Οδοιπορικό στη Γύρα: Πόση ώρα χρειάζεται ένας οδηγός που τηρεί τα όρια;;

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Ομολογώ πως εντυπωσιαστήκαμε απ΄το πνεύμα χελώνας που διακατέχονται οι τοπικοί μας άρχοντες, αυτοί που αποφάσισαν τα νέα όρια ταχύτητας που πλέον επιβάλλονται στον περιμετρικό δρόμο του Βόρειου ιβαριού.

Έτσι σήμερα λίγο πριν το μεσημέρι αποφασίσαμε με τον φίλο μου να κάνουμε με αυτοκίνητο τον πολύπαθο αυτό γύρο, τηρώντας φανατικά και με ακρίβεια τα όρια που λένε οι πινακίδες, ενώ χρονομετρούσαμε παράλληλα την διαδρομή.

Το πρώτο που αποκομίσαμε απ΄ αυτή την αποκοτιά μας, ήταν καμιά εικοσαριά έντονα κορναρίσματα (από κάποιους βιαστικούς προφανώς συμπολίτες μας που τελικά μας προσπερνούσαν σαν σταματημένους βρίζοντας μόλις μπορούσαν), ενώ εισπράξαμε και καμιά ντουζίνα μούτζες, προφανώς απ΄τους πιο ανυπόμονους απ΄ αυτούς!

Αντέξαμε και τελικά ολοκληρώσαμε τον γύρο με απόλυτη συνέπεια στην νομιμότητα. Πριν σας πούμε όμως τον χρόνο που κάναμε, σας καλούμε να συνταξιδέψετε νοερά μαζί μας με το φωτορομάντσο που ακολουθεί και ν΄ απολαύσετε την διαδρομή. Στο κάτω-κάτω εσείς τις μούτζες τις γλιτώσατε…

Μόλις βγήκαμε απ΄τον πολεοδομικό ιστό της πόλης (όπου νόμιμα πηγαίναμε με 50 Χλμ. την ώρα, όπα, άρχισαν τα παράλογα και συναντήσαμε την πρώτη “τριαντάρα” πινακίδα, στην ευθεία, έξω ακριβώς από το πάρκινγκ του Πνευματικού Κέντρου!

Πειθαρχήσαμε, όπως δείχνει άλλωστε η φωτογραφία κι ας είναι και θολή (αν και ζοριστήκαμε, ομολογούμε)… Περιττό να σας πούμε πως σχεδόν αμέσως άρχισαν τα “όργανα” (τα κορναρίσματα κι οι μούτζες) που σας είπαμε παραπάνω…

Επιτέλους, αρκετά παραπάνω άρχισε το …ράλλυ: 50 ολόκληρα χιλιόμετρα την ώρα και μάλιστα νόμιμα!! Αποτέλεσμα; Ελαττώθηκαν μεν τα …παρατράγουδα, όμως δεν εξέλειπαν εντελώς…

Η χαρά μας δεν κράτησε για πολύ. Γιατί πλησιάζοντας στην Γύρα, ένα νέο τριαντάρι μας έκοψε τα πόδια και την όρεξη… Πήραμε την δεύτερη ενισχυμένη δόση μας από κορναρίσματα και μούτζες κι είπαμε να το φιλοσοφήσουμε λίγο κουβεντιάζοντας, όχι για τίποτε άλλο, αλλά να μην μας πάρει κι ο ύπνος…Και η πρώτη απορία ήταν του φίλου μου που οδηγούσε: “Πάω στοίχημα πως δεν έχουν δίπλωμα κι ούτε ποτέ οδήγησαν αυτοί οι φωστήρες που αποφάσισαν αυτά τα όρια. Δεν πάει το ρημάδι μ΄ αυτή την ταχύτητα!” είπε αγανακτισμένος.

Πιο ψυλλιασμένος νεοέλληνας εγώ διαφώνησα κάθετα. “Αντίθετα του είπα, πιστεύω πως και δίπλωμα έχουν και οδηγούνε. Το πιθανότερο όμως είναι πως έχουν κάποιου άλλου είδους ¨κολλήματα¨, αρμοδιότητας …Ζίγκμουντ, που δεν είναι της ώρας να τα συζητήσουμε. Άλλωστε μην ξεχνάς και το ωφέλιμο μετά του τερπνού. Γιατί όπως είδες, όλοι ανεξαιρέτως -με εξαίρεση την αφεντιά σου- όχι απλά παραβίαζαν τα όρια, αλλά πήγαιναν και με πάνω από 30 χιλιόμετρα όβερ… Που σημαίνει πως θα υπάρχει έτοιμη και βολική πελατεία για όποιον αποφασίσει πως θέλει να κόψει άφθονες και άκοπες κλήσεις”…

Το νέο όριο που συναντήσαμε ήταν ξανά “50” και το οποίο μας συνόδεψε μέχρι την Πόλη. Εμείς όμως, όλως περιέργως δεν είχαμε όρεξη για άλλη κουβέντα. Και τι να πεις άλλωστε για την όμορφη Μπανανία μας;

Όταν συμπληρώθηκε ο κύκλος στην διασταύρωση του Πνευματικού Κέντρου, το χρονόμετρο έδειχνε 16 λεπτά ακριβώς (για τα 8,5 Χιλιόμετρα). Ούτε είκοσι δηλαδή… που σημαίνει μέση ταχύτητα σχεδόν 32 χλμ/ώρα!

Βέβαια η αλήθεια είναι πως αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε για λίγο, δυο φορές μάλιστα, σε μπλεξιματάκια στην Σικελιανού, εξ αιτίας των ανεκδιήγητων εκείνων κολωνακίων που σε συνδυασμό με τα σταθμευμένα αυτοκίνητα δίπλα τους, δεν επέτρεπαν την ανεμπόδιστη ροή των δυο ρευμάτων κυκλοφορίας… Οπότε αντιλαμβάνεστε. Απ΄τον άλλο μήνα θα γελάσουμε…