<Η φωτογραφία είναι απ΄ τον αθάνατο ελληνικό κινηματογράφο>
***
Σε μάστιγα της πόλης μας έχουν εξελιχθεί κάποιοι πολύ ζωηροί έφηβοι που διασκεδάζουν σπάζοντας πόρτες, τζάμια, πλακάκια, χτυπώντας τα κουδούνια και κάνοντας μύριες άλλες ενοχλητικές για τους κατοίκους ενέργειες. Εκμεταλλευόμενοι οι νεαροί την ανυπαρξία ουσιαστικού ελέγχου, αλλά και το κενό που άφησε η κατάργηση του νόμου 4 000 του 1058 περί τεντυμποϋσμού, επιδίδονται με ζήλο σε όλες εκείνες τις δράσεις που αποτελούσαν το αντικείμενό του.
Πρόκειται για μια κατάσταση που διαρκώς επιδεινώνεται, αφού όλο και αυξάνονται τόσο τα κρούσματα όσο και οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες, που καταλήγουν να ζητούν την βοήθεια των ΜΜΕ. αφού παρά τις διαμαρτυρίες τους αρμοδίως δεν βλέπουν αποτέλεσμα και κυρίως οποιονδήποτε εντοπισμό -και κολασμό- των δραστών.
Αυτό όμως εγκυμονεί δυο κινδύνους:
Ο πρώτος είναι να συνεχίσουν να αυξάνονται οι ατίθασοι νεαροί και η δράση τους καθώς και τα θύματά τους, σε μια περίοδο που τα νεύρα των κατοίκων είναι ιδιαίτερα τεντωμένα τόσο απ΄ τις συνέπειες της μακροχρόνιας πανδημίας όσο και απ΄τα προβλήματα που επέφερε η πρόσφατη επέλαση της ακρίβειας, η οποία έχει δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την καθημερινότητά τους. Ο δεύτερος είναι πως η συσσώρευση της αγανάκτησης εγκυμονεί τον κίνδυνο της αυτοδικίας, αφού όλο και περισσότερα “θύματα” δηλώνουν έτοιμα να πάρουν τον νόμο (και τους νεαρούς) στα χέρια τους, με ότι άλλο αυτό συνεπάγεται…
Και τότε θα δούμε αντιστροφή της κατάστασης, κάτι που συχνά συνηθίζεται στην ωραία μας χώρα: Τα θύματα να είναι οι κατηγορούμενοι και οι γονείς των νεαρών αστέρων, αυτοί που τώρα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, να είναι οι λάβροι τιμητές της “νομιμότητας”…
Δυστυχώς!
Ο Σχολιαστής