Απέκτησε κι η Λευκάδα τη “Γέφυρα των Στεναγμών” της

Πάνω και κάτω: Τα σαπίσματα κι η εγκατάλειψη της ξύλινης Γέφυρας, που τελικά μας βγήκαν σε καλό!

Η Γέφυρα των στεναγμών της Λευκάδας, που όσοι περνούν από κει αναστενάζουν για τα χάλια της!

Η Λευκάδα μας τελικά πηγαίνει από επιτυχία σε επιτυχία με τη νέα δημοτική της Αρχή! Τελευταία της επιτυχία είναι ότι αφαίρεσε την αποκλειστικότητα απ΄την Βενετία, να διαθέτει, μόνη αυτή Γέφυρα των Στεναγμών, αφού πλέον τέτοια αποκτήσαμε κι εμείς!!

Νονός της δικής μας Γέφυρας των Στεναγμών -που είναι η γνωστή (σαπισμένη) ξύλινη γέφυρα στην αρχή της οδού Σικελιανού- είναι ο θυμόσοφος φίλος μου, που ένα δειλινό, έχοντας την έμπνευση να φωτογραφίσει το μοναδικό Λευκαδίτικο ηλιοβασίλεμα, στήθηκε με τη φωτογραφική του μηχανή στη μέση της. Τότε ήταν που διαπίστωσε πως δυο στους τρεις (ντόπιοι ή ξένοι) που περνούσαν, βλέποντας τα χάλια και την εγκατάλειψή της,  αναστέναζαν βαθιά! Κι έτσι του ήρθε η φαεινή ιδέα να την βαφτίσει, καθόσον ήταν και ανώνυμη…

Κοίτα να δεις φίλε μου που η αδράνεια κι η αδιαφορία της δημοτικής μας Αρχής να την συντηρήσει στοιχειωδώς, κατά πάσα περίπτωση θα μας προκύψει λίρα εκατό, αφού, δεν είναι παίξε γέλασε για έναν φτωχό τουριστικό προορισμό ν΄ανταγωνίζεται στα ίσα κοτζάμ Βενετία! Κι επιπλέον, προσωπικά έμεινα έκπληκτος απ΄την τύχη της δημοτικής μας Αρχής, που …συνεχίζει να γεννάει μέχρι κι ο κόκκοράς της: Δεν φτάνει δηλαδή που κανένας δεν κατάλαβε πως ξαφνικά ο επικεφαλής της έγινε ο παράκλητος όλων των κομμάτων και των τάσεων και την δεύτερη Κυριακή μας προέκυψε δήμαρχος, ούτε πως οι βοηθοί του έγιναν αντιδήμαρχοι παίρνοντας λιγότερους απ΄τους μισούς σταυρούς των αντιπάλων τους! Τώρα κι η αδυναμία τους ακόμη, τους προέκυψε λαχείο!

(Εκτός βέβαια κι αν η εξέλιξη αυτή δεν είναι καθόλου συμπτωματική, παρά είναι το αποτέλεσμα μιας σοφά σχεδιασμένης αναπτυξιακής στρατηγικής, την οποία εμείς αδυνατούμε ακόμη και να φανταστούμε! Με άλλα λόγια, να ήταν ένα πανέξυπνο κόλπο…)

Η θρυλική Γέφυρα των Στεναγμών της Βενετίας που συνδέει το παλάτι των Δόγηδων με τις ανήλιαγες φυλακές, που όταν την περνούσαν -μετά τη δίκη τους- οι κατάδικοι αναστέναζαν, αφού ήξεραν πως βλέπουν το φως του ήλιου για τελευταία φορά…