FortsaLefkada.gr 
του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ
Η κωλοτούμπα είναι μια πολύ συνηθισμένη πρακτική των πολιτικών και ιδιαίτερα των αρχηγών κομμάτων που ευτυχούν να γίνουν πρωθυπουργοί ή συνεργαζόμενοί τους. Και για να λέμε όλη την αλήθεια, μ΄ έναν λαό όπως οι Έλληνες, που το τραβάει ο οργανισμός τους το δούλεμα, όλοι όσοι είχαν την ευτυχία να γίνουν κυβερνήτες του την έκαναν την μικρή ή μεγαλύτερη κωλοτούμπα τους απ΄ τα μπόλικα προεκλογικά υπεσχημένα στα πενιχρά έως και μηδενικά μετεκλογικά αντικρίσματά τους.
Συχνά μάλιστα έκαναν τα ακριβώς αντίθετα των υπεσχημένων: Οι αφελείς ψηφοφόροι, όχι μόνο δεν εισέπρατταν το παραμικρό απ΄ αυτά που προσδοκούσαν, αλλά καλούνταν να πληρώσουν και τον λογαριασμό του προεκλογικού χαλαρώματος, που κατά κανόνα αναστέλλει τις κρατικές εισπράξεις στην προσπάθεια της όποιας κυβέρνησης, να μην αυξήσει -και πληρώσει η ίδια στην κάλπη- την λαϊκή δυσαρέσκεια. Η δικαιολογία γι αυτού του είδους την κωλοτούμπα, ήταν ίδια κι απαράλλαχτη σε όλες τις κυβερνήσεις που αποτελούσαν «αλλαγή φρουράς» κι αντικαθιστούσαν πολιτικούς αντιπάλους, τουλάχιστον απ΄ την μεταπολίτευση κι εδώ: «Συγνώμη, αλλά παραλάβαμε καμένη γη! Τα πράγματα είναι κατά πολύ χειρότερα απ΄ αυτά που μας έλεγαν οι προηγούμενοι». Και με συμμάχους τις αστείες συχνά δημόσιες υπηρεσίες -τις οποίες άλλωστε πλέον διαφέντευαν οι ίδιοι- αποδύονταν σε μεγάλη προσπάθεια, όχι για να διορθώσουν τα πράγματα αλλά για να χρεώσουν όλα τα κακά του σήμερα στους προηγούμενους…
Την ίδια ακριβώς πρακτική εφαρμόζει κι η νεόκοπη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε βαρεθεί να την ακούμε να κατηγορεί όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις σαν τους αποκλειστικούς φταίχτες για κάθε αρνητική εξέλιξη που συμβαίνει σήμερα στην ταλαίπωρη αυτή χώρα. Κι ας μην έχει καμιά σχέση η κατάσταση που βιώνει ο δύσμοιρος πολίτης σήμερα με ότι βίωνε μέχρι τον Δεκέμβρη που προκηρύχθηκαν οι εκλογές. Κι ας είναι ξεκάθαρο πως τα περισσότερα απ΄ τα σημερινά δεινά που πλήττουν τους πολίτες, όπως οι κλειστές ή υπολειτουργούσες τράπεζες και η συνακόλουθη ασφυξία της αγοράς, το κλείσιμο ή η μετανάστευση των λίγων επιχειρήσεων που είχαν απομείνει, η ακόμη μεγαλύτερη εκτίναξη της ανεργίας, η έκρηξη του μεταναστευτικού προβλήματος, η διάλυση των νοσοκομείων και του ΕΣΥ, η γενικευμένη παράλυση του κράτους και πολλά ακόμη απ΄ όσα πρωτόγνωρα βιώνουμε σήμερα, είναι χωρίς αμφιβολία το τίμημα της δικής της απειρίας, ανεπάρκειας και λαθεμένης αξιολόγησης των πραγμάτων και αποτέλεσμα των δικών της ενεργειών ή παραλείψεων. Οπότε κι επειδή η θεωρία της καμένης γης δεν επαρκούσε για να δικαιολογήσει όλον τούτο τον Αρμαγεδώνα της καταστροφής και της δυστυχίας, αφού πρόβαλε στο κάδρο αδιαμφισβήτητη η δική τους ευθύνη κι ανικανότητα, χρειάστηκαν επειγόντως μια πρόσθετη απαλλακτική θεωρία. Έτσι βαφτίσανε τους πολιτικούς τους αντιπάλους ντόπιους Γερμανοτσολιάδες, που δήθεν συνωμοτούν με τους ξένους δανειστές για να πλήξουν τον φοβερό Αλέξη, ο οποίος τους είχε …κατατρομάξει, καθώς ήταν έτοιμος ν΄ αλλάξει την πορεία της συντηρητικής Ευρώπης!
Δεν ξέρω πόσο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να τσιμπήσει σε τόσο χοντροκομμένο κι εμφανέστατο δόλωμα. Εκείνο που ξέρω είναι πως, δυστυχώς πολλοί συνέλληνες, όχι μόνο το ΄χαψαν αλλά τ΄ αναπαράγουν κιόλας…
Και κάπου εδώ -όπως είχε προβλεφθεί απ΄ τους περισσότερους άλλωστε- ήρθε κι η κωλοτούμπα του Αλέξη, που όμως καμιά σχέση δεν έχει με τις συνήθεις κωλοτούμπες που προαναφέραμε. Γιατί τούτη, δεν αποτελούσε απλά δικαιολογία μη ικανοποίησης συνηθισμένων προεκλογικών υποσχέσεων, αλλά κατεδάφιση ολόκληρου του οικοδομήματος πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι προσδοκίες που τον έφεραν στην εξουσία! Έτσι το Μνημόνιο που ήταν ο κύριος πολιορκητικός κριός για την κατάληψη της εξουσίας και που θα εξαφανίζονταν -υποτίθεται- με ένα μόνο άρθρο, είναι πάλι εδώ, αφού αναδομήθηκε κι έγινε πιο επώδυνο, πιο επαχθές κι ακόμη πιο αμφίβολης αποτελεσματικότητας και προοπτικής. Κι η αντιπαθητική τρόικα που θα εξαφανίζονταν υποτίθεται με συνοπτικές διαδικασίες και με τα «ουάου» του Βαρουφάκη, ξαναγύρισε ενισχυμένη σαν κουρτέτο πλέον και μάλιστα με τον ίδιο Ντεκλάνη στην σύνθεσή της, λες και η Κομισιόν μας τον ξανάστειλε για να μας θυμίζει την ήττα της κυβέρνησης και της Πατρίδας…
Ο διαχωρισμός λοιπόν των κομμάτων σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά, που τόσο πολύ ευεργέτησε προεκλογικά τα δυο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, απέμεινε προνόμιο των άκρων του πολιτικού φάσματος και στις εκλογές που έρχονται πιθανότατα να ενισχύσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή και βέβαια ν΄ αποτελέσει λόγο ύπαρξης της ΛΑ.Ε. του Λαφαζάνη. Τα δυο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού όμως, χάνοντας το κεντρικό τους σύνθημα και το ελκυστικότερο για πολλούς χαρακτηριστικό τους, λογικά θα συρρικνωθούν. Οι ΑΝΕΛ μάλιστα, έχοντας στηρίξει αποκλειστικά την ύπαρξή τους στην ιδιότητα του μοναδικού δεξιού αντιμνημονιακού κόμματος, κινδυνεύουν με οριστικό αφανισμό.
Η άλλη μεγάλη συνέπεια της κωλοτούμπας του πρωθυπουργού και της προσχώρησής του στο «μνημονιακό στρατόπεδο» είναι η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και η δημιουργία του νέου κόμματος, της ΛΑ.Ε., με την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας και το φυλλορρόημα βουλευτικών και κομματικών στελεχών που όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και εντείνεται. Έτσι βλέπουμε πολύ επώνυμα στελέχη, από την πρόεδρο της Βουλής, υπουργούς και βουλευτές, μέχρι τον Γραμματέα του κόμματος καθώς και υψηλόβαθμα ή μεσαία κομματικά στελέχη, κεντρικά και περιφερειακά, ν΄ αποχωρούν καθημερινά απ΄ τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας την κωλοτούμπα του Αλέξη.
Όμως ας μην βιαστούν να χαρούν, ούτε να αισιοδοξήσουν υπέρμετρα οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γιατί πολλά πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται με την πρώτη ματιά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το κομματικό ιερατείο του παλιού ΣΥΡΙΖΑ (του 3%), κράτησε πεισματικά όλα σχεδόν τα κομματικά πόστα, μετά το απότομο και αφύσικο μεγάλωμα του κόμματος. Οι παραιτούμενοι λοιπόν στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μέλη αυτού ακριβώς του ιερατείου και δεν αποτελούν τόσο καθοριστικό εκλογικό παράγοντα, αν θα πάνε με τον Λαφαζάνη ή με τις υπόλοιπες αντιδρούσες συνιστώσες…
Όμως η δύναμη του Τσίπρα δεν είναι ούτε ο Στρατούλης, ούτε η Τασία της μετανάστευσης, ούτε η Ζωή, ούτε οι γραφικοί κομματικοί με τις ντουντούκες. Η πραγματική του δύναμη, που μάλιστα αποδείχνεται πέραν του αναμενομένου ανθεκτική, είναι η δική του (αρκετά χαρισματική) παρουσία, που σε συνδυασμό με την νεανική του φρεσκάδα συνεχίζει να γοητεύει ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος. Κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπισθεί, ιδιαίτερα στην περίπτωση που (και οι τοπικές) επιλογές των αντιπάλων του είναι λες και επιδιώκουν να τον ενισχύσουν…
