Επαρχιώτες και πρωτευουσιάνοι


Του Νίκου Γαζή
nikosfgazis@gmail.com

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όταν ακόμα ζούσαμε στην περίοδο της αφθονίας και της αφροσύνης, που τελικά μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, οι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων -και ιδιαίτερα της Αθήνας- πλεονεκτούσαν σημαντικά απέναντι σε μας τους επαρχιώτες. Οι «πρωτευουσιάνοι» βλέπετε, ζώντας και δραστηριοποιούμενοι στο κέντρο του πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι, είχαν πολύ περισσότερες επιλογές δράσης, μεγαλύτερες δυνατότητες ανέλιξης και σημαντικότερες ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης. Παράλληλα, έχοντας δίπλα τους την συντριπτική πλειοψηφία απ’ τα καλλιτεχνικά δρώμενα που αποτελούσαν το αλάτι της διασκέδασης, είχαν τη δυνατότητα να επιλέγουν οι ίδιοι και σε καθημερινή βάση το είδος και τον τρόπο της ψυχαγωγίας που προτιμούσαν!
Οι κάτοικοι της επαρχίας, αντίθετα, είχαμε δραματικά λιγότερες επιλογές, ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον τελευταίο τομέα. Γιατί ή θα έπρεπε ν’ αρκεστούμε στους περιοδεύοντες καλλιτέχνες, συνήθως β΄ διαλογής, που συνήθως επέλεγαν να μας επισκεφθούν (εμάς ή κάποια γειτονική μας προσβάσιμη περιοχή) κυρίως το καλοκαίρι, ή θα έπρεπε να προγραμματίσουμε και να συνδυάσουμε την ψυχαγωγία της επιλογής μας με κάποιο ταξίδι μας στο κέντρο. Και ήταν αυτή μας ακριβώς η υστέρηση, που ίσως περισσότερο από κάθε άλλη, μας προκαλούσε ένα μόνιμο παράπονο -για να μην το πω κόμπλεξ- απέναντι στους «τυχερούς» πρωτευουσιάνους…
Όμως η τύχη, ποτέ δεν κρατάει για πάντα. Οι καιροί και οι συνθήκες αλλάξανε δραματικά, πλάκωσε η κρίση και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε μαζεμένα και με πολύ επώδυνο τρόπο τα επίχειρα τόσο της ατομικής μας αφροσύνης όσο και κυρίως της αφροσύνης και της ανικανότητας -για να μην πω και της προδοσίας- των πολιτικών μας! Κι όπως κατά κανόνα συμβαίνει στις πολύ δύσκολες ιστορικές περιόδους, τα πράγματα αποκτούν την πραγματική τους διάσταση, τα περιττά και τα επουσιώδη πάνε περίπατο και στο προσκήνιο (αλλά και στα ενδιαφέροντά μας) παραμένουν κυρίως όσα καλύπτουν τις βασικές ανάγκες της επιβίωσης!
Η ιστορία διδάσκει πως σε ακραία δύσκολες συνθήκες, όπως τότε στην κατοχή για παράδειγμα, ο πληθυσμιακός συνωστισμός των μεγάλων πόλεων όχι μόνο δεν ευνοεί καθόλου την επιβίωση, αλλά αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει στην επαρχία, τη δυσκολεύει αφόρητα. Και κάπως έτσι, σε περιόδους βαθιάς κρίσης, αντιστρέφεται η συγκριτική σχέση μεταξύ πρωτευουσιάνων και επαρχιωτών, σε βάρος των πρώτων.
Η μικρή πατρίδα μας, η Λευκάδα, πλην μικρών εξαιρέσεων, είχε την ατυχία να διοικείται τα (αρκετά) τελευταία χρόνια από ανεπαρκείς και αναποτελεσματικούς τοπικούς άρχοντες. Έτσι και για τα χρόνια της ευφορίας, τότε που το χρήμα -ιδιαίτερα αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης- έρρεε δίπλα μας άφθονο, αποδείχτηκαν χωρίς φαντασία και εντελώς ανίκανοι να εκταμιεύσουν απ’ τα διαθέσιμα κονδύλια κυρίως προς όφελος των υποδομών που είχε (και έχει) ανάγκη ο τόπος. Εξίσου συνυπεύθυνοι βέβαια με τους ακατάλληλους τοπικούς άρχοντες είμαστε κι εμείς οι απλοί πολίτες που τους ψηφίσαμε και σε πολλές περιπτώσεις επαναλάβαμε το ίδιο λάθος μας!
Επειδή προφανώς η θεία πρόνοια γνώριζε παλαιόθεν τις κουτουράδες που θα κάναμε, μας λυπήθηκε προκαταβολικά και φρόντισε να προικίσει τον τόπο μας με μοναδικές φυσικές ομορφιές κι ακόμη περισσότερο, σαν νησί μας τοποθέτησε τόσο κοντά στην ηπειρωτική ξηρά, ώστε ακόμα κι εμείς, να καταφέρουμε ν’ αποκτήσουμε απ’ ευθείας οδική σύνδεση, έστω και σε λάθος θέση!
Η ιδιαιτερότητά μας αυτή, του «στεριανού νησιού» αποδείχτηκε σωτήρια στην σημερινή κρίση που βιώνουμε. Και σε συνδυασμό με τις φυσικές ομορφιές του τόπου, έρχεται να καλύψει σε μεγάλο βαθμό, αφ’ ενός την τσαπατσουλιά και τις αυθαιρεσίες μας στα ζητήματα σχεδιασμού και χωροταξίας συν την έλλειψη υποδομών και αφ’ ετέρου την ζημιά που η κρίση μοιράζει απλόχερα σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια!
Δεδομένου λοιπόν πως η ευημερία ενός τόπου καθορίζεται κυρίως απ’ το μέτρο σύγκρισης με τους άλλους αντίστοιχους και ομοειδείς τόπους στην ίδια επικράτεια και στην ίδια χρονική περίοδο, το νησί μας καταλήγει να κρίνεται ιδιαίτερα ευνοημένο…
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε στην φιλοπρόοδο έφεση αλλά και στην πολύ πλούσια πολιτιστική παράδοση του τόπου μας, που συνεχίζονται αμείωτες και μάλιστα προάγονται από αξιέπαινους ιδιώτες συμπολίτες μας, παρά την απροθυμία και την αδιαφορία των αρχόντων να τους συνδράμουν. Όποιος παρακολουθεί λοιπόν την τοπική επικαιρότητα, ιδιαίτερα τώρα που ολοκληρώθηκε η τουριστική περίοδος, εντυπωσιάζεται απ’ την πληθώρα των προτάσεων που έχει ο κάθε (μικρός ή μεγάλος) συμπατριώτης μας, απ’ τα τοπικά σωματεία, ομίλους, συλλόγους ή φορείς, προκειμένου να συμμετάσχει στα δρώμενά τους δωρεάν ή μ’ ένα συμβολικό τίμημα και να μάθει να χορεύει, να ψέλνει, να παίζει μουσική, να τραγουδάει σε χορωδία, να ζωγραφίζει, να γυμνάζεται, να ιστιοδρομεί ή απλά να ψυχαγωγείται με πολύ ενδιαφέρουσες ασχολίες που θα γεμίσουν ωφέλιμα τον ελεύθερο χρόνο του.
Κρίνοντας απ’ αυτά που είπαμε παραπάνω και με δεδομένο πως όχι μόνο αφήσαμε μίλια πίσω τους αναξιοπαθούντες πρωτευουσιάνους, αλλά και την συντριπτική πλειοψηφία των ομοειδών ή των γειτόνων μας επαρχιωτών, αντί να γκρινιάζουμε για την κρίση και την μιζέρια της, ας απολαύσουμε αυτά τα σπουδαία και σημαντικά πλεονεκτήματά μας…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *