Θερμοκέφαλοι ή ανεγκέφαλοι; (άρθρο Ν. Γαζή)

του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ

Μένει έκπληκτος κανείς απ΄ την επιμονή κάποιων θερμοκέφαλων να συνεχίζουν -κυρίως απ΄το φέις μπουκ- την αντιπαλότητα και μάλιστα με καθόλου ευγενικούς χαρακτηρισμούς, προς αυτούς που είχαν αντίθετη άποψη απ΄ τη δική τους κατά το πρόσφατο δημοψήφισμα!
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δικαιώνει όσους πρόβλεψαν πως η έμπνευση του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος θ΄ αποβεί βαθιά διχαστική για τους Έλληνες. Κι αν δεχθούμε το λαϊκό γνωμικό πως «η φτώχεια φέρνει γκρίνια», αυτή η αντιπαλότητα φαίνεται ν΄ αποτελεί μια καλή αφορμή για να προκαλεί και να συντηρεί την γκρίνια, που έτσι κι αλλιώς λόγω της φτώχειας παραμονεύει.
Η συνέχιση της αντιπαράθεσης όμως, εκτός από καταστροφική, είναι πλέον κι εντελώς παράλογη. Γιατί, με εξαίρεση τους λίγους συνειδητούς «λομπίστες» της δραχμής, που είχαν κάθε λόγο -και συμφέρον- να σπρώξουν τα πράγματα προς την κατεύθυνση που τους βόλευε και μερικούς ελάχιστους ένθεν κακείθεν που κινούνταν από κομματική-προσωπική σκοπιμότητα, κανένας άλλος δεν είχε κρυφούς λόγους και στοχεύσεις να συστρατευθεί με τη μια ή με την άλλη επιλογή του δημοψηφίσματος. Μ΄ άλλα λόγια, κανένας απ΄ τους απλούς ανθρώπους δεν ήταν ούτε γερμανοτσολιάς ή προδότης ούτε ηλίθιος ή συνειδητός αβανταδόρος των κερδοσκόπων της δραχμής. Και κανένας δεν ήταν λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης απ΄ τον άλλον, αφού όλοι είχαμε -και συνεχίζουμε να έχουμε- την ίδια αγωνία για τις ζωές μας, για το μέλλον των παιδιών μας και για την κατάληξη αυτού του τόπου. Απλά ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα και την επιλογή που κατά την άποψή του θα ήταν η καλύτερη για την περίπτωσή μας… Αυτή την απλή και σχεδόν αυτονόητη αλήθεια όμως, φαίνεται πως κάποιοι αρνούνται να την κατανοήσουν και να την παραδεχθούν.
Αν προσπαθήσει κανείς να κατανείμει με όρους του πρόσφατου δημοψηφίσματος την προέλευση της πλειοψηφίας αυτών των θερμοκέφαλων, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα βρει μπροστά του πολύ περισσότερους υποστηρικτές του ΟΧΙ. Κι αν προσπαθήσει να δώσει μια λογική ερμηνεία σ΄ αυτό, καταλήγει πως πολλοί απ΄ αυτούς, απηυδισμένοι κι αγανακτισμένοι απ΄ την μακροχρόνια λιτότητα, την ανεργία και την φτώχεια αλλά και «ζηλεύοντας» ορισμένοι όσους θεωρούν «βολεμένους», επειδή θεωρούν πως είναι σε καλύτερη μοίρα απ΄ αυτούς, αποδείχτηκαν πιο ευάλωτοι στις σειρήνες των επιτήδειων που είχαν συγκεκριμένο προσωπικό συμφέρον να ωθήσουν τα πράγματα προς την έξοδο απ΄ την Ευρώπη. Έτσι δεν σκέφτονται καν πως μια ενδεχόμενη γενικότερη φτωχοποίηση της κοινωνίας θα τους μείωνε ή θα εξαφάνιζε απ΄ αυτούς πρωτίστως τις στοιχειώδεις πλην ζωτικής σημασίας κοινωνικές παροχές που μέχρι τώρα είχαν, όσο μικρές κι αν ήταν αυτές, (επιδόματα, κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια κ.λ.π.), ενώ θα έφερνε και πολλούς ακόμη άνεργους ανταγωνιστές τους στην ήδη νεκρή αγορά εργασίας, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την ανεργία τους. Γιατί κανείς λογικός άνθρωπος δεν πρέπει ν΄ αμφιβάλλει, πως αν συνεχιστεί για λίγο ακόμα η αστάθεια κι η ανωμαλία της οικονομίας και της αγοράς που βιώνουμε κατά το τελευταίο διάστημα, ούτε κοινωνικά επιδόματα θα υπάρχουν μετά από λίγο, ούτε προσφορές για τα κοινωνικά παντοπωλεία, για τα συσσίτια ή για άλλη ανθρωπιστική αρωγή θα υπάρξουν, με φυσική συνέπεια ακόμη κι αυτές οι ελάχιστες και πολύ στοιχειώδεις κοινωνικές και ανθρωπιστικές ενισχύσεις στις οποίες βασίζονται κάποιοι, να εξαφανιστούν εντελώς.
Υπάρχει όμως και μια ιδιαίτερη κατηγορία αφελών συμπατριωτών μας που, αγανακτισμένοι απ΄ τις υπέρογκες προσωπικές δανειακές τους υποχρεώσεις κι έχοντας λαθεμένη πληροφόρηση, προσδοκούν πως μια ριζική αλλαγή, όπως θα ήταν η επιστροφή στην δραχμή, θα μηδένιζε τα «κοντέρ» τόσο του κράτους όσο και των ιδιωτών κι έτσι (νομίζουν πως) θ΄ απαλλάσσονταν με τη μία κι οι ίδιοι απ΄ αυτές τις απεχθείς υποχρεώσεις τους. Για την λαθεμένη εκτίμηση αυτών των ανθρώπων βέβαια, την ευθύνη φέρει η πολιτική ηγεσία στο σύνολό της, που είτε τους εκμεταλλεύτηκε συνειδητά, είτε δεν φρόντισε έγκαιρα να τους ενημερώσει με πειστικό τρόπο και να τους βγάλει απ΄ την τραγική αυτή πλάνη τους…
Το δημοψήφισμα καλώς ή κακώς έγινε, η συμφωνία με τους δανειστές καλώς ή κακώς έκλεισε και πλέον βρισκόμαστε μπροστά σε καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις. Κι όλοι οι απλοί άνθρωποι διακατεχόμαστε απ΄ την ίδια αγωνία για την συνέχεια, ενώ κανένας δεν εύχεται την καταστροφή της πατρίδας μας προκειμένου ν΄ αποδείξει πως είχε δίκιο όταν τοποθετήθηκε όπως τοποθετήθηκε στο δημοψήφισμα, ή που ψήφισε όπως ψήφισε στις τελευταίες εκλογές. Συνεπώς το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ομονοήσουμε, να μην δαιμονοποιούμε την αντίθετη άποψη και κυρίως ν΄ αποβάλουμε τα γνωστά κουσούρια της φυλής που μας έφθασαν μέχρις εδώ. Γιατί δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι οι πολιτικοί μας για το χάλι μας. Συνένοχοι είμαστε κι εμείς, όχι μόνο γιατί τους επιλέξαμε, αλλά και γιατί με την γενικότερη νοοτροπία και τις πρακτικές μας, συνεισφέραμε και διογκώσαμε το πρόβλημα. Όπως και γιατί διαχρονικά είμαστε υπερβολικά εύπιστοι κι επιρρεπείς στο να γινόμαστε θύματα και βολικά όργανα των επιτήδειων.
Είναι ανάγκη λοιπόν να διδαχθούμε απ΄ τα λάθη μας και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε πως τα ψέματα πλέον τελειώσανε. Μόνο τότε θ΄ αντιληφθούμε πως οφείλουμε ν΄ αφήσουμε πίσω -κι αν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε εντελώς- το δημοψήφισμα κι οτιδήποτε άλλο μας διχάζει. Η συνέχιση τέτοιων πλασματικών αντιπαραθέσεων άλλωστε, εκτός από εκπρόθεσμη είναι πλέον και πολύ επικίνδυνη. Γιατί μπροστά μας περιμένουν μεγαλύτερες δυσκολίες απ΄ αυτές που περάσαμε, πράγμα που σημαίνει πως για ν΄ ανταπεξέλθουμε, απαιτείται ομόνοια κι ομοψυχία. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είμαστε απλά θερμοκέφαλοι, αλλά εντελώς ανεγκέφαλοι!