Δήμαρχος ή νωματάρχης;(*) (άρθρο του Ν. Γαζή)

Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

[(*)Νωματάρχης λέγονταν στα χωριά ο «ενωμοτάρχης», δηλαδή  ο υπαξιωματικός της παλιάς Χωροφυλακής που ήταν επικεφαλής του μικρού αστυνομικού σταθμού του χωριού]

Είναι γνωστό πως στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά και στους ανθρώπους που έχουν γαλουχηθεί ή εκπαιδευτεί μ΄ αυτά τα συστήματα,  πρώτος και μεγαλύτερος εχθρός τους είναι η ελευθερία της έκφρασης. Ο τύπος σαν ο κατ΄εξοχήν εκφραστής της ελευθερίας της έκφρασης, γίνεται λοιπόν ο πρώτος στόχος αυτών των καθεστώτων ή των ανθρώπων που προαναφέραμε, αφού είναι εκείνος που κρίνει για λογαριασμό της κοινωνίας την εξουσία τους και κατά κανόνα στηλιτεύει τις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές τους. Γι αυτό και προσπαθώντας να θωρακίσουν και να διαιωνίσουν την αυθαιρεσία τους, είτε λογοκρίνουν προληπτικά την αντίθετη άποψη, είτε διώκουν χωρίς προσχήματα την ελευθεροτυπία και ιδιαίτερα τους λειτουργούς της εκείνους που αρνούνται να συμμορφωθούν προς τα υποδείξεις και να γυμνάσουν τη μέση τους σε υποκλίσεις κι επικύψεις…

Ο σημερινός δήμαρχός μας δεν είναι ο πρώτος αιρετός του είδους του, που χωρίς δισταγμό δείχνει πως  ενοχλείται σφόδρα απ΄την κριτική του τύπου, ακόμα κι όταν αυτή είναι απόλυτα τεκμηριωμένη. Γιατί κι ο προκάτοχός του είχε διακριθεί σ΄ αυτό, όταν με τεχνάσματα προσπαθούσε να μην δεχθεί στις ανοιχτές συνεντεύξεις του τύπου τοπικούς δημοσιογράφους ή όταν επιχειρούσε να απαλλαγεί απ΄ την ενοχλητική παρουσία τους καλώντας την …αστυνομία! Ο σημερινός όμως έχει διευρύνει την γκάμα των αντιδράσεών του, πότε προσπαθώντας να λοιδωρήσει ή να ειρωνευτεί -από καθ΄ έδρας- τους εκπροσώπους του τύπου, πότε απειλώντας τους με …διώξεις και πότε επιτιθέμενος απροκάλυπτα και με αχαρακτήριστο τρόπο, απλά και μόνο για την παρουσία τους στους καυγάδες του!  Η συνηθέστερη   και η πλέον χαρακτηριστική αυθαιρεσία του βέβαια είναι, όταν παρακάμπτει ή υποκαθιστά ετσιθελικά τον πρόεδρο στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, προκειμένου να «κατακεραυνώσει» κάποιον εκπρόσωπο μέσου που τάχα μιλάει, ή ακόμα χειρότερα γελάει, κι ο έχων την μύγα αιρετός θεωρεί πως γελάει σε βάρος του…

Μια τέτοια σκηνή απείρου κάλλους ζήσαμε στο δημοτικό συμβούλιο της Τετάρτης (25-1-17), όταν ο δήμαρχος αρχικά ενοχλήθηκε από την δήθεν ομιλία (μεταξύ μας) ημών των δημοσιογράφων ή «δημοσιογραφούντων» όπως υποτιμητικά και προκλητικά συνηθίζει να μας αποκαλεί  – για τον λόγο ότι δεν τον προσέχαμε- και κυριολεκτικά εξεμάνη γιατί δήθεν γελάσαμε στην παρατήρησή του! Όταν μιλάω εγώ, δεν θα μιλάτε κι ούτε θα γελάτε, μας διέταξε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, ξεπερνώντας και τον Στάλιν και τον Τσαουσέσκου, που θεωρούνται οι διαχρονικοί μέντορες της αριστερής εξουσιαστικής αυθαιρεσίας του είδους!! Μην μιλάς, μην γελάς κινδυνεύει η Ελλάς, που λέει και το παλιό γνωστό τραγουδάκι. Μόνο που εδώ δεν κινδύνευε η Ελλάς αλλά εμείς οι «δημοσιογραφούντες» απ΄ την δημαρχιακή οργή…

Αναγκαζόμαστε να κατέβουμε στο επίπεδό του για να του πούμε: Πρώτον κανείς μας δεν μίλησε, τουλάχιστον με ένταση φωνής που να ακούγεται και να ενοχλεί τον οποιονδήποτε, ακόμη και τους πιο κοντινούς μας. Και βέβαια, ακόμα και στην περίπτωση που θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν ήταν δική του αρμοδιότητα να μας επαναφέρει στην τάξη, αλλά του προέδρου. Δεύτερον είναι εντελώς ανήκουστη η απαίτησή του να μην γελάμε -και μιλάμε για χαμόγελο κι όχι για χαχανητό- χώρια που κι αυτό είναι αρμοδιότητα του προέδρου. Το σημαντικότερο όμως είναι πως το γέλιο αν και όποτε συμβαίνει, έχει αιτία προέλευσης. Αν λοιπόν θεωρεί πως η πηγή της ευθυμίας μας είναι ο ίδιος, που μάλλον το θεωρεί  γι αυτό και παρεκτρέπεται, ας φροντίσει να φέρεται με περισσότερη σοβαρότητα ώστε η εικόνα του κι η συμπεριφορά του να μην αποτελεί πηγή γέλωτα. Και εν πάσει περιπτώσει, καλώς ή κακώς δήμαρχος είναι. Ας μάθει λοιπόν επιτέλους, πως ο σεβασμός μόνο εμπνέεται και ποτέ δεν επιβάλλεται…

Στο προηγούμενο δημοτικό συμβούλιο, όταν ο αιρετός είχε βγει εκτός αιθούσης -κι εκτός εαυτού- διαπληκτιζόμενος και καταφερόμενος με εκφράσεις πεζοδρομίου κατά του προέδρου και των ανθρώπων του Συλλόγου ΠΕΑΣ Κατούνας, την σκηνή φωτογράφισε συνάδελφος τοπικού μέσου. Αυτό ερέθισε ακόμη περισσότερο τον ήδη εκνευρισμένο δήμαρχο, ο οποίος με σκαιό τρόπο και ύφος  της εξέφρασε την δυσαρέσκειά του λέγοντας : Τι κάνεις τώρα εσύ εδώ; Βγήκες για να γράψεις μετά πως ο δήμαρχος τσακώνονταν;

Αν καταλάβαμε καλά τούτη την δημαρχιακή απαίτηση, απαγορεύεται να γράφουμε ή να φωτογραφίζουμε τις ανεπίτρεπτες συμπεριφορές του…

Λίγο μετά τις δημαρχιακές επιθέσεις  στο Συμβούλιο της Τετάρτης, οι δυο -εκ των τριών-«δημοσιογραφούντων» σηκωθήκαμε και φύγαμε. Δεν ξέρω για την συνάδελφο, που όντως μου φάνηκε θυμωμένη. Σε ότι αφορά τον υπογράφοντα όμως, η πρόωρη αποχώρησή μου δεν επείχε θέση διαμαρτυρίας, γιατί σιγά που θα μπορούσαν τέτοιες (αναμενόμενες) πομφόλυγες να μου μεταβάλλουν το πρόγραμμα. Απλά ομολογώ πως μια συνεδρίαση στην οποία ο συγκεκριμένος δήμαρχος μονοπωλεί περίπου κατά 50% τον χρόνο της με τις δικές του κουραστικές και ανούσιες ομιλίες, δεν αποτελεί και ιδιαίτερα ελκυστικό περιβάλλον ώστε να του αφιερώσει κανείς το βράδυ του ολόκληρο….

Αναλογιζόμενος αργότερα τα γενόμενα στην αίθουσα του Συμβουλίου, που βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαιναν, αλλά και την γενικότερη δημόσια συμπεριφορά του αιρετού, συμπεριλαμβανομένης της γνωστής αστυνομο-λαγνείας  του για επιβολές προστίμων και ποινών που έχει καταγραφεί , αναρωτήθηκα  μήπως ο άνθρωπος χαραμίζεται στην θέση που κατέχει. Γιατί νομίζω πως σε μια θέση νωματάρχη σε κάποιο χωριό απομακρυσμένης επαρχίας της δεκαετίας του ΄50, σαν εκείνες που ενσάρκωνε κινηματογραφικά ο Χατζηχρήστος, όπου θα είχε άφθονες τις ευκαιρίες να ασκήσει το μοναδικό του ταλέντο της απαγόρευσης, θα διέπρεπε …

Υ.Γ. Πολύ μετά την αναχώρησή μου απ΄ την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου -και λίγο μετά την λήξη της- μου μετέφεραν  ότι ο δήμαρχος μου έκανε την τιμή να με αναφέρει ονομαστικά σαν τον στόχο των προαναφερόμενων παρατηρήσεων-απαγορεύσεών του! Μα καλά, τέτοια δειλία ο αιρετός; Περίμενε να φύγω πρώτα για να αναφερθεί μετά -εκ του ασφαλούς- σε μένα και να με κατηγορήσει; Φαίνεται πως ποτέ δεν θα σταματήσει τελικά να μας εκπλήσσει αυτός ο άνθρωπος…