Αν ήμουν δήμαρχος

Του Νίκου Γαζή
nikosfgazis@gmail.com

Είμαι κι εγώ έκπληκτος, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, απ’ την κεραυνοβόλο και απόλυτα επιτυχημένη ενέργεια του δημάρχου μας, να γνωρίσει προσωπικά και σε χρόνο μηδέν, από την πρώτη άφιξή του ακόμη, τον νέο ιδιοκτήτη του Σκορπιού και χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, να εγκατασταθεί ο γιός του εκεί σαν εργαζόμενος-επιβλέπων τις εργασίες!

Ταυτόχρονα σαν ο πρώτος πολίτης του τόπου που είναι, θεμελίωσε με τα επαναλαμβανόμενα δείπνα μια προσωπική επαφή τέτοια με τον μεγιστάνα, ώστε βάσιμα μπορούμε να προσβλέπουμε πως η παρουσία του στον τόπο μας θα αποτελέσει (στο μέλλον) έναν πολλά υποσχόμενα οικονομικό παράγοντα, που δυνητικά θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αστείρευτη πηγή χρυσοφόρων επενδύσεων! Αφήστε που κι ο Οδυσσέας Νυδριού ή έστω ο Τηλυκράτης, θα μπορούν πλέον να ονειρεύονται πως στο κοντινό μέλλον δεν αποκλείεται να ανταγωνίζονται σε μέγεθος και ισχύ την …ποδοσφαιρική ομάδα της Μονακό!

Ανακεφαλαιώνοντας δηλαδή, έχουμε ήδη δυο πολύ σημαντικά δεδομένα που σχετίζονται με την άφιξη του βαθύπλουτου Ρώσου: Πρώτον ένα σπουδαίο πραγματικό γεγονός, που όμως είναι αποκλειστικά οικογενειακού ενδιαφέροντος, αφού είναι η εργασιακή αποκατάσταση του δημαρχιακού υιού στο νησί και δεύτερον μια εκκολαπτόμενη πλην βάσιμη ελπίδα, πως ο μεγιστάνας θα συμπαθήσει κι εμάς τους απλούς αυτόχθονες, όπως συμπάθησε και τον δήμαρχό μας οικογενειακά και αφενός μεν θα επενδύσει στην τοπική ανάπτυξη, αφετέρου δε θα ανοίξει γενναιόδωρα το πουγκί του, για να χρηματοδοτήσει γενναία τις αθλητικές, κοινωνικές και Κύριος οίδε ποιες άλλες δραστηριότητές μας… Κάποιοι μάλιστα απ’ τους αυτόχθονες, ονειρευόμενοι ενεργό ρόλο για τους ίδιους σε τέτοιου είδους ενδεχόμενα, ξαφνικά ζωήρεψαν κι άρχισαν να στριμώχνονται στην είσοδο, διαγκωνιζόμενοι για το ποιος θα προλάβει να καπαρώσει κάποια διοικητική καρέκλα…

Όλα τούτα φαντάζουν ωραία και καλά βέβαια, όμως εγώ προτιμώ να περιοριστούμε προς το παρόν στα πραγματικά γεγονότα. Κι επειδή τέτοιο είναι μόνο η πρόσληψη του υιού, λέω να επικεντρωθούμε σ’ αυτή και μόνο την επιτυχία του αιρετού μας. Γιατί, κανένας δεν διαφωνεί φαντάζομαι, πως στην σημερινή συγκυρία, που ο μεγαλύτερος καημός κάθε γονιού είναι η επαγγελματική αποκατάσταση του βλασταριού του, ο δήμαρχος-πατέρας έκανε μπίγκο πρώτης γραμμής, ανοίγοντας μια τέτοια πόρτα στον γόνο του!

Δεν γνωρίζω πως τα κατάφερε τόσο καλά ο αιρετός. Γι αυτό κι εγώ δεν θα πέσω στη λούμπα που έπεσαν πολλοί -μάλλον από ζήλεια- ν’ αρχίσω να κρίνω και να κατηγορώ συμπεριφορές που δεν είναι καθόλου βέβαιο πως έγιναν. Θα περιοριστώ όμως να σας πω τι θα έκανα εγώ, αν τα έφερνε η τύχη έτσι, που να είμαι δήμαρχος σε τούτη την συγκυρία και ταυτόχρονα να είχα σαν μέλημα κορυφαίας σημασίας να εξασφαλίσω το μέλλον του κανακάρη μου, ενός επιστήμονα τεχνικής φύσεως που πρωτόβγαινε στον απελπιστικά δύσκολο σήμερα επαγγελματικό του χώρο!

Πρώτα απ’ όλα θα φρόντιζα να έρθω έγκαιρα σ’ επαφή με τους προπομπούς του μεγιστάνα, όπου θα προσπαθούσα να ψυχανεμιστώ τις προθέσεις του νέου ιδιοκτήτη και κυρίως τι τεχνικής φύσεως επεμβάσεις προτίθεται να κάνουν στις κτιριακές και άλλες εγκαταστάσεις του νησιού. Λογικό και αναμενόμενο (θα ήταν) πως οι ανάγκες συντήρησης και επισκευών των υποδομών και των εγκαταστάσεων θα ήταν μεγάλες, μετά από τόσο μακροχρόνια αχρησία. Είναι βέβαια γνωστή -και πολύ διαδεδομένη- η συνήθεια των (πολύ) πλουσίων, να μετασκευάζουν και να διαμορφώνουν τα υπάρχοντα κτίρια σύμφωνα με τα γούστα τους, όπως άλλωστε και η εκκεντρικότητά τους να συμπληρώνουν τις κτιριακές εγκαταστάσεις με δικής τους επιλογής κτίσματα, φειδόμενοι μόνο του χρόνου και ποτέ του χρήματος! Όμως αυτά ακριβώς τα τελευταία χαρακτηριστικά, θα ήταν βούτυρο στο ψωμί για εμένα, τον υποτιθέμενο δήμαρχο, αφού θα έκαναν αδήριτη την ανάγκη του μεγιστάνα και των συνεργατών του, να βρουν γρήγορα εδώ στον ξένο τόπο κάποιον κατάλληλο οργανωτή της δουλειάς, που θα αναλάμβανε την επίβλεψη και την προώθηση των εργασιών συνολικά και που χωρίς να υπολογίζει το κόστος, θα αναλάμβανε την εξεύρεση ντόπιου και εχέμυθου εργατικού προσωπικού, την προμήθεια ποιοτικών υλικών απ’ την τοπική αγορά, κυρίως όμως το ξεπέρασμα όλων των δυσκολιών γραφειοκρατικής φύσεως, με τις οποίες το νεοελληνικό κράτος αρέσκεται να βασανίζει τους πολίτες που έχουν την ατυχία να μπλέξουν μαζί του και στις οποίες βασίζονται οι επίορκοι υπάλληλοί του να διεκδικούν και να τσεπώνουν «γρηγορόσημα»! Για να ενισχύσω μάλιστα αυτή την ανάγκη τους, δεν θα παρέλειπα να χρωματίσω με τα μελανότερα των χρωμάτων το χάλι και τις καθυστερήσεις των πολεοδομικών υπηρεσιών (κι ας προΐσταμαι σ’ αυτές ο ίδιος), ενώ βέβαια θα τους έκλεινα και το μάτι, πως οι δικές τους υποθέσεις, θα έχουν άμεση προώθηση και προτεραιότητα, καθότι οι ίδιοι είναι πλέον προσωπικοί μου φίλοι! Ταυτόχρονα θα δήλωνα ξεκάθαρα την πρόθεσή μου να βοηθώ ευρύτερα τους νέους φίλους μου, προωθώντας και υποστηρίζοντας με τις άκρες μου κάθε αίτημά τους προς πάσα Αρχή και Εξουσία αυτού του τόπου, όπως για παράδειγμα να μεσολαβήσω να απαγορευτεί η διέλευση σκαφών και η αλιεία στα έξι ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές του νησιού, (όσα είναι προς το παρόν και τα χωρικά ύδατα του κράτους μας!)

Στο τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα των υποσχέσεων (και των διευκολύνσεων), θα έβαζα την πρόθεσή μου να κάνω τον μεγιστάνα οικογενειακώς επίτιμους δημότες του δήμου μου, διότι γνωρίζω πως αυτοί οι πρώην κομμουνιστές, που ελέω των ερυθρών συντρόφων τους στερήθηκαν επί χρόνια τίτλους και κοινωνικές διακρίσεις, είναι πολύ επιρρεπείς σε τέτοιες προτάσεις και προοπτικές!

Μετά θα τους ζητούσα να παρευρίσκομαι μαζί με τους παρατρεχάμενούς μου, στην τελετή υποδοχής και εγκατάστασης του νέου αφέντη του νησιού και θα τους διαβεβαίωνα πως δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να συμπαραταχθώ κι εγώ στην γραμμή με τους υπηρέτες του, αρκεί να ήμουν ένα τόσο δα βηματάκι πιο μπροστά απ’ αυτούς! Και βέβαια θα τους ζητούσα, στο δείπνο να καθίσουμε με τα αφεντικά (για να τους ξαναπώ τα παραπάνω και να τα εμπεδώσουν) κι όχι με τους υπηρέτες!

Αφού γίνονταν όλα τούτα, κάπου εκεί στο επιδόρπιο, θα έκανα πως ξαφνικά το θυμήθηκα και θα εμφάνιζα το γιό μου, συστήνοντάς τον με όλες τις περγαμηνές και τις ειδικεύσεις του, διαβεβαιώνοντάς τους πως ο νεαρός, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί στην πόλη (και στις υπηρεσίες) είναι σαν να είμαι εγώ! «Μόνο που συμβαίνει να είναι άνεργο αυτή την περίοδο το καημένο το παιδί, λόγω της κρίσης, ξέρετε», θα συμπλήρωνα!

Πέστε μου τώρα εσείς αν ο (οποιοσδήποτε) μεγιστάνας, που πρωτίστως θα ήθελε να κάνει τη δουλειά του, θα άφηνε τέτοιο κελεπούρι και δεν θα το προσλάμβανε αμέσως… Και επίσης πέστε μου αν είναι ανήθικο, όπως άφησαν να εννοηθεί μερικοί-μερικοί, να ενδιαφέρομαι σαν στοργικός πατέρας που είμαι, για το παιδί μου…

Ανέφερα παραπάνω τι περίπου θα έκανα για να βολέψω το άνεργο παιδί μου, αν ήμουν εγώ ο δήμαρχος. Και επιμένω πως όλα αυτά, θα ήταν απολύτως νόμιμα…

Βέβαια ο πραγματικός δήμαρχος μπορεί να έφθασε στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, μα από εντελώς διαφορετικό δρόμο. Άλλωστε είναι γνωστές οι δημοκρατικές ευαισθησίες του, η αξιοπρεπέστατη συμπεριφορά του καθώς και η προσήλωσή του τόσο στα νόμιμα όσο και στα ηθικά, αντίθετα με μένα, που ομολογώ πως είμαι κομμάτι αριβίστας! Κι επειδή στον τόπο μας οι αριβίστες δεν εκλέγονται, ίσως γι αυτό να μην είμαι (κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω) δήμαρχος…