Αυτοί είναι οι πραγματικοί νικητές του 6ου Ημιμαραθωνίου

Πάνω: Νίκος Μαργέλης, ο …βιονικός!

Τελικά κάνουν λάθος όσοι νομίζουν πως οι νικητές του 6^ου Ημιμαραθωνίου είναι οι τρείς αλλοδαποί που ανέβηκαν πρώτοι στο βάθρο και πήραν μετάλλια, κύπελλα, κότινους και …χρήματα! Άλλοι είναι οι πραγματικοί νικητές του σημαντικού αυτού αγώνα: Πρώτα απ΄ όλα είναι οι διοργανωτές, (και εννοώ τους πραγματικούς διοργανωτές -κι όχι τους δημαρχιακούς-) που παρά τις κάποιες αστοχίες που καταγράφηκαν, ήταν ο Φίλανδρος και κυρίως οι εθελοντές! Άλλωστε δεν είναι και μικρό πράγμα να διοργανώσεις μια τέτοια αθλητική εκδήλωση, με τόση μαζικότητα και να παρατηρηθούν μόνο κάποια  ασήμαντα προβληματάκια…

Ακολουθούν από κοντά, μεγάλοι νικητές κι αυτοί, όλοι οι δρομείς που πήραν το μήνυμα (και την μεγάλη απόφαση) να συμμετάσχουν και τερμάτισαν στους αγώνες, ασχέτως της σειράς που πλασαρίστηκαν. Το γεγονός πάντως πως έτρεξαν πάνω από χίλιοι άνθρωποι κάθε ηλικίας (χωρίς να λογαριάζουμε τους μικρούς των χιλίων μέτρων) και τερμάτισαν 898 δρομείς (και στις τρεις κατηγορίες), αυτό από μόνο του αποτελεί έναν θρίαμβο! Σπουδαία βέβαια ήταν και η νίκη των μικρών δρομέων, που με την μαζική τους συμμετοχή στα 1.000 μέτρα, έδειξαν πως ανταποκρίνονται κι ενστερνίζονται πρώιμα το μήνυμα της αθλητικής άμιλλας!

Ύστερα νίκησαν οι χορηγοί της εκδήλωσης, αφού χωρίς την δική τους κρίσιμη βοήθεια, μάλλον δεν θα μπορούσε να γίνει η μεγάλη αυτή διοργάνωση.

Πάνω απ΄ όλους όμως νίκησε η Λευκάδα που βλέπει να καθιερώνεται μια σπουδαία εκδήλωση, αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους της, που την έφερε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και των συζητήσεων ενός ευρέως κοινού, έστω και κάπως πιο εξειδικευμένου, κι επιπλέον προσέλκυσε αρκετούς επισκέπτες για το συγκεκριμένο διήμερο.

Μια …ιατρική και συνάμα αθλητική οικογένεια, λίγο πριν τον αγώνα τους: ο γιατρός Θόδωρος Ξενιτίδης, που έτρεξε τα 21 χλμ. και τα παιδιά του (εκκολαπτόμενοι γιατροί, καθότι φοιτητές), η Ξένια κι ο Τάσος που έτρεξαν στα 5 χλμ. και τερμάτισαν παρέα με την ίδια ακριβώς επίδοση (00: 37: 38), πράγμα που σημαίνει πως ο γρηγορότερος περίμενε τον …αργότερο!

Ξεπερνάμε λοιπόν τα λίγα και μικρά λαθάκια που συνέβησαν, όπως την αψίδα της εκκίνησης-τερματισμού που γκρεμίστηκε πρόωρα, την απουσία απ΄ το βάθρο κάποιων που βραβεύτηκαν, την μη ανακοίνωση (κατά τις βραβεύσεις) των παιδικών επιδόσεων και άλλα ανάξια λόγου πραγματάκια, για να πάμε σε κάποιους προβληματισμούς ένας εκ των οποίων ήταν αν οι αγώνες έπρεπε να γίνουν πρωί ή απόγευμα. Υπάρχουν υπέρ και κατά και στις δυο περιπτώσεις: Το πρωί προτιμούσαν τον αγώνα οι περισσότεροι δρομείς, γιατί η ζέστη υποφέρεται αυτή την εποχή, ενώ ο άνεμος το πρωί είναι ασθενέστερος ή καθόλου. Επίσης τότε δεν υπάρχει το πρόβλημα των κουνουπιών που ως γνωστόν εντείνεται μετά την δύση, ιδιαίτερα στο κομμάτι Μύλοι-τερματισμός. Το πρωί όμως προτιμούσαν κι οι φωτογράφοι, αφού το απόγευμα, τόσο κατά την διάρκεια του αγώνα, όσο και κυρίως κατά τον τερματισμό, είχαν τον ήλιο κόντρα στις μηχανές τους.

Απόγευμα όμως τον προτιμούσαν οι καταστηματάρχες για ευνόητους λόγους. Καφετέριες, ιδιαίτερα της Σικελιανού,  εστιατόρια και ξενοδοχεία, είδαν την πελατεία τους ν΄ αυξάνεται και κάποιοι την είδαν να παρατείνεται κατά μια βραδιά.

Προβληματισμό σε αρκετούς όμως προκάλεσαν και τα χρηματικά βραβεία που προαναγγέλθηκαν για τους νικητές. Και ο γράφων συντάσσεται μ΄ αυτή την άποψη, του μη χρηματισμού και θεωρεί πως θα ήταν καλύτερα αν τα χρηματικά βραβεία αντικαθίσταντο από δωρεάν διακοπές σε ξενοδοχεία του τόπου μας ή από άλλες παροχές σε δώρα, που θα διαφήμιζαν τον τόπο κι όχι σε χρήματα, ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε την απουσία κάποιων μεγάλων αθλητών. Άλλωστε οι περισσότεροι απ΄ τους απ΄ έξω, δεν θεωρούν τα ρεκόρ και τους χρόνους σαν το πρώτο ζητούμενο… Απ΄ την άλλη πλευρά όμως, δεν αποκλείεται οι διοργανωτές με την εμπειρία τους να ξέρουν κάτι που εμείς αγνοούμε κι αυτό να τους ανάγκασε να θεσμοθετήσουν τα χρηματικά ποσά…

Και να λοιπόν που φθάσαμε στο βάθρο, για ν΄αποκαλύψουμε τους δρομείς που πραγματικά νίκησαν, όχι τόσο για τις χρονομετρημένες επιδόσεις τους αλλά γιατί επέδειξαν ατσάλινη θέληση κι αποφασιστικότητα, ξεπερνώντας αναποδιές, προβλήματα και τελικά τους ίδιους τους εαυτούς τους!

Εμφανώς καταβεβλημένος  αλλά με σιδερένια θέληση ο Θόδωρος Ξενιτίδης,  επιμένει ν΄ αγωνίζεται και τελικά τα κατάφερε να τερματίσει εντός των ορίων!

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το χρυσό μετάλλιο αυτής της κατηγορίας αξίζει στον 54χρονο γιατρό απ΄ τους “Δρομείς Βέροιας” Θεόδωρο Ξενιτίδη, ο οποίος μετά από μια πενθήμερη ίωση που τον ταλαιπώρησε και η οποία την ημέρα του αγώνα επεκτάθηκε σε γαστρεντερίτιδα, συμμετείχε στον ημιμαραθώνιο των 21 Χλμ, όπως είχε από καιρό προγραμματίσει και μάλιστα κατάφερε να τερματίσει έστω και στην 265η θέση (με χρόνο 2: 37: 51), ανεξάρτητα αν στο τέλος του αγώνα η κατάστασή του παρ΄ ολίγον να τον οδηγήσει στο Νοσοκομείο…

Επίμονος αλλά και χαλκέντερος ο Νίκος Μαργέλης (στην φωτο αριστερά), συμμετείχε στα 21 Χλμ. και όχι μόνο κατάφερε να τερματίσει (στην 137η θέση!) αλλά και με πολύ καλό χρόνο (01: 47: 56)!! Μπράβο Νίκο…

Δίπλα του στο βάθρο με τον αριθμό 2, το ασημένιο μετάλλιο θέλησης κι αποφασιστικότητας κερδίζει ο συμπολίτης μας λιμενικός Νίκος Μαργέλης, ο οποίος έχοντας τραυματιστεί (σε τροχαίο) στο αριστερό του πόδι (σοβαρή θλάση με θλαστικό τραύμα στο κουτουπιέ) μια εβδομάδα περίπου πριν τον αγώνα, όλοι θεωρούσαμε αδύνατο να συμμετάσχει στον αγώνα! Κι όμως ο Νίκος, αν και απροπόνητος,  συμμετείχε στον αγώνα των 21 Χλμ. και μάλιστα κατάφερε να τερματίσει στην 137^η θέση με χρόνο 1: 47: 56!…

Μπράβο και στους δυο! Γιατί αυτό σημαίνει θέληση, αυτό σημαίνει αγώνας αυτό σημαίνει πραγματική νίκη κι αφήστε τους επαγγελματίες του αθλητισμού να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, τους χρόνους και τις γρήγορες κούρσες τους…