FortsaLefkada.gr 
Διάβασα στο ΦΟΡΤΣΑ το προχθεσινό άρθρο του Ν. Γαζή με τον τίτλο “Οι τρίχες του Μαλλιά” και θυμήθηκα πως αντιμετώπιζε αντίστοιχες περιπτώσεις ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου (ο Α΄) όταν ήταν πρωθυπουργός κατά την δεκαετία του ΄60.
Κάθε φορά που ο επί του Τύπου σύμβουλός του τον ενημέρωνε πως υπάρχει σε κάποιο έντυπο μια αρνητική κριτική ή σχόλιο για τον ίδιο, η πρωθυπουργική αντίδραση ήταν σταθερά η ίδια: Πριν από οτιδήποτε άλλο ρωτούσε τον σύμβουλο “ποιος το γράφει”.
Και ανάλογα με την απάντηση που έπαιρνε αποφάσιζε όχι μόνο αν θα ασχοληθεί αλλά και αν θα το ακούσει ή όχι. Αν ο δημοσιογράφος της κριτικής ή του αρνητικού σχολίου είχε την αναγνώριση και την εκτίμησή του, τότε αμέσως διάβαζε το δημοσίευμα, ασχολούνταν με το περιεχόμενό του και χάλαγε τον κόσμο να ληφθούν αμέσως “διορθωτικά” μέτρα. Αν όμως ο συντάκτης ήταν ανυπόληπτος κατά τον ίδιο, τότε ούτε το άκουγε, ούτε έδινε καμιά σημασία. Με ένα ξερό “α καλά, ξεχάστε το” που έλεγε στους συνεργάτες του το αγνοούσε παντελώς και πήγαινε παρακάτω.
Ο Σχολιαστής
Υ,Γ: Ερώτηση κρίσεως: Με βάση τα παραπάνω, εσείς ποια λέτε πως θα ήταν η αντίδρασή του στις” τρίχες του Μαλλιά;”
