Διπλή επέτειος σήμερα για την Λευκάδα

Η σημερινή μέρα αποτελεί διπλή επέτειο για τη Λευκάδα. Μια υπερτιμημένη και μια υποτιμημένη. Ας τις δούμε ξεχωριστά:

Η υπερτιμημένη είναι η γνωστή πανελλαδική επέτειος “για την εξέγερση του Πολυτεχνείου”. Τόνοι μελάνης έχουν καταναλωθεί τα τελευταία 43 χρόνια προκειμένου να περιγράψουν το “έπος” της εξέγερσης που (υποτίθεται πως) έριξε τη χούντα των συνταγματαρχών.

Να με συμπαθήσετε που ενδεχομένως θα χαλάσω το χαρμόσυνο και ηρωικό κλίμα της ημέρας, αλλά έχοντας ζήσει από πολύ κοντά εκείνα τα γεγονότα και παρακολουθώντας διαχρονικά και με πολλή προσοχή τα πολιτικά δρώμενα αυτού του τόπου, ούτε για  έπος κατά την ταπεινή μου άποψη επρόκειτο, ούτε πολύ περισσότερο, έριξε την χούντα!  Αν έριξε κάτι, αυτό ήταν τον Παπαδόπουλο, στη φάση μάλιστα που τρέκλιζε προς κάποιας μορφής “δημοκρατία”, έστω όπως την αντιλαμβάνονταν αυτός με το σαλεμένο του μυαλό, για να αντικατασταθεί απ΄την τρισχειρότερη και τρισκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη, η οποία και τελικά αυτο-κατέρρευσε υπό το βάρος της ανεγκεφαλιάς και των εγκληματικών σφαλμάτων της οχτώμισι μήνες αργότερα.

Νομίζω πως η αυθόρμητη κινητοποίηση των αψίκορων νεαρών στο Πολυτεχνείο που ήταν ένα ξέσπασμα ενός κόσμου ο οποίος επί εξήμισι  χρόνια δεν μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα, τελικά ξέφυγε από κάθε έλεγχο εξ αιτίας της ανεγκεφαλιάς κάποιων θερμοκέφαλων της νέας χούντας κι έτσι ακολούθησαν όσα ακολούθησαν με κορωνίδα την τραγωδία των νεκρών… Και χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε ούτε κατ΄ελάχιστο την θυσία τους, θα πρέπει χάριν της ιστορικής αλήθειας να παραδεχτούμε πως τα θύματα δεν προέκυψαν στην διάρκεια κάποια μάχης με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά από την λάθος εκτίμηση για το μέχρι που θα έφθανε η παράνοια των στρατοκρατών του Ιωαννίδη…

Κάνοντας τώρα, μετά από τόσα χρόνια το λογαριασμό για τα κέρδη και τις ζημιές της Πατρίδας απ΄το Πολυτεχνείο του 1973, μάλλον δεν πρέπει να μένουμε και πολύ ευχαριστημένοι. Αν εξαιρέσουμε το μεγαλείο που έχει σαν πράξη η αντίσταση σ΄ ένα καθεστώς ολοκληρωτισμού, δεν μένει τίποτε άλλο που να έχει θετικό πρόσημο. Αντίθετα είναι πολλά που όχι απλά έχουν αρνητικό πρόσημο μα αποδείχτηκαν και απαρχή μεγάλων συμφορών για τη χώρα… Και πρώτα από όλα ότι εξέθρεψε μια γεννιά “πολιτικών” η οποία αποδείχτηκε η καταστροφικότερη για τη χώρα, με εξαίρεση ίσως (προς το παρόν, γιατί την οριστική κατάληξη δεν την ξέρουμε ακόμη) τους πρωταίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής. Πολλά επώνυμα “στελέχη” λοιπόν εκείνης της εξέγερσης, που όλοι τους ξέρουμε,  εξαργύρωσαν και με το παραπάνω την συμμετοχή τους σ΄ αυτή και κοντά τους, αρκετοί ψευδεπίγραφοι “επαναστάτες” -που δεν πέρασαν ούτε απέξω κατά τις μέρες εκείνες- βρήκαν την ευκαιρία να προσκολληθούν σαν αντιστασιακοί  και να εισπράξουν κι εκείνοι την (πολιτική) αποζημίωσή τους!… Το αντιστασιακό ένδυμα που φόρεσαν κι επιδείκνυαν όλοι αυτοί, τους έδωσε το πολιτικό πλεονέκτημα για να σκαρφαλώσουν σε θώκους κι αξιώματα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν ούτε να ονειρευθούν! Και τα κατορθώματά τους τα βιώνουμε σήμερα  οι Έλληνες καθημερινά: Κρίση, φτώχεια, μιζέρια, εθνικός εξευτελισμός κι ένα μέλλον -ιδιαίτερα για την νεολαία- σκοτεινό και χωρίς ελπίδα…

Όμως δεν είναι μόνο η σημερινή κατάντια μας μια απ΄τις έμμεσες έστω συνέπειες εκείνης της εξέγερσης. Ήταν και τότε μια πιο σκληρή χούντα όπως προείπαμε, που έθαψε την όποια προοπτική εκδημοκρατισμού της δημόσιας ζωής  είχε αρχίσει δειλά-δειλά να ξεπροβάλλει και ξαναγέμισε φτου κι από ξαρχής τα μπουντρούμια της Ασφάλειας, βάζοντας επιπλέον στο παιχνίδι και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, το ΕΑΤ/ ΕΣΑ, το Μπογιάτι, τον Διόνυσο κι όλα τα ευαγή εκείνα ιδρύματα εμπνεύσεως Ιωαννίδη… Νέα βάσανα για τους δημοκρατικούς πολίτες λοιπόν, νέες και χειρότερες ταλαιπωρείες και το χειρότερο: Μια νέα εθνική τραγωδία, η διχοτόμηση της Κύπρου και μάλιστα με τουρκική κατοχή η μισή, χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι και παρ΄ολίγον ολέθρια πολεμική εμπλοκή της χώρας μας, μιας χώρας με διαλυμμένο στράτευμα και φρόνημα στο …υπόγειο!

Όμως το κακό τρίτωσε. Γιατί δημιουργήθηκε -και μας έμεινε- μια ακόμη θλιβερή παρακαταθήκη, που επιμένει να μας ταλαιπωρεί και να μας ζημιώνει σχεδόν κάθε χρόνο σ΄αυτη την επέτειο: Τα συνήθη έκτροπα απ΄ τους συνήθεις ύποπτους με τις συνήθεις ζημιές που επαναλαμβάνονται κάθε φορά με φανταστική συνέπεια. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αν κάποιος αρμοδιότερος από μένα έκανε έναν κατά προσέγγιση λογαριασμό για τις υλικές ζημιές μόνο που προκλήθηκαν όλα τούτα τα χρόνια τόσο στις εγκαταστάσεις και στον εξοπλισμό του Πολυτεχνείου, όσο και στα σπίτια και στα μαγαζιά του ευρύτερου χώρου γύρω απ΄αυτό! Δεν θα ήταν έκπληξη για πολλούς, αν προέκυπτε πως κάθε χρόνο θα μπορούσαμε να χτίσουμε από μισό νέο Πολυτεχνείο! Πάντως το βέβαιο είναι πως τον εξοπλισμό αυτού του Ιδρύματος τον έχουμε πληρώσει οι Έλληνες περισσότερο από δέκα φορές… Μετά απ΄ όλα τούτα, μάλλον σαν μέρα εθνικής συμφοράς νομίζω πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε αυτή την επέτειο, παρά σαν μέρα γιορτασμού…

*****

Σε τέτοια περίπτωση θα συντονίζονταν κι η υπόλοιπη Ελλάδα με τους Λευκαδίτες, για τους οποίους η 17η Νοέμβρη έτσι κι αλλιώς είναι μια επέτειος συμφοράς, αφού τέτοια μέρα έναν χρόνο πριν το νησί μας χτυπήθηκε απ΄τον μεγάλο τελευταίο σεισμό! Όμως φοβάμαι πως όπως ακριβώς έχουμε υπερτιμήσει την επέτειο του Πολυτεχνείου, έτσι έχουμε υποτιμήσει και την επέτειο της τοπικής αυτής συμφοράς, που εκτός απ΄τις τεράστιες ζημιές στην ΝΔ κυρίως Λευκάδα, προκάλεσε τον θάνατο δυο συνανθρώπων μας, αλλά και τον “θάνατο” δυο εκ των καλύτερων παραλιών μας, των Εγκρεμνών και του Γυαλού! Και μια που συμπληρώθηκε ο ένας ολόκληρος χρόνος απ΄τον σεισμό, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι έγινε από τότε και μετά, και κυρίως ποια μέτρα ελήφθησαν για την ανακούφιση των πληγέντων και την θεραπεία των πληγών που δημιούργησε…

Κατ΄αρχήν οφείλουμε να παραδεχθούμε πως δεν υπάρχει ουδεμία σύγκριση με την κινητοποίηση του κράτους που παρακολουθήσαμε στον αντίστοιχο σεισμό της Κεφαλονιάς, (που μετακόμισε η μισή κυβέρνηση Σαμαρά τότε στο νμησί, προκειμένου να προωθηθούν και ν΄ αντιμετωπισθούν άμεσα τα προβλήματα). Σε μας δεν ήρθε κανένας, (με εξαίρεση έναν αναπλ. υπουργό κι αυτός ήταν των ΑΝΕΛ) που έμεινε μόλις μια μέρα! Όμως ας μην πούμε τι δεν έγινε, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ! Ας πούμε καλύτερα τι έγινε: Οι σεισμόπληκτοι κάτοικοι πήραν -έστω και μετά από έξι ολόκληρους μήνες- το “άμεσο” βοήθημα των 600 ευρώ,  που κανονικά έπρεπε να το πάρουν στις πρώτες έξι μέρες! Πέραν αυτού τίποτε! Ούτε για τις οικοσκευές πήραν τίποτε, ούτε δάνεια και ενισχύσεις για να ξαναχτίσουν τα γκρεμισμένα σπίτια τους πήραν, απ΄ όσο ξέρω! Πήραν όμως υποσχέσεις τόσο απ΄την αυτοδιοίκηση όσο κι απ΄ την κυβέρνηση! Το μόνο τους πρόβλημα είναι πως οι υποσχέσεις δεν λύνουν προβλήματα. Μόνο τα περιπλέκουν…

Α, και για να μην τους αδικήσουμε (τους άρχοντες), θα πρέπει να πούμε πως δρομολόγησαν την επισκευή των δρόμων προς τις δυο προαναφερόμενες παραλίες, αφού σύρθηκαν σ΄αυτό όμως απ΄τους κατοίκους, οι οποίοι αφού είδαν πως οχτώ μήνες απ΄τον σεισμό, περνάει το καλοκαίρι χωρίς να γίνεται τίποτε, πέταξαν τα απαγορευτικά που τους είχαν τοποθετήσει κι άνοιξαν με μια απλή τσάπα τον ένα δρόμο (προς τον Γυαλό)…

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε καλή δύναμη στους αναξιοπαθούντες συνδημότες μας και προ παντός υπομονή!