Από την Πρέβεζα, όπου βρέθηκε για τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του πολιούχου της, Αγίου Χαραλάμπους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο Πολιούχος της Πρέβεζας Αγιος Χαράλαμπος, με τον βίο του αλλά και το μαρτύριό του, μας έχει κληροδοτήσει μιαν αιώνια παρακαταθήκη της Χριστιανοσύνης και ιδίως της Ορθοδοξίας, κυριολεκτικώς υπαρξιακή για τη Δημοκρατία μας και τον Πολιτισμό μας: την παρακαταθήκη της ανυπόκριτης Αγάπης για τον Ανθρωπο και τον Συνάνθρωπο, η οποία μετατρέπει την απλή κοινωνική συνύπαρξη σε αληθινή κοινωνία προσώπων, ικανή να εμπνεύσει τα κορυφαία αισθήματα του Αλτρουισμού και της Αλληλεγγύης».
Ο Προκόπης Παυλόπουλος θα μπορούσε θαυμάσια, εκτός από τα καθήκοντα του προέδρου, να ασκεί και καθήκοντα Αρχιεπισκόπου. Δεν θυμάμαι άλλον προκάτοχό του να κινείται με παρόμοια άνεση στα πεδία της πολιτικής και της θρησκείας· ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι είναι ανιψιός μητροπολίτη. Να είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο μεροληπτεί εμφανώς υπέρ της θρησκείας; Διότι υποστηρίζει ότι το μαρτύριο του Αγίου Χαραλάμπους είναι υπαρξιακή παρακαταθήκη για τη Δημοκρατία (αυτή, τέλος πάντων, στην οποία ο ίδιος προεδρεύει), γιατί στην εικόνα του ιδεατού κόσμου, που φιλοτεχνεί με λόγο οραματικό και σκοπίμως ασαφή και ποιητικό, πολιτική και θρησκεία συγχωνεύονται μέσα από τον θρίαμβο της Αγάπης (την οποία θέλει με το άλφα κεφαλαίο). All you need is love! Χαίρω πολύ, δηλαδή. Το έχουν πει και οι Beatles από το 1967, πολύ καλύτερα.
Δεν είναι τόσο απλό όμως. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγχέει τεχνηέντως τις δύο Πολιτείες που ήλθε να ξεχωρίσει ο Διαφωτισμός: εκείνη του Θεού και την άλλη των ανθρώπων. Με την ιδιόρρυθμη (για τα μέτρα της εποχής μας…) αντίληψή του για τις δύο Πολιτείες, που γι’ αυτόν ιδεωδώς συγκλίνουν, ο πρόεδρος χρησιμοποιεί έναν λόγο ο οποίος όχι μόνο μας πηγαίνει πριν από τον Διαφωτισμό και τη φιλοσοφική επινόηση του ατόμου, αλλά μας θέτει και εκτός Δύσης. Ολη η πολιτική θεωρία της Δύσης και οι πολιτικοί θεσμοί της, κατά τη Νεότερη Εποχή, βασίζονται στον διαχωρισμό που αρνείται ο Π. Παυλόπουλος. Ισως να είναι χρήσιμη, πάντως, η σκέψη του ως φιλοσοφικό υπόβαθρο της εποχής που θα διαδεχθεί μια πιθανή –και απευκταία– έξοδο από το ευρώ και την Ευρώπη.
Ενας ύμνος
Ο μακαρίτης Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν έγραψε ευθέως πολιτικά τραγούδια, με την έννοια του εμβατηρίου ή του παιάνα, όπως λ.χ. ο Θεοδωράκης. Εν τούτοις, ένα τραγούδι του, «Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών» (1986), αξίζει να το προσέξουμε, διότι η πολιτική σημασία του ξεπέρασε –και θα το αποδείξω– τα όρια της σύλληψης και των προθέσεων του δημιουργού του. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε το τραγούδι ως «λέμε ναι», από το ρεφρέν του. Παραθέτω ορισμένα μόνο από αυτά στα οποία λέμε ναι κατά τον ποιητή: ξενύχτια, μεθύσια, μπαράκια, πάρτι, ουίσκια, τσιγάρα, κόμικς, αιώρες, μπανάνες, πισίνες. Επίσης, ναι σε «δικούς μας», μουσάτους, ροκάδες, φευγάτους, γαύρους, αναλφάβητους, γύφτους (τους κανονικούς εννοεί – τότε τους έλεγαν έτσι ακόμη και αριστεροί), μαλλιάδες, μαγκάκια, πρεζάκια κ.ά.
Το όχι πηγαίνει, φυσικά, σε κότες, ξενέρωτους, κρυόκωλους, τεχνοκράτες, λογικούς, σοβαρούς.
Φυσικά, τα ναι και τα όχι στους στίχους του Κηλαηδόνη δεν μπορούμε να τα πάρουμε κατά κυριολεξία, γιατί ο τόνος του τραγουδιού είναι σατυρικός. Σήμερα όμως, μετά τα όσα έχουμε βιώσει, μπορούμε. Μπορούμε, γιατί έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γιατί ο χαβαλές (τον οποίο υμνεί ο μακαρίτης) έγινε κανονικότητα και κυβερνά τη χώρα. Τα ναι, θα προσέξατε, περιλαμβάνουν (περιέργως) και πισίνες και κοκτέιλς – προφητικές αναφορές στην έφεση που επιδεικνύουν οι κυβερνώντες στη βελτίωση της προσωπικής τους κατάστασης; Τολμώ να υποστηρίξω μάλιστα ότι το τραγούδι καλύπτει επαρκώς και την ασκούμενη πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ, διά του στίχου «στους δικούς μας λέμε ναι». Επομένως, γιατί να μην είναι αυτός ο ύμνος του ΣΥΡΙΖΑ; Θα τολμούσα μάλιστα να προτείνω η επίσημη εκδοχή του ύμνου, αυτή που θα παίζεται στα συνέδρια και τις συγκεντρώσεις, να είναι σε ερμηνεία Καρανίκα. Ισως να είναι άδικο για τον Κηλαηδόνη, αλλά τι να κάνουμε; Ακόμη και αυτός ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε το «Νιάου-νιάου βρε γατούλα»…
Αξίζει την τιμή;
Η Βουλή, πληροφορούμαι, ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Μάλλον από λεπτότητα στη μνήμη του νεκρού (διότι ο Μπελογιάννης αγωνιζόταν για να καταργήσει τη Βουλή…), η εκδήλωση δεν θα γίνει στο γνωστό κτίριο που δεσπόζει της πλατείας Συντάγματος, αλλά στην Αμαλιάδα, τόπο καταγωγής του Μπελογιάννη. Ωστόσο, ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε για κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υπάρξει ποτέ αναθεώρηση της δίκης. Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε τότε να ήταν σκληρή και, ενδεχομένως, άδικη, όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια και εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι παράλογο η Βουλή να τιμά έναν καταδικασθέντα για κατασκοπεία εις βάρος της χώρας του; Μου φαίνεται ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τι εννοεί ο Πρωτάνθρωπος των Σφακίων όταν λέει «προσπαθούμε ακόμη να πάρουμε την πραγματική εξουσία».
Πηγή:kathimerini.gr