Περί δημοσιογραφίας…

Είχα τις μαύρες μου λόγω της βροχής σήμερα που μου δυσκόλευε τον συνηθισμένο μου περίπατο, όταν συνάντησα τον φίλο μου τον “Ξερόλα” να κάθεται μόνος σε καφέ της Βόρειας παραλίας κάτω από μια ομπρέλα, δίπλα στη θάλασσα και να κρατάει την κοιλιά του απ΄ τα γέλια!  Απορημένος τον πλησίασα και τον ρώτησα πιο είναι το αστείο για να γελάσουμε κι εμείς,  που τόσο το είχαμε ανάγκη.  Κάτι πήγε να μου πει, όμως το γέλιο του συνέχισε να μην τον αφήνει να μιλήσει, οπότε έκατσα κι εγώ σε μια διπλανή καρέκλα προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Μάλλον του άρεσε αυτό και συνεχίζοντας πάντα να γελά, μου έδειξε μια περικοπή στο τάμπλετ του. Και τότε διάβασα αυτό  που προφανώς ήταν η αιτία του υστερικού γέλιου του:  “…ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να στέκεται απέναντι από την κάθε εξουσία και να ασκεί κριτική στα πλαίσια κανόνων και δεοντολογίας”! 

Χρειάστηκα μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ποιος είναι ο ποιητής του ορισμού, τι θέλει να πει και κυρίως να αναρωτηθώ πόσο απέναντι (από την κάθε εξουσία) στέκεται! Και τότε ήταν που ξέσπασα σε γέλια ίδια και χειρότερα με αυτά του φίλου μου του Ξερόλα, τόσο, ώστε να κοντοστέκονται οι περαστικοί και κάποιοι εξ αυτών να μας κοιτάζουν  και να σταυροκοπιούνται, κουνώντας με συμπόνοια το κεφάλι τους!.

Εγώ τους αγνόησα και συνέχισα τόσο το διάβασμα όσο και τα γέλια.  Φθάνοντας όμως παρακάτω στην δήλωση για “γερό στομάχι” μου κόπηκε ο γέλωτας μαχαίρι. Γιατί τι δουλειά έχουν τα στομάχια και μάλιστα “γερά” με την δημοσιογραφία;  Εξ όσων γνωρίζουμε τα στομάχια τα έχουμε για να τρώμε. Και μετά τα φωτεινά παραδείγματα των  αειμνήστων του επαγγέλματος Θέμου και Τράγκα, καλό θα ήταν να μην δημιουργούμε τέτοιους συνειρμούς, σκέφτηκα…

Και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, σοβαρός-σοβαρός, αφήνοντας ξερό τον Ξερόλα με τις μεταπτώσεις μου…

Ο Σχολιαστής