Λωτοφάγοι (άρθρο του Ν. Γαζή)

Του Νίκου Γαζή
Σήμερα λέμε ν΄ αφήσουμε τους ολιγάρχες να χαρούν την στεριανή και θαλασσινή τους επικράτεια -και τους αυλοκόλακές τους να γλείψουν ανενόχλητοι το κοκαλάκι τους- και ν΄ αποφορτιστούμε απ΄ την μιζέρια της εποχής μ ένα παραμυθάκι.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ζούσε στην εσχατιά της Ευρώπης μια περίεργη φυλή που καθόλου δεν έμοιαζε με τις άλλες. Γιατί αυτή η φυλή, σε αντίθεση με τους κουτόφραγκους που καταπιάνονταν με σκληρές κι ενίοτε ταπεινές και κουραστικές εργασίες, αποτελούνταν από ανθρώπους πολύ ξεχωριστούς, που διακρίνονταν σε όλα τα επίπεδα. Άνθρωποι λεβέντες, θεριακλήδες κι ευρηματικοί, πανέξυπνοι, γουστόζοι αλλά και βαθειά φιλοσοφημένοι, είχαν μια έμφυτη αποστροφή προς αυτό που οι κουτόφραγκοι ονόμαζαν εργατικότητα και πειθαρχία, χαρακτηριστικά που θεωρούσαν πως είναι για άτομα μειωμένης νοητικής και πνευματικής εμβέλειας κι όχι γι αυτούς τους αητούς της ευφυΐας και της γυροβολιάς. Αντίθετα, είχαν μια ακαταμάχητη ροπή προς την μεγάλη ζωή, λάτρευαν την πολυτέλεια και την σπατάλη, ενώ αισθάνονταν ανολοκλήρωτοι αν δεν επεδείκνυαν και στους άλλους την επιτυχία, τον πλούτο και την ευμάρειά τους.
Σε μια μικρή γωνιά, κάπου στην άκρη αυτής της Ευρωπαϊκής εσχατιάς που είπαμε, ζούσε και μεγαλουργούσε η πιο ιδιόρρυθμη φάρα απ’ όλες τις φάρες αυτής της ξεχωριστής φυλής που προαναφέραμε. Τούτοι εδώ, είχαν υπερ-αναπτυγμένα όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά των υπολοίπων συμπατριωτών τους, με αποτέλεσμα ο μικρός τους τόπος να γίνει ονομαστός για πολλά πράγματα.
Πρώτα απ’ όλα ξεχώριζε για την απελευθέρωση των ηθών που συνήθως συνοδεύει τους υπερπροοδευμένους τόπους! Μετά ξεχώριζε για την μεγάλη αύξηση των μούλων που είναι η φυσική συνέπεια της έκλυσης των ηθών! Και τρίτον, όπως άλλωστε ήταν λογικό και αναπόφευκτο, κάποιοι απ’ τους υπεράριθμους αυτούς τους μούλους, έφτασαν και κατέλαβαν σπουδαία αξιώματα διακυβέρνησης, οπότε καταλαβαίνετε τι άρχισε να συμβαίνει στον υπέροχο αυτό τόπο της …μουλαρίας!
Λέγοντας μουλαρία συνήθως εννοούμε ένα σύνολο πλακατζήδων ανθρώπων κατά κανόνα νεαρών, που κινούνται και δρουν στο κοινωνικό ημιπεριθώριο -ιδιαίτερα από τότε που αδράνησε ο νόμος 4000 περί τεντυμποϋσμού- με σκοπό τους να προκαλούν και να περιπαίζουν τους καθώς πρέπει. Στον μικρό όμως τόπο που αναφερόμαστε, το πράγμα διαφέρει: Εκεί η μουλαρία δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Αλλά αντίθετα, είναι ένα σύνολο ανθρώπων σοβαροφανών και καθώς πρέπει αλλά χωρίς ηθικές αναστολές, που εμφανής σκοπός τους είναι να γίνουν οι «επιβήτορες» αυτού του τόπου. Έτσι χτίσανε μια τοπική εταιρεία τύπου καμόρα με όρους συμμορίας και άρχισαν την προσεκτική στρατολόγηση των υποκειμένων εκείνων που τους φαίνονταν σαν κατάλληλα για να περατώσουν τον ευγενή αυτό σκοπό, με πρώτους στόχους φυσικά όλους τους ασκούντες εξουσία!
Επειδή όμως κανένας τόπος , όσο παραγωγικός και προοδευμένος και να είναι, δεν έχει ανεξάντλητες εφεδρείες ταλαντούχων εγκεφάλων, κατάλληλων για τέτοιες …λεπτοδουλειές, ο κεντρικός πυρήνας της μουλαρίας αφού εξάντλησε τα ντόπια αποθέματα, σκέφθηκε να δοκιμάσει και να επεκτείνει την στρατολόγηση και στους αρκετούς εισαγόμενους, οι οποίοι για διάφορους λόγους, επαγγελματικούς ή άλλους, κατέφθαναν να εγκατασταθούν εκεί.
Το πείραμα των εισαγομένων ξεπέρασε σε επιτυχία κάθε προσδοκία, γιατί εξ ορισμού οι περιπλανώμενοι διαθέτουν κάποιον έμφυτο τυχοδιωκτισμό, που ενισχύεται απ΄ την δίψα τους να πετύχουν στον νέο τόπο που εγκαταστάθηκαν. Αν μάλιστα τυχαίνει να φέρουν και ψυχικά τραύματα από κάποια αποτυχημένη προηγούμενη απόπειρα εγκατάστασής τους αλλού, τότε αντιλαμβάνεστε πως θα κάνουν ότι είναι απαραίτητο για να μην ξαναπάθουν τα ίδια… Και το έκαναν!
Έπεσαν λοιπόν με τα μούτρα στη δουλειά και στην προσπάθεια, ώστε αφενός να προωθηθεί ο ευγενικός σκοπός της μουλαρίας και αφετέρου να ανελιχθούν κι οι ίδιοι στην εσωτερική ιεραρχία της καμόρας.
Και όπως συμβαίνει πάντα με το προσωπικό της κάθε εταιρείας, στην πορεία κάποιοι διακρίνονται για τα καλά, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι άλλοι καθόλου. Οι τελευταίοι συνήθως αποπέμπονται, οι μεσαίοι χρησιμοποιούνται σε εργασία ρουτίνας κι οι αητοί της πρώτης κατηγορίας ανοίγουν τα φτερά τους για ψηλά, κάνοντας σχεδόν πάντα προσωπικό παιχνίδι. Και μόλις αισθανθούν δυνατοί, κάνουν τις διασυνδέσεις τους κι οργανώσουν τα «κονέ» τους, το επόμενο που συνήθως κάνουν είναι να δαγκώσουν το χέρι του ευεργέτη τους αρχιμούλαρου που τους εμπιστεύτηκε και τους ανέδειξε. Έτσι γίνονταν πάντα, έτσι γίνεται σήμερα κι έτσι θα γίνεται εις τον αιώνα του αιώνος. Αμην.
Κι εκεί λοιπόν που ο αρχιμούλαρος πίστευε πως βρήκε στο πρόσωπο του (ή της) εισαγόμενης λίρα εκατό, βρίσκεται ξαφνικά εκτός παιχνιδιού και μάλιστα θα είναι πολύ τυχερός αν βγει στην απέξω αλώβητος, γιατί πολύ συχνά βγαίνει μπλεγμένος και στραπατσαρισμένος άσχημα!
Κάπως έτσι, νέος επιβήτορας του τόπου στο τέλος προκύπτει ο αλλοδαπός και εισαγόμενος, κι αυτό είναι κάτι που πονάει ιδιαίτερα τους εκθρονισθέντες αυτόχθονες μούλους…
Θα αναρωτιέστε πιθανόν τι κάνουν και πως αντιδρούν τα υπόλοιπα αυτόχθονα σαΐνια της φάρας, εκτός μουλαρίας; Θα σας το πω: Απλά δεν αντιδρούν!
Κάποιοι ερμηνεύουν αυτή την απάθεια σαν αποτέλεσμα …ψεκασμού. Κάποιοι άλλοι σαν αποτέλεσμα αυτοφυούς ζαμανφουτισμού. Ένας τρίτος όμως, κατά τεκμήριο βαθύτερος γνώστης του παρασκηνίου και με γερές άκρες στην πληροφόρηση, είχε την απόρρητη ενημέρωση πως ο αλλοδαπός τελευταίος επιβήτορας έκανε τεράστιες πλην μυστικές εισαγωγές λωτού κι οι άνθρωποί του τους μοίρασαν κρυφά στον κόσμο, μετατρέποντάς τους σε λωτοφάγους! Και ως γνωστόν στη χώρα των λωτοφάγων ποτέ δεν αντιδρούν. Πόσο μάλλον που τελευταία μαθαίνω πως τους διανέμουν και ρώσικο χαβιάρι μαζί!
Κι έτσι ζήσανε κι αυτοί καλά κι εμείς …καλύτερα!

Υ.Γ. Το παραπάνω παραμύθι, σαν παραμύθι που είναι, είναι εντελώς φανταστικό. Συνεπώς ενδεχόμενη ομοιότητα με τόπους, πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.