Περί εγκαινίων και ποιητού (Σικελιανού) ο λόγος, ή…

                                          του Ηλία Τσάκαλου

ή

Προς καπετάν-Φασαρία δευτέρα επιστολή

Αγαπητό μου τέκνον υγιαίνετε,

Έμαθα ότι  προσήλθατε (μετά ή άνευ προσκλήσεως δεν έχει σημασία) στο νταραβέρι της Εθνικής  υμών Τραπέζης και του ενταύθα δήμου και  με εικόνες και μικρό ρεπορτάζ(έτσι δεν το λέτε;) μας εισάγατε στα άδυτα του Ποιητού και της λεγομένης κατοικίας του.

Επειδή αγαπητότατο τέκνον μου τυγχάνει να έχω γείτονα τον ποιητήν (και μάλιστα βιζαβί και εξ απεναντίας ευρίσκεται ταπεινοτάτη ιδιοκτησία μου- υποψιασμένος είμαι φίλε δεν είμαι λαμόγιο!) αναγκάζομαι να ασχοληθώ μαζύ σου ως υποκείμενον και καταναλωτή του ποιητικού λόγου (δεν λησμονώ φυσικά ότι ο τόπος που κατάγεσαι είναι ποιητικότατος  και αποτελεί την εξέδρα της ποιήσεως προς το Νυδρίον, την νήσο των Ταφίων, το Αρκούδι, τις Εχινάδες  νήσους, τον Κάλαμον, τον Σκορπιόν, το Σκορπίδι, την Σπάρτη, και την Μαδουρή του άλλου ποιητού, αλλά  ωσαύτως και του Κολοσίμου (βλέπεις το κο το γράφω με όμικρον γιατί με ωμέγα μπορεί να παρεξηγηθεί  τις των Κολοσίμων).

Θέλω να γνωρίζεις  ότι από όλο αυτόν τον  θόρυβο δυό είναι τα ποιήματα που έμειναν και θα μείνουν ως κατορθώματα του ανθρωπίνου νοός και  δείγματα τέχνης υψηλοτάτης εις τους αιώνας των αιώνων.

Το ένα ανιψούλη μου είναι  «του Οσίου Λουκά το Μοναστήρι» κι το άλλο είναι αυτό που παραθέτω αμέσως κατωτέρω και το οποίον επιγράφεται «Άγραφον» και έχει γραφεί για τους κάθε λογίς  εορτάζοντες , αλλά και μη εορτάζοντες, εκλεγμένους και ανεξέλεγκτους, άρχοντας και κατήβους, κλητούς και άκλητους, γραβατωμένους και αγραβάτωτους, ανθρώπους και ζώα θνητούς ως Κορωνίδα της Έλλογης Φύσης, σε μια εποχή και ένα κόσμο περίπου σαν και τον σημερινό (στον μεσοπόλεμο).

Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα ποιήματα που έχουν γραφεί στα Ελληνικά  σε όλη την διαδρομή  αυτού του λαού με τα μιλάει  και τα γράφει εδώ και πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια. Γιατί αγαπημένο μου παιδί  η διήγηση είναι απλή, η ανάγνωση είναι απειράριθμων επιπέδων, η διαδοχή και η ενότητα των σκέψεων και των συναισθημάτων πυκνή συνεχής,  η μεταφορά με εικόνες  απόλυτη, η σύνταξη, η στίξη, τα νοήματα  απόλυτα και δεν επιδέχονται ουδεμία υποσημείωση.  Και το μάθημα, η κατορθωμένη γνώση  του ανθρώπου που χρησιμοποιεί τον ποιητικό λόγο, φτάνει στο ύψος  των χορικών αρχαίας  Ελληνική   Τραγωδίας. Δίδαγμα να στηρίζεται και να οδηγείται το ανθρώπινο είδος στην τελείωσή του.

Επομένως ανιψούλη μου  καπετάν Φασαρία  ας χαρείς  τις τελευταίες στροφές  του ποιήματος  ελπίζοντας  να φιλοτιμηθείς να το διαβάσεις ολόκληρο.

και Ιδού απόσπασμα:

¨……..

Και να τώρα,
βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ’ εκείνα,
Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος
μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α!… δώσε,
δώσ’ και σ’ εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω
ολοένα ως έξω απ’ της Σιών την πόλη,
κι από τη μια της γης στην άλλη άκρη
όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια,
κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν
τη θεία πηγή τ’ ανασασμού, ή στη χώρα
είτ’ έξω από τη χώρα· Κύριε, δώσ’ μου,
μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω,
για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη,
να σταματήσω ατάραχος στη μέση
απ’ τα ψοφίμια, και ν’ αδράξω κάπου
και στη δική μου τη ματιάν έν’ άσπρο
σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο∙
κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου,
έξω απ’ τη σάψη, πέρα από τη σάψη
του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου,
που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι,
τα ‘χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη,
αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα
σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!”

Ε;  ανιψούλη τι λες;

«υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα»…………..

Σε φιλώ

Ο θείος σου

ΥΓ1: σας αποστέλλω την επιστολήν μου μήπως και διαδώσετε ότι άλλο η ποίηση και άλλο οι ποιητές, τραπεζίτες, εκλεγμένοι και ανεξέλεγκτοι…….

ΥΓ2: δεν μπαίνω σε βαθύτερες αναλύσεις για να μην παρεξηγηθούν οι ποιητές, οι στιχοπλόκοι και γενικά οι άνθρωποι του πνεύματος. Αρκέσου σ΄αυτά και πολλά σου πέφτουν.

Και πάλι

Ο θείος σου.