FortsaLefkada.gr 
της Δέσποινας Καλέζου
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα. Αφιερωμένα τα παρακάτω αποσπάσματα με διαχρονικά και καθολικά αντιπολεμικά μηνύματα από τις τραγωδίες του Ευριπίδη στη Γυναίκα του πόνου, της θλίψης, του αίματος, της απελπισίας, του θρήνου. Στη Γυναίκα της προσφυγιάς, που έκλεισε τη ζωή της σε μια νάυλον σακούλα, τη Γυναίκα του ξεριζωμού, που κρατώντας το παιδί της και αδυνατώντας να του εξηγήσει το ξαφνικό και πρωτόγνωρο στα γεμάτα απορία και γιατί μάτια του περπατάει χιλιόμετρα μέσα στο κρύο ,τη βροχή, το χιόνι για να ξεφύγει από τη φωτιά του πολέμου, με πορεία το άγνωστο. Στη Γυναίκα που έμεινε στην πατρίδα, που ντύθηκε το χακί, που στριμώχτηκε στο καταφύγιο, που την έμαθε η σκληρή πραγματικότητα και η αγάπη της πατρίδας να φτιάχνει αυτοσχέδιες βόμβες , που βγαίνει στο δρόμο και φωνάζει καταγγέλλοντας τον παραλογισμό, που κραδαίνει το όπλο, που στέκεται μπροστά στο άρμα του κατακτητή εμποδίζοντάς το με τα χέρια της ελπίζοντας στο άγγιγμα του συναισθηματικού του κόσμου. Αφιερωμένα στη Γυναίκα της φρίκης του πολέμου. Σήμερα στη Γυναικα της Ουκρανίας, χθες στη Γυναίκα της Γιουγκοσλαβίας, της Κύπρου, της Συρίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ…..αύριο ποιος ξέρει πού…..
΄Ομοια και παρόμοια θα γίνονται, όπως επισημαίνει ο Θουκυδίδης,” έως αν η ανθρωπείη φύσις η αυτή είη, όσο δηλαδή η ανθρώπινη φύση είναι η ίδια. Και δεν θα αλλάξει η ανθρώπινη μοίρα όσο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα αιμοβόρα αρπακτικά του χρήματος και οι παράφρονες δικτάτορες τη διαφεντεύουν γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους διεθνείς συνθήκες και οργανισμούς.
Μπροστά στην τραγωδία της Γυναίκας της Ουκρανίας αδυνατούν τα λόγια. Χάνονται μπροστά στα εκστατικά γεμάτα πόνο και θλίψη μάτια, καίγονται από τα καυτά ασταμάτητα δάκρυα.
Ο λόγος του αρχαίου τραγικού από τα βάθη των αιώνων ας λειτουργήσει σαν μια εκκωφαντική κραυγή ενάντια στον παραλογισμό του πολέμου, σαν αφορμή να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι είναι λογικό όν και δεν πρέπει να επιλύει τις διαφορές του όπως τα σαρκοβόρα θηρία.
ΕΛΕΝΗ στ.1151- 1157
Άμυαλοι όσοι αποζητούν τη δόξα
με λόγχες και με δυνατά
στον πόλεμο κοντάρια,
λογιάζοντας αστόχαστα πως έτσι
Θα πάψουν των θνητών τις συμφορές
γιατί αν το δίκιο ζητάς με το αίμα,
η αμάχη δε θα λείψει από τον κόσμο.
ΕΚΑΒΗ στ.151-164
Α! η δύστυχη, σαν τι φωνή να σύρω;
Ποιο μοιρολόι και ποιο θρήνο
η δόλια μες τα μαύρα γηρατειά μου
και σε σκλαβιά ανυπόφερτη
κι αβάσταχτη; Ααχ, αχ.
Ποιος θα με βοηθήσει
Ποια χώρα, ποιος δικός μου;
Χάθηκε ο γέρο Πρίαμος μου,
χάθηκαν τα παιδιά μου
Ποια στράτα ν’ ακολουθήσω;
Αυτήν ή εκείνη τάχα;
Που να πάω; Και ποιος θεός ή δαίμονας θα με συντρέξει;
ΤΡΩΑΔΕΣ στ.1181- 1200
Το μοιρολόι της Εκάβης για το εγγόνι της:
Αχ! ακριβέ μου
τι θάνατος απαίσιος σε βρήκε….Δύστυχε,
τα κάστρα σου τα πατρογονικά που ο Λοξίας τα’ χτισε,
πως σου ΄καναν το κεφάλι;
Στο χτένιζε η μανούλα, το φιλούσε
και τώρα – τα φριχτά να μην πω λόγια-
γελάει ο φόνος μες απ΄ τα σπασμένα κόκκαλα.
Ω! εσείς, γλυκά χεράκια,
παρόμοια με του Έκτορα, συντρίμμια
σας έχω εμπρός μου και άψυχα.
Ω! στόμα μυριάκριβο,
που τόσα όλο περφάνια πρόφερες λόγια, χάθηκες.
Εβγήκαν ψέματα αυτά που μου ΄λεγες στο στρώμα
όταν ερχόσουν πλάι μου,
” γιαγιά μου,
την πιο καλή μου πλεξίδα θα κόψω
για σένα απ΄ τα μαλλιά μου
και θα φέρω
στον τάφο σου τους φίλους μου με λόγια
γεμάτα αγάπη να σε χαιρετήσω”.
Και τώρα εσύ ταφή δεν θα μου δώσεις,
μα εγώ η γριά, η άτεκνη και δίχως πατρίδα,
εσέ, βλαστάρι μου θα θάψω.
Αx! πάνε πια τα νανουρίσματα σου
και τα φιλιά που σου ΄δινα
και εκείνες οι χαρές μου όταν σε τάιζα.
Τι τάχα στον τάφο σου θα γράψουν?
“Εδώ είναι θαμμένο ένα παιδί,
που κάποια μέρα το σκότωσαν οι Αργίτες από φόβο?”
Επίγραμμα ντροπής για την Ελλάδα…
