Επίτιμοι Δημότες

Του Νίκου Γαζή
nikosfgazis@gmail.com

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς να ανακηρυχθεί κανείς επίτιμος δημότης ενός δήμου αποτελεί γι αυτόν μια μεγάλη τιμητική διάκριση. Διάκριση που γίνεται σπουδαιότερη και αποκτά πολύ μεγαλύτερη αξία, αν ο τιμώμενος συμβαίνει να κατάγεται απ’ τον τόπο που τον τιμά κι ακόμη περισσότερο, αν έζησε εκεί την πρώιμη νιότη του, φοιτώντας στο δημοτικό και στο τοπικό γυμνάσιο, πριν ανοίξει τα φτερά του και μεγαλουργήσει σε κεντρικότερους στίβους, όπου η διάκρισή του συνεπάγεται και ευρύτερη, ενίοτε πανελλαδική, αναγνωρισιμότητα!
Πρόκειται ακόμη για την μέγιστη τιμή που δίνεται από έναν δήμο σε κάποιον εν ζωή, αφού οι ανώτερες και μονιμότερες τιμές, όπως είναι οι ανδριάντες και οι ονομασίες δημόσιων χώρων (οδών, πλατειών, σταδίων κ.λ.π.), πρέπει να απονέμονται μόνον όταν θα έχει ολοκληρώσει ο τιμώμενος τον βίο του και συνεπώς θα είναι μετρήσιμη με ασφάλεια -και χωρίς εκπλήξεις (στο τέλος)- η συνολική διαδρομή του. Αυτός ο κανόνας βέβαια, που κάποτε τηρούνταν απαρέγκλιτος, συχνά καταστρατηγείται στην εποχή μας, όταν κάποιοι τοπικοί άρχοντες για δικούς τους δημοσιοσχεσίτικους συνήθως λόγους, προτρέχουν να το κάνουν νωρίτερα, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να εκτεθούν σοβαρά αργότερα, αν ο σημερινός τιμώμενος επιδείξει στο μέλλον ανεπίτρεπτη συμπεριφορά και αποκαλύψει χαρακτήρα που δεν συνάδει με την τιμή…
Τέλος πάντων, ας επανέλθουμε στο θέμα μας που είναι ο τίτλος του επίτιμου δημότη και για ποιους ακριβώς λόγους αυτός απονέμεται. Αποφεύγοντας τους πομπώδεις και αμφιλεγόμενους ορισμούς, με απλά λόγια μπορούμε να πούμε πως είναι μια τιμητική αναγνώριση εκ μέρους ενός δήμου, για τις μεγάλης σπουδαιότητας ευεργετικές υπηρεσίες (ή δωρεές), που ο τιμώμενος πρόσφερε αφιλοκερδώς στο κοινωνικό του σύνολο.
Αυτονόητο είναι λοιπόν, έστω κι αν δεν το λέει ο Κώδικας του Καλλικράτη, πως η αναγνώριση αυτή πρέπει να είναι γενική, να είναι χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς σκιές, με άλλα λόγια πρέπει να είναι ομόφωνη! Κάθε άλλη περίπτωση, ακόμα κι αν διαθέτει την σχετική εκ του νόμου εγκυρότητα πάσχει από ηθική νομιμοποίηση και αν μη τι άλλο, επειδή δυνητικά θα μπορούσε να είναι (ή να θεωρηθεί πως είναι) δημοσιοσχεσίτικο ρουσφέτι της πλειοψηφίας, συχνά δεν γίνεται αποδεκτό ούτε απ’ τον ίδιο τον τιμώμενο!
Με άλλα λόγια έχω την άποψη πως πριν τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο θα πρέπει να προηγείται η σχετική (άτυπη) συνεννόηση μεταξύ όλων των δημοτικών συμβούλων και αν διαπιστωθούν διαφωνίες, οι οποίες δεν γίνει κατορθωτό να γεφυρωθούν και να ξεπεραστούν δια της πειθούς, τότε να ματαιώνεται η περαιτέρω διαδικασία και να μην έρχεται καθόλου η πρόταση στο σώμα προς ψήφιση…
Όπως θα καταλάβατε, η αφορμή που γράφεται αυτό το άρθρο είναι η πρόσφατη ανακήρυξη σε επίτιμους δημότες των κ.κ. Φλογαίτη και Πολίτη, απ’ την πλειοψηφία μόνο -δυστυχώς- του δημοτικού μας συμβουλίου! Παρότι δεν έχω την πληροφόρηση αν οι συγκεκριμένες απονομές έγιναν αποδεκτές απ’ τους ίδιους τους τιμώμενους, δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό -λαμβάνοντας υπ’ όψη και τις επιφυλάξεις της μειοψηφίας- να προσπαθήσουμε να δούμε κάπως βαθύτερα την υπόθεση.
Για την οικονομία του χώρου, αλλά και για να μην κατηγορηθούμε σαν συμπλέοντες με το πρόσφατο άρθρο της Ιουστίνης Φραγκούλη στα «Νέα της Λευκάδας» με τίτλο «το καλό παιδί», λέω να αφήσουμε έξω την περίπτωση του δημοσιογράφου, (παρότι γράφτηκαν διαμαρτυρίες και για τα δικά του «υπέρογκα οδοιπορικά») και ας ασχοληθούμε με την άλλη επιλογή, που αναμφίβολα είναι και η πιο εντυπωσιακή.
Ο κύριος καθηγητής της Νομικής λοιπόν, αναμφίβολα είναι μια τεράστια προσωπικότητα, που λόγω καταγωγής και μόνο τιμά τη Λευκάδα! Στο βιογραφικό του απεικονίζεται ξεκάθαρα μια πολύ ξεχωριστή και ζηλευτή επιστημονική διαδρομή, που μόνο να την ονειρευτεί μπορεί η πλειοψηφία των επιστημόνων μας! Το γεγονός πάλι πως έχει επιλεγεί δύο φορές για υπουργός σε υπηρεσιακές (προεκλογικές) κυβερνήσεις και των δυο κομμάτων που μονοπώλησαν την εξουσία μετά την μεταπολίτευση, δείχνει ποιάς υπολήψεως και πόσο ευρείας αποδοχής απολαμβάνει, στα ανώτατα κλιμάκια της πολιτικής ελίτ!
Παρόλα τα αδιαμφισβήτητα προσόντα του ο κύριος καθηγητής όμως και παρά την υποτιθέμενη ευεργετική του παρουσία στην υπόθεση του ΤΕΙ, έχει κι ένα σημαντικό μειονέκτημα που δημιουργεί ερωτήματα και βάσιμες αμφιβολίες: Κατά πόσον δηλαδή εκπληρώνει την (απαραίτητη) προϋπόθεση της αφιλοκέρδειας, ώστε να τιμηθεί με τον τίτλο του επίτιμου δημότη! Η αμφιβολία εδράζεται στο γεγονός πως επί χρόνια είχε (και συνεχίζει να έχει), επαγγελματική και μάλιστα καλά αμειβόμενη σχέση, τόσο με την Νομαρχία όσο και με το Δήμο Λευκάδας, στις περιόδους που πολιτικός προϊστάμενος αυτών των δημόσιων φορέων ήταν (και είναι) ο σημερινός δήμαρχος. Ο οποίος δήμαρχος (και πρώην νομάρχης), κατ’ επανάληψη απευθύνθηκε στο νομικό του γραφείο, είτε για νομικές γνωματεύσεις, είτε για παραστάσεις ενώπιον Δικαστηρίων, πάντοτε αντί σημαντικής αμοιβής. Μία μάλιστα απ’ τις υποθέσεις που ανέλαβε και χειρίστηκε με επιτυχία ο κ. καθηγητής, αυτή της κατακύρωσης της ανέγερσης του Διοικητηρίου απ’ την τρίτη κατά σειρά μειοδότρια κατασκευαστική εταιρεία, παρότι την κέρδισε κατά την επιθυμία της τότε Νομαρχιακής Αρχής, θεωρήθηκε από μια μεγάλη μερίδα του τοπικού τύπου και της τοπικής κοινωνίας πως ζημίωσαν σοβαρά την Νομαρχία, αφού πλήρωσε πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ περισσότερα…
Η επαγγελματική αυτή σχέση του δημάρχου με το νομικό γραφείο του κ. καθηγητή συνεχίζεται αμείωτη και για τις νομικές ανάγκες του δήμου, παρά τις ενστάσεις πολλών που θεωρούν υπερβολικές και αχρείαστες τις αμοιβές που συχνά του καταβάλλει ο δήμος! Και βέβαια δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις εκτιμήσεις αρκετών συμπολιτών μας, ότι η σχέση τους αυτή οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι χάρη στους άμεσους συνεργάτες και συνεταίρους του κυρίου καθηγητή, που κατά το κρίσιμο διάστημα ήταν εξ απορρήτων σύμβουλοι του τότε πρωθυπουργού, πήρε ο δήμαρχος το χρίσμα του κομματικού υποψηφίου κερδίζοντας τις εκλογές, κόντρα στο σύνολο σχεδόν των τοπικών κομματικών οργάνων που δεν τον ήθελαν και αντιδρούσαν στην υποψηφιότητά του!
Μετά απ’ όλα τούτα, φαντάζει πως θα ‘ταν σοφότερο να είχε αποφευχθεί η απόφαση για την απονομή του τίτλου του επίτιμου δημότη στον κύριο καθηγητή, τουλάχιστον σε τούτη την συγκυρία, γιατί όπως έχει κατ’ επανάληψη τονιστεί στην ελλειμματική από ηθική εποχή μας, το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό!
Στο κάτω-κάτω δεν πρέπει να είναι και πολύ ελκυστικό ούτε βέβαια τιμητικό για τον ίδιο, μια σπουδαία προσωπικότητα που αναμφίβολα αγαπά την ιδιαίτερη πατρίδα του, να καταλήγει μέρος της μίζερης επαρχιώτικης πολιτικής αντιπαλότητας και διαμάχης…