Αποχαιρετισμός στα όπλα

του Ηλία Τσάκαλου

Όλα καλά. Τριάντα οχτώ χρόνια μάχιμης και ακηδεμόνευτης δικηγορίας, χωρίς φιλίες, δεσμεύσεις και χειροφιλήματα στους ισχυρούς (οικονομικά, κοινωνικά  και πολιτικά)

Μια χαρά τα πέρασα με την ελευθερία μου, με την ζωή μου να έχει συνέπεια με τον προηγούμενο βίο μου,  με την αγάπη και την αναγνώριση του απλού κοσμάκη  και με την ψήφο των συναδέλφων μου για να διαχειριστώ τις τύχες του Συλλόγου σε μια πολύ δύσκολη εποχή, όταν το καράβι βυθίζονταν αύτανδρο λόγω των γνωστών γεγονότων και το δικηγόρος είχε καταντήσει ρεντίκολο των σκυλιών.

Όλα αυτά καλά. Το μυστήριο για μένα ήταν και σχεδόν παραμένει το γιατί δέχτηκα και επιδίωξα να γίνω πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, γιατί δέχτηκα να παίξω ένα ρόλο που ήταν καταδικασμένος στην συνείδησή μου, γιατί  προσπάθησα να δώσω ένα άλλο περιεχόμενο σε αυτήν την ιδιότητα  παρόλον ότι γνώριζα  την εξασφαλισμένη αποτυχία του εγχειρήματός μου.

Φυσικά με αυτό το σημείωμα δεν απολογούμαι σε κανέναν και δεν νοιώθω την ανάγκη να απολογηθώ σε ένα σύστημα αξιών που έτσι ή αλλιώς δεν αναγνωρίζω. Ότι έκανα το έκανα και αποδέχτηκα τις συνέπειές του.

Αλλά να το μυστικό μου.

Από τότε που κατάλαβα τον κόσμο αναρωτιέμαι:

Τι έχει πάνω του αυτό το ανθρωπάκι που θα παραδώσει την ανωνυμία του στους αιώνες των αιώνων και είναι  Βουλευτής, Δήμαρχος, Νομάρχης, Διευθυντής Τραπέζης, Δάσκαλος, Καθηγητής, Έφορος, κλητήρας της Νομαρχίας, σκουπιδιάρης κ.ο.κ.

Ποιο ήταν το μυστικό να σε διατάζει ένας μαλάκας εκ κατασκευής δεκανέας στο στρατό που δεν ξέρει καλά-καλά να γράφει και να διαβάζει Ελληνικά και του βάλανε μια σαρδέλα στο μπράτσο «Μάζεψε βρε μαλάκα τα σκουπίδια» κι εσύ να κάθεσαι προσοχή και να εκτελείς την διαταγή του «προϊσταμένου» σου.

Πώς εκείνοι οι μεγάλοι (Βουλευτές, Υπουργοί, Πρόεδροι Δικηγορικών Συλλόγων  κλπ) κουστουμάτοι και γραβατωμένοι αποφάσιζαν το τι μέλει γενέσθαι  του καθενού ανθρώπου επί της γης.

Τι αισθάνονται αυτοί , ποιοι είναι, από πού βρίσκουν αυτήν την δύναμη της επιβολής.

Πώς βλέπουν τον «κοινό, καθημερινό άνθρωπο».

Ήρθε ή ώρα να λύσω αυτό το σχεδόν μεταφυσικό πρόβλημα της Κοινωνίας είπα και αποφάσισα να εκτεθώ και να γίνω με την ψήφο των συναδέλφων μου πρόεδρος.

Φυσικά τους ευχαριστώ όχι γιατί με ψήφισαν, αλλά γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να ζήσω από κοντά και να ψαύσω σαν τον άπιστο Θωμά τον τύπο των ήλων των ανθρώπων που υπηρετούν αυτήν την Λερναία Ύδρα των εξουσιών και της εξουσίας.

Υπήρξε πραγματικά μια θαυμάσια εμπειρία.  Να έχεις δίπλα σου και να συνομιλείς με τον  πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Του Υπουργού της Δικαιοσύνης να του διαβάζεις και να αποκαλύπτεις την σκέψη. Ο βουλευτής να σου διαβιβάζει ότι δεν ενδιαφέρεται για το κτήριο του Δικαστικού μεγάρου γιατί δεν μπορούσε να το καπηλευτεί. Ο Υπουργός της δικαιοσύνης να πετάει στα μούτρα του βουλευτή ότι δεν τον διέφερε αν ήμουν «δικός του»(δεξιός πα να πει) αλλά αν ήμουν καλός πρόεδρος και το ανθρωπάκι ο βουλευτής να μαζεύεται σαν γυμνοσάλιαγκας και να λέει «καλός είναι» και ο Υπουργός να του πετάει «ο άλλος ο δικός σου που βρίσκεται τώρα;». Τον αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου να του λες ότι δεν μπορεί αυτός να κάθεται από μέσα απ΄ το γραφείο και να βγει απέξω να συζητήσουμε επί ίσοις όροις. Το φόβητρο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να σε περιμένει στην πόρτα του γραφείου του για του ζητήσεις (και να το ικανοποιεί) θέση αντιεισαγγελέα στην Λευκάδα για να βγει η δουλειά. Τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου να του λες ότι η διαφορά μας είναι ότι εγώ είμαι εκλεγμένος ενώ εσύ επιλεγμένος και να του ζητάς δικαστές για να κάνεις την δουλειά σου. Τον Νομάρχη να του ρίχνεις μπινελίκια γιατί σταμάτησε το έργο του δικαστικού μεγάρου και άλλα και άλλα. Τον διευθύνοντα σύμβουλο της Θέμιδας Κατασκευαστικής  να σου κάνει ντεμενάδες και να περνάει το δικό σου και όχι η αδιαφορία του βουλευτή και το έργο του Δικαστικού Μεγάρου Λευκάδος να προχωράει ταχύτατα. Τους φίλους προέδρους του Αγρινίου και Άρτας να σου λένε «πως τα καταφέρνεις εσύ αριστερός να φκιάχνεις μέγαρο και εμείς να μην μπορούμε να φκιάξουμε παράγκα». Όλα αυτά κι άλλα που έγιναν επειδή γνώριζα ότι απέναντί μου είχα ή ανθρωπάκια ή ολοκληρωμένους ανθρώπους  και είχα εκείνο τον ιδιαίτερο τρόπο να τους πείθω (ειλικρίνεια , αμεσότητα και ανιδιοτέλεια).

Τι έμαθα απ΄ όλα αυτά ; Θα σας το αποκαλύψω . ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ και ΚΑΠΟΥ-ΚΑΠΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΟΙ ΑΝΔΡΕΣ,  απλώς εσείς δεν τους συναντήσατε ποτέ ή κι αν τους συναντήσατε δεν έχετε τον εξοπλισμό και το θάρρος να τους μιλήσετε.

Φεύγω . Δεν θέλω να θυμάμαι πλέον τίποτε. Μέσα στην ψυχή μου υπάρχουν ο Καπέλος, ο Λεμονιάς, ο Μαντέκας, ο Γκεγόεν, ο Μαυρόγαλος, ο γαϊδαρος του Ρεγάντου, ο Μότσος, ο Μούρμουρας, ο Ποκοπίκο, ο Σπρομήλιος, ο Μπαγιαγιούς, ο Ράκιας, ο Ταμπάκης, ο Καρνάνας, ο Κοτσώρης ( κουμπάρος μου που μου βάφτισε την κόρη μου, αλιεύς αγράμματος και είμαι περήφανος γι αυτό), ο Μυρμήγκης, ο Κολονάκης, ο Γαργαντούας, ο Πάνος ο Μπρούμης, ο Πίπελος, ο Γκούμας, ο Πολυπόδαρος, ο Πρίτσολας, η Τσινγκολέτα, ο Παταλέας, Ο Μπούλης, ο Αούτος, Ο Ρήτορας, η Γιωργίτσα η Αεροπόραινα, η Κουγιουγιού, η Μαριώ-Μαριώ. Όλος ο ανώνυμος Λαός που δεν έχει φωνή και υποφέρει από μια ηγεσία που αποτελείται από άφωνα ψάρια. ( Άνθρωποι απλοί κατέλαβαν τον χώρο της ψυχής μου και δεν υπάρχει στασίδι για κανέναν απ΄ αυτούς τους γραβατωμένους «επώνυμους»της Εξουσίας.)

Την μπόρα της ζωής μου την πέρασα ως επαγγελματίας δικηγόρος και σας πληροφορώ ότι ούτε έχασα τίποτε κι ούτε χάθηκε η ψυχή μου.

Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου που μου έδωσαν την ευκαιρία να μάθω όλα αυτά, ευχαριστώ όσους ήταν εναντίον μου γιατί μου διόρθωναν τα σφάλματα και ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους (πελάτες, αντίδικους, μάρτυρες, δικαστές, γραμματείς) γιατί με ζήσανε και απ΄ αυτούς έμαθα  την ζωή γυμνή, ξετσίπωτη και γι αυτό πανέμορφη και τον Άνθρωπο αυτό το μικρό κι ελάχιστο δημιούργημα.

Ως Δικηγόρος και  ως τέως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου σας αποχαιρετώ και παρακαλώ να με διαγράψετε από την μνήμη σας σαν τέτοιο γιατί ποτέ δεν έντυσα την ανθρώπινη γύμνια και προσωρινότητά μου με την ιδιότητα του δικηγόρου.

Από  εδώ και πέρα θα αφοσιωθώ αποκλειστικά σε αυτό που δεν με άφησε  η βιοπάλη να πράξω.