για τα οποία προορίζονται και πόσο ανάπηρους εγκεφαλικά μας εχουν διαπλάσει.
Αυτά.