Αποκαλυπτήρια

  του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Η Λευκάδα ποτέ δεν διακρίθηκε για τους τραμπούκους της. Το αντίθετο μάλιστα: Οι Λευκαδίτες μένοντας μακριά από τέτοιες συμπεριφορές, φημίζονταν για το φιλοσοφημένο πνεύμα και το σκωπτικό τους χιούμορ, για την ετοιμολογία και τα πειράγματα προς αλλήλους, ακόμη και για τον αυτοσαρκασμό τους.

Πολλοί ήταν οι συμπατριώτες μας που διακρίθηκαν ιδιαίτερα γι αυτά τους τα χαρακτηριστικά. Και πολλοί απ’ αυτούς, που έχουν φύγει πλέον από κοντά μας, διατηρούνται στη σκέψη μας ζωντανοί κι αγαπημένοι, τόσο οι ίδιοι όσο -και κυρίως- τα «κατορθώματά» τους. Μάλιστα αρκετοί σύγχρονοι συμπολίτες μας, πολύ πιο κατάλληλοι από μένα, όπως για παράδειγμα ο φίλος μου κ. Ηλίας Τσάκαλος, έχουν παρουσιάσει με γλαφυρότητα σε άρθρα τους χαρακτηριστικές εικόνες απ’ τον βίο και τη δράση αυτών των ανθρώπων, ξαναζωντανεύοντας φάρσες, σκηνές και ατάκες, που έγραψαν ιστορία και που για μας αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη, ενώ σε σημαντικό βαθμό διαμόρφωσαν και τη σημερινή ξεχωριστή Λευκαδίτικη κουλτούρα μας.

Ένα απ’ τα πιο ξεχωριστά χαρακτηριστικά αυτής της κουλτούρας είναι πως παρά τον έντονο σαρκασμό και το ιδιαίτερα καυστικό σε πολλές περιπτώσεις χιούμορ, ποτέ δεν δημιουργούνταν αξιόλογες εντάσεις κι ούτε η κατάσταση εκτρέπονταν σε σοβαρές διενέξεις. Απλά, όποιος θεωρούσε πως δέχτηκε αιχμηρά βέλη ή σχόλια ή επώδυνους υπαινιγμούς, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και χωρίς παρεκτροπές, προσπαθούσε να ανταποδώσει με τον ίδιο τρόπο τα ίσα ή και ακόμη περισσότερα στον «αντίπαλο». Κι αντίθετα με ότι συνέβαινε σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας, έννοιες όπως η εμπάθεια, το μίσος κι η βεντέτα ήταν εντελώς ασυμβίβαστες με τη Λευκαδίτικη νοοτροπία και πρακτική!

Οι Λευκαδίτες ακόμη, είμαστε λαός ιδιαίτερα φιλόξενος και καθόλου ρατσιστές. Κι αυτό αποδεικνύεται απ’ τον τρόπο που υποδεχόμαστε κι αγκαλιάζουμε όλους όσους ξένους -για διάφορους λόγους- αποφασίσουν να έλθουν και να ζήσουν μαζί μας. Ποτέ δεν ξεχωρίσαμε τους «εισαγόμενους» απ’ τους ντόπιους κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα απ’ τον δυσανάλογα μεγάλο αριθμό των «μέτοικων» συνδημοτών μας τους οποίους τιμήσαμε εκλέγοντάς τους σε διακριτές θέσεις τοπικών αρχόντων! Αμφιβάλλω αν υπάρχει άλλη περιοχή της Ελλάδας λιγότερο ξενοφοβική απ’ τη Λευκάδα και που να έχει τιμήσει περισσότερο από μας τους μη εκ γενετής δημότες της…

Και οι «νεόκοποι» αυτοί συμπολίτες μας όμως, στο σύνολό τους σχεδόν, αναγνωρίζουν με ευγνωμοσύνη την άριστη υποδοχή που τους επιφυλάξαμε. Εύκολα και πολύ πρόθυμα λοιπόν εντάσσονται στην τοπική μας κοινωνία, αποδεχόμενοι ευχαρίστως τις συνήθειές μας και χωρίς να παραλείπουν, με κάθε ευκαιρία, να δείχνουν το σεβασμό τους στον τόπο που τους φιλοξενεί.

Όμως όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους. Και όπως σ’ ένα περιβόλι, εκτός απ’ τα ωφέλιμα φυτά φυτρώνουν και κάποια ζιζάνια, έτσι συμβαίνει και σε τούτη την περίπτωση. Τα πιο ζημιάρικα δε απ’ αυτά είναι τα αναρριχόμενα -όπως ο κισσός και το φιδόχορτο- που στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να ψηλώσουν, περιτυλίγονται σταθερά και ύπουλα στο δέντρο που τα βολεύει! Η συνέχεια είναι γνωστή: Το δέντρο ασφυκτιά απ’ τον θανάσιμο αυτό εναγκαλισμό, ξεραίνεται και σαπίζει, οπότε μοιραία κάποια στιγμή «φεύγει νύχτα» απ’ το προσκήνιο και σωριάζεται κάτω με γδούπο…

Κάπως έτσι συνέβη και στα δημόσια πράγματα του τόπου μας τελευταία: Μετά το καταστροφικό πέρασμα της σημερινής δημοτικής αρχής, η οποία κατά γενική ομολογία ήταν η χειρότερη και με διαφορά από όσες είχαμε, τουλάχιστον απ’ την μεταπολίτευση και μετά, αυτή κατέρρευσε εξ αιτίας των λαθών, των αστοχιών και των …“αναρριχομένων” της. Με την πτώση της λοιπόν, συμπαρέσυρε μαζί της και όσα αναρριχόμενα είχαν στηρίξει την ύπαρξη και το ψήλωμά τους πάνω της και την οποία βέβαια με τον τρόπο τους «βοήθησαν» να σαπίσει και να πέσει. Τώρα λοιπόν, πεσμένα κατάχαμα τα καημένα, αναζητούν εναγωνίως το νέο δένδρο που θα ξεγελαστεί και θα δεχθεί να γίνει το νέο τους στήριγμα…

Όμως στους μικρούς τόπους όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Οπότε φυσικό είναι να έχουν γίνει γνωστά τόσο αυτά τα “ζιζάνια” όσο κι η φθοροποιός δράση τους! Κι όπως η δημοσιογραφική δεοντολογία υπαγορεύει,  τουλάχιστον στις δημοκρατίες, δημοσιεύσαμε –ως είχαμε υποχρέωση- και στηλιτεύσαμε σε ενυπόγραφα άρθρα μας κάποιες πολύ φωναχτές απρεπείς συμπεριφορές τους που έτυχε να αντιληφθούμε. Και ίσως αυτός να ήταν ο ένας λόγος που κάποια απ’ αυτά (ή κάποιοι προστατευόμενοί τους) ξέμειναν στα αζήτητα, τουλάχιστον προς το παρόν και παρότι ονειρεύονταν την εμπλοκή τους και σε τούτη την προεκλογική περίοδο, έχουν σοβαρές δυσκολίες να βρουν το υποστύλωμα που θα τους δεχθεί. Ο δεύτερος λόγος βέβαια που δυσκολεύει την αποκατάστασή τους, είναι οι καταιγιστικές αντιδράσεις που προκαλεί η ενδεχόμενη παρουσία τους, όπως κι οι επαπειλούμενες αποσκιρτήσεις πολλών απ’ τους (υποτιθέμενους) συνοδοιπόρους των!

Αντιλαμβάνεστε βέβαια την απογοήτευση (αλλά και την οργή) αυτών που θεωρούσαν αδιανόητο το ενδεχόμενο να μείνουν έξω και μακριά απ’ την εξουσία… Και όσοι μεν απ’ αυτούς είναι Λευκαδίτικης καταγωγής, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, δείχνουν πως αποδέχονται τελικά την δυσμενή αυτή εξέλιξη. Δύο όμως, που συμπτωματικά(;) τυχαίνει να είναι εισαγόμενοι, τους έπεσε πολύ βαριά κι ασήκωτη αυτή η προοπτική. Και κάπως έτσι, επέλεξαν να αντιδράσουν με τραμπούκικες πρακτικές, σαν αυτές που επικρατούσαν στην παλιά Τρούμπα κατά την εποχή της αλήστου δόξας της.

Ο ένας, γαμπρός (κυριολεκτικά) στον τόπο μας και συνάμα φιλόδοξος τοπικός άρχοντας, αντιδρώντας σε απολύτως δικαιολογημένη κριτική που του ασκήσαμε για τον τρόπο διαχείρισης που εφάρμοσε, θεώρησε σκόπιμο -και προφανώς χρήσιμο- να εκτοξεύσει απειλές πιστολά!

Αυτόκλητη συντονίστρια της δημόσιας ζωής μας η άλλη, γνωστή σαν …άμισθη “δημοσιογράφος” και μόνιμη λιβανίστρια της σημερινής δημοτικής εξουσίας, μετά από αναρίθμητους κι επαναλαμβανόμενους συκοφαντικούς λίβελους εναντίον μου, δεν παρέλειψε να επαινέσει στις «μπουρδολογίες» της τον τραμπουκισμό που προφανέστατα της εκμυστηρεύτηκε περίπου σαν …κατόρθωμά του ο προηγούμενος! Και υπερθεματίζοντας σε τραμπουκισμό η ίδια, δεν δίστασε στη συνέχεια να μου επιτεθεί εντελώς απρόκλητα σε δημόσιο χώρο, με αγοραία φρασεολογία Τρούμπας, (αφήνοντας εμβρόντητους όσους έτυχε να παρακολουθήσουν την επίθεση), με εμφανέστατη την προσδοκία της να προκαλέσει εκ μέρους μου κάποια αντίδραση τύπου Κασιδιάρη!

Κι οι δυο τους βεβαίως ατύχησαν. Γιατί είναι κομμάτι δύσκολο να τρομάξει με τέτοιες απειλές-πορδές κάποιος, που στη διαδρομή του αντιμετώπισε κατ’ επανάληψη και με επιτυχία κυκλώνες και τυφώνες. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να πετύχαινε το σκοπό της η δεύτερη, γιατί αφενός  δεν είμαι …Κασιδιάρης και αφετέρου γιατί είναι εντελώς απίθανο να συρθεί σε παρεκτροπή -και μάλιστα από τέτοια υποκείμενα- κάποιος που η (επαγγελματική) αυτοκυριαρχία του στα δύσκολα έχει μείνει παροιμιώδης…

Κατανοώ την δύσκολη θέση των δυο αυτών νεόκοπων συμπολιτών μας, γι αυτό και -προς το παρόν- τους αντιμετωπίζω με μακροθυμία. Θα τους έλεγα όμως, πως αντί να κατηγορούν το θερμόμετρο, που απλά δείχνει τον πυρετό, ίσως θα ήταν πολύ ωφελιμότερο για τους ίδιους να συνειδητοποιήσουν τη λαθεμένη πορεία τους και να τη διορθώσουν…

Πάντως ουδέν κακόν αμιγές καλού. Γιατί με τους τραμπουκισμούς τους αμφότεροι οι εισαγόμενοι «συμπατριώτες» μας αποκάλυψαν στους Λευκαδίτες το αληθινό τους πρόσωπο κι έτσι αυτοί, δεν θα μπορούν πλέον να πουν πως δεν ήξεραν…