Κρουαζιέρα: Η βασίλισσα του τουρισμού

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα “ΝΕΑ της Λευκάδας” στις 29/4/11)

Του Νίκου Γαζή
nikosfgazis@gmail.com

Γράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας για το πόσο χρήσιμος, εύκολος και προσιτός στόχος θα ήταν να αποκτήσει η Λευκάδα λιμάνι, με την κατασκευή μιας απλής προβλήτας στην περιοχή της αμμόγλωσσας του κάστρου, με σκοπό τόσο την δυνατότητα προσέγγισης μεγάλων κρουαζιεροπλοίων, την υποδοχή κάποιων δρομολογίων των φέρρυ της γραμμής Ιταλία-Ελλάδα, όσο και την μέγιστη προστασία της βόρειας εισόδου του διαύλου από κυματισμό αλλά και απ’ τις προσχώσεις του στομίου της διώρυγας με άμμο.
Σήμερα θα πούμε λίγα λόγια για την κρουαζιέρα γενικότερα, ώστε να γίνει κατανοητό κι απ’ τον πολύ κόσμο, τι πλεονεκτήματα θα έφερνε στον τόπο μια τέτοια δραστηριότητα και κατά πόσο αυτή θα μπορούσε να «απογειώσει» στ’ αλήθεια την τοπική μας οικονομία.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να πούμε πως η ανάπτυξη των γνωστότερων τουριστικών προορισμών της πατρίδας μας, όπως είναι η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Πάτμος, η Ύδρα κ.λ.π. ξεκίνησε αρχικά λόγω της τακτικής προσέγγισης κρουαζιεροπλοίων και μετά ίσως επεκτάθηκε και σε άλλες τουριστικές δραστηριότητες. Όμως και η μεγάλη ανάπτυξη άλλων πρωτοκλασάτων τουριστικών προορισμών της πατρίδας μας, όπως η Ρόδος, η Κέρκυρα και η Κρήτη, μπορεί να μην οφείλονταν αποκλειστικά στην κρουαζιέρα, όφειλαν όμως σ’ αυτήν ένα πάρα πολύ σημαντικό μέρος απ’ την τουριστική και οικονομική τους ανάπτυξη.
Εντυπωσιακότερη ήταν η ραγδαία εξέλιξη των σημαντικότερων σημερινών διεθνών τουριστικών κέντρων και προορισμών της κρουαζιέρας, όπως είναι το Μαϊάμι, τα νησιά της Καραϊβικής, τα Κανάρια νησιά, τα Νορβηγικά φιόρδ, οι πρωτεύουσες της Βαλτικής θάλασσας, αλλά και το γειτονικό μας Κουσάντασι της Τουρκίας, απέναντι απ’ την Σάμο, όπως και πολλών άλλων λιμανιών περιμετρικά της Μεσογείου, που οφείλουν σχεδόν αποκλειστικά την ζηλευτή τουριστική και οικονομική τους ανάπτυξη αποκλειστικά στα κρουαζιερόπλοια.
Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις λοιπόν, εύκολα κατανοεί κανείς γιατί σε όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές του κόσμου, οι τοπικοί άρχοντες κάνουν ότι μπορούν ώστε να προσελκύσουν, να αναπτύξουν και να ενισχύσουν στον τόπο τους αυτού του είδους την δραστηριότητα και προοπτική!
Από πλευράς προϋποθέσεων τώρα, δεν απαιτούνται οπωσδήποτε σπουδαία αρχαιολογικά ή ιστορικά μνημεία, ούτε τίποτε μοναδικά γεωλογικά φαινόμενα και τοπία, για να καταστεί ένας τόπος ελκυστικός προορισμός σ’ αυτό το είδος του τουρισμού. Πέρα απ’ την λιμενική διευκόλυνση, που βέβαια είναι η απαραίτητη προϋπόθεση και από την δυνατότητα παροχής νερού και καυσίμων στα πλοία – που επίσης είναι εύκολες υποθέσεις για μας- απλοί επισκέψιμοι χώροι, που να αναπαριστούν και να προβάλλουν τα ιδιαίτερα παραδοσιακά χαρακτηριστικά ή τις ασχολίες του τόπου, ενίοτε υπερβολικοί πλην καλαίσθητα κατασκευασμένοι και έντεχνα προβαλλόμενοι, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν το απαραίτητο ενδιαφέρον επίσκεψης. Ένα λαογραφικό μουσείο για παράδειγμα, σαν αυτό που υπάρχει ήδη στους Σφακιώτες, ή ένα παραδοσιακό ελαιοτριβείο και ένα παλιακό οινοποιείο κάπου στον κάμπο της Λευκάδας, που θα αναπαριστούσαν ακόμη και με ομοιώματα (ανθρώπων και ζώων), ή που θα έδειχναν σε κάποια σύντομη προβολή τους παραδοσιακούς τρόπους λειτουργίας τους, θα ήταν εύκολοι, προσιτοί και αρκετά ενδιαφέροντες προορισμοί. Παράλληλα έτσι θα διαφημίζονταν αρκούντως και τα τοπικά μας προϊόντα, ενώ θα δημιουργούσαν και την κατάλληλη ψυχολογία στους επισκέπτες μας, ώστε οι επαγγελματίες συμπατριώτες μας που εμπορεύονται καλοσυσκευασμένα και ποιοτικά τοπικά προϊόντα, να έκαναν χρυσές δουλειές…
Απ’ την άλλη πλευρά, η ύπαρξη τόσων φολκλορικών χορευτικών συγκροτημάτων των τοπικών συλλόγων που υπάρχουν στον τόπο μας και προβάλουν με επιτυχία τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας, θα μπορούσαν θαυμάσια να προσφέρουν στην όλη υπόθεση, χορεύοντας τους παραδοσιακούς μας χορούς για τους επισκέπτες μας σε κάποιο κατάλληλο χώρο (π.χ, ανοιχτό θέατρο κ.λ.π.), ή μέχρι αυτό να …ολοκληρωθεί, στο ίδιο το κρουαζιερόπλοιο, όπως άλλωστε συχνά συνηθίζεται.
Στο σκοτεινό τούνελ της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ήδη βρισκόμαστε, με αόρατη ακόμη την έξοδο και με έντονα ψαλιδισμένη την ελπίδα, οι τοπικοί άρχοντές μας οφείλουν να κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση και επιτέλους να οραματιστούν και να τολμήσουν, εγκαταλείποντας τα παλαιά στερεότυπα άσκησης της εξουσίας που (μας) έχουν συνηθίσει, με αποκλειστικό σκοπό την διατήρησή τους στην εξουσία και τον πλουτισμό ή το βόλεμα των ιδίων και των ανθρώπων τους.
Η Λευκάδα δεν έχει καμιά ανάγκη, σε τόσο χαλεπούς καιρούς, να ξοδέψει εικοσιπέντε ολόκληρα πολύτιμα εκατομμύρια (σε πρώτη μόνο φάση), μόνο για την διάνοιξη του λεγόμενου «διαύλου». Ο «δίαυλος», με εξαίρεση μια περιορισμένη επέμβαση στην βόρεια είσοδό του, είναι μια χαρά κι άλλωστε ελάχιστα θα προσφέρει στην αναπτυξιακή της διαδικασία. Τα κυβερνητικά σχέδια για την υποτιθέμενη υποδοχή και «φιλοξενία» μεγάλων γιώτ είναι εξίσου αμφίβολης χρησιμότητας, δεδομένου πως αυτά τα σκάφη και οι λίγοι πλούσιοι επιβάτες τους ελάχιστα προσφέρουν στον τόπο που τα φιλοξενεί.
Επιβάλλεται συνεπώς να προσανατολιστούν οι πολιτικοί μας σε καινοτόμες προσπάθειες, που πραγματικά θα βοηθήσουν τον τόπο και κυρίως να απεμπλακούν απ’ τις παγιωμένες παλαιοπολιτικές συνήθειες, που θέλουν τους πολιτικούς να αξιολογούν και να επιλέγουν τα δημόσια έργα με κριτήριο το βόλεμα των ημετέρων εργολάβων και το ύψος της μίζας για τους ίδιους, συνήθειες που εν πολλοίς μας οδήγησαν ως εδώ!
Βέβαια το δείγμα γραφής των αρχόντων που τυχαίνει να διαφεντεύουν τον τόπο μας σήμερα, μάλλον δεν μας επιτρέπει σοβαρή αισιοδοξία. Γιατί ο μεν βουλευτής, με τις τέσσερις συνολικά θητείες στην αυτοδιοίκηση, δεν κατάφερε να συνδέσει το όνομά του με έστω ένα αξιόλογο έργο, ούτε να λύσει ικανοποιητικά κάποιο απ’ τα σοβαρά χρόνια προβλήματα του τόπου που συνεχίζουν να μας ταλανίζουν και να μας κατατάσσουν στους «υπανάπτυκτους», με βουνά τα σκουπίδια (και την μόλυνσή τους) στην θαλασσινή πρόσοψη της πόλης, με προβληματικότατες την ύδρευση και την αποχέτευση, με μισοφτιαγμένα θέατρα, με προβληματικούς δρόμους και σήμανση, με λειψούς, άχαρους και ίσως πονηρούς πολεοδομικούς σχεδιασμούς… Κι αυτό παρότι επί των ημερών του έτρεχε δίπλα μας ένα ποτάμι από ζωντανό ευρωπαϊκό χρήμα, με σκοπό να ενισχύσει τις υποδομές και την ανάπτυξη…
Ο δήμαρχος πάλι, στην μια και μοναδική θητεία του σαν νομάρχης, τα κατάφερε ακόμα χειρότερα: Εκτός που δεν μπόρεσε να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα, δεν κατάφερε να εντάξει προς χρηματοδότηση σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ούτε ένα ώριμο έργο, ενώ βέβαια θα μείνει στην ιστορία για τους επίπονους, σκληρούς (και δαπανηρούς) δικαστικούς του αγώνες ώστε να καταφέρει τελικά και να πληρώσει στον εργολάβο, για ένα δημόσιο έργο, ένα εκατομμύριο τριακόσιες τόσες χιλιάδες παραπάνω! Κι ούτε βέβαια μπορούμε να παραλείψουμε το άλλο, το μεγάλο διαχειριστικό του κατόρθωμα, ότι μόνος αυτός απ’ τους νομάρχες όλων των επτανήσων, κατάφερε να παραδώσει την νομαρχία με σχεδόν δυο εκατομμύρια ευρώ έλλειμμα, παρότι την είχε παραλάβει με τρία εκατομμύρια ευρώ πλεόνασμα!..

(Ο αρθρογράφος Νίκος Γαζής έχοντας μια καθ’ όλα επιτυχή καριέρα Πλοιάρχου και Αρχιπλοιάρχου σε μεγάλες εταιρείες κρουαζιεροπλοίων, εργάσθηκε επαγγελματικά επί σχεδόν τριάντα χρόνια στην -διεθνή κυρίως- κρουαζιέρα.)