Σταυροδρόμια

Του Νίκου Γαζή
nikosfgazis@gmail.com

Οποιοσδήποτε αποφασίσει να ασχοληθεί με κάποιο μέσο μαζικής επικοινωνίας και να εκφέρει λόγο δημοσίου ενδιαφέροντος, αμέσως με το ξεκίνημά του βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι. Μπροστά του ανοίγονται δυο δρόμοι και πρέπει να αποφασίσει ποιον δρόμο θα ακολουθήσει. Ο ένας λέγεται «Οδός Αξιοπρέπειας και Συνέπειας» και είναι δρόμος στενός, ανηφορικός, δύσβατος και γεμάτος με γαϊδουράγκαθα, ενώ στις άκρες του παραμονεύουν άφθονοι οι αγκαθωτοί ασφελαχτοί! Δεν υπάρχει δηλαδή αμφιβολία, πως εδώ τον περιμένει μια πορεία δύσκολη, κουραστική κι ενίοτε οδυνηρή και μάλιστα όλα τούτα χωρίς να οδηγούν σε κανένα υλικό αντάλλαγμα. Μοναδική ανταμοιβή για τον κουρασμένο πεζοπόρο της είναι, πως τον οδηγεί σε ψηλότερα επίπεδα, με πολύ καλή θέα προς την κοινωνία και φρέσκο πεντακάθαρο …αέρα!
Ο άλλος λέγεται «Οδός Οσφυοκαμψίας και Εξουσίας» και είναι μια άνετη και ελαφρώς κατηφορική ευθύγραμμη διαδρομή, με πυκνές δενδροστοιχίες δεξιά κι αριστερά της, που υπόσχονται την προστασία και την δροσιστική σκιά τους καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής. Σε πολύ τακτικά διαστήματα, διαθέτει πανέμορφα κιόσκια με αναψυκτικά, με γλυκά και κάθε λογής καλούδια, τέτοια που να καλύπτουν τις περισσότερες επιθυμίες ενός φιλόδοξου κι απαιτητικού διαβάτη! Στο βάθος του όμορφου αυτού δρόμου φαίνονται παλάτια και άλλα μεγαλεία, αφού είναι η περιοχή που κατοικοεδρεύει η Εξουσία! Με άλλα λόγια είναι φανερό, πως όποιος επιλέξει αυτήν εδώ τη διαδρομή, θα έχει μια πορεία εύκολη, άνετη και ξεκούραστη, που θα τον οδηγήσει σ’ ένα περιβάλλον που αποπνέει ισχύ και πλούτο!
Δύο είναι τα κουσούρια αυτής, της κατά τα άλλα άνετης διαδρομής: Το πρώτο είναι ότι τα δένδρα δεξιά κι αριστερά έχουν πολλά χαμηλά κλωνάρια που εμποδίζουν την διέλευση με αποτέλεσμα, όποιος επιμένει να περάσει από κάτω, θα πρέπει να έχει εξαιρετικά ευλύγιστη μέση αφού πολύ συχνά θα χρειαστεί να κάνει την απαραίτητη επίκυψη! Το δεύτερο είναι πως όσο περισσότερο πλησιάζει κανείς προς τις εγκαταστάσεις της εξουσίας, τόσο περισσότερα απόβλητα και λύματα συναντά, με αποτέλεσμα πολλές φορές να είναι αναγκασμένος να τσαλαβουτήσει, κατά το κοινώς λεγόμενο, στο βούρκο τους!
Αν τώρα λάβουμε υπ’ όψη μας πως η αποστολή του τύπου είναι να ενημερώνει και να αντιπροσωπεύει την κοινή γνώμη και κυρίως τον ανώνυμο και αδύναμο πολίτη, που δεν έχει πρόσβαση στα κέντρα των αποφάσεων όπου συχνά γίνονται πράγματα που τον αδικούν, καθώς και να κρίνει (για λογαριασμό του) την εξουσία, αντιλαμβάνεται κανείς πως όσοι κινούμαστε στην πρώτη διαδρομή, τη δύσκολη, συνειδητά βρισκόμαστε απέναντί της. Είναι δε αυτονόητο, πως αφού αβίαστα επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο, μένουμε ασυγκίνητοι απ’ τις εξουσιαστικές σειρήνες και συνειδητά προτιμήσαμε, όχι χωρίς τίμημα πάντα, να υπηρετήσουμε τις δύσκολες δεοντολογικές απαιτήσεις της δημοσιογραφίας.
Προσωπικά, με εντελώς άκαμπτη εκ φύσεως τη μέση μου, ουδόλως χρειάστηκε να προβληματιστώ ποιον δρόμο απ’ τους δυο θα τραβήξω. Προτίμησα τον ανηφορικό λοιπόν, πράγμα που δεν σας κρύβω πως με κάνει να αισθάνομαι περήφανος, παρότι αυτό είχε βαρύ προσωπικό κόστος, αφού με κράτησε «εξόριστο» για πολλά χρόνια απ’ τον αγαπημένο μου τόπο! Όμως νοιώθω πολύ ευτυχής στο δρόμο, όταν εισπράττω σαν αντάλλαγμα την αναγνώριση και την εκτίμηση των συμπολιτών μου. Και επειδή μου αρέσει η αλήθεια, έστω κι αν κάποτε δεν είναι κολακευτική, θα παραδεχτώ πως δεν αποκλείεται ενίοτε να υπερβάλλω, ή ακόμη και να αδικώ (σε σπάνιες περιπτώσεις) την εξουσία. Όμως το ρισκάρω και στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτό συμβαίνει επειδή προτιμώ να αδικήσω την εξουσία με κάποια υπερβολική ή άδικη κριτική μου, παρά να αδικήσω τον ανώνυμο πολίτη και να μην γράψω αυτό που τον απασχολεί και τον βασανίζει! Η εξουσία άλλωστε, διαθέτοντας άφθονες δυνατότητες προβολής, τόσο με την εργολαβική υποστήριξη που αφειδώς της παρέχουν οι κόλακες και τα φερέφωνά της, όσο και με την ισχύ που εκπορεύεται απ’ την ίδια τη δομή και τη φύση της, δεν θεωρώ πως έχει ανάγκη απ’ τη δική μου πενιχρή ενίσχυση κι ούτε βέβαια πλήττεται σοβαρά από ένα άστοχο ή παραπανίσιο δικό μου σχόλιο…
Αντίθετα τώρα, αυτοί που δεν τους ενοχλούν οι επικύψεις και επέλεξαν την εύκολη και βολική διαδρομή της συμπόρευσης και του λιβανίσματος της εξουσίας, είναι αυτονόητο πως δρουν αντίθετα, τόσο προς την δημοσιογραφική δεοντολογία όσο και κυρίως προς την κοινωνία την ίδια. Το κουσούρι τους να συμπορεύονται μόνιμα και άκριτα με την εξουσία είναι μια αδυναμία που τους εκθέτει σοβαρά σε όλους και είναι απορίας άξιο πως συχνά δεν το αντιλαμβάνονται… Γιατί δεν είναι δυνατόν να ασκεί εξουσία κάποιος για μια ολόκληρη θητεία -κάποτε και για παραπάνω θητείες- και ορισμένοι «δημοσιογράφοι» να μην έχουν εντοπίσει ούτε ένα, (αριθμός 1), λάθος τους, ούτε καν έτσι, για ξεκάρφωμα…
Απ’ όλα τα παραπάνω προκύπτει πως η προσωπική επιλογή του κάθ’ ενός από εμάς τους φιλόδοξους δημοσιογράφους, είναι ορατή εξ αρχής και δεν προκαλεί καμία αμφιβολία, αφού οι δυο διαδρομές είναι τόσο διαφορετικές, που αποκλείεται να μπερδευτεί κανείς! Που με άλλα λόγια σημαίνει πως η κοινωνία που μας παρακολουθεί, γνωρίζει πάρα πολύ καλά τη διαδρομή που επιλέξαμε, τα κίνητρά μας και κυρίως το ποιον μας, οπότε και μας λογαριάζει ανάλογα…