Νέα αμπελουργική χρονιά. Με το κρασί για το κρασί(!)

της Σεβαστής Κωνσταντινίδη

«Η φιλεργία των Λευκαδίων αγροτών υπήρξε παροιμιώδης. Τα πλέον απρόσιτα μέρη, χαράδρας, λοφοσειράς, βουνά, απόκρημνα εδάφη και αυτά ακόμη τα πρανή των ορέων εξημέρωσε και μετέβαλλε εις ευκλιματούσας αμπέλους, τας δε πεδιάδας, οροπέδια και κατάλληλα άλλα τοπία της υπαίθρου της Νήσου μετέβαλλεν εις πλούσιους σιτοβολώνας, εξ ων μέχρι των καθ’ ημάς χρόνων και προ πεντηκονταετίας επορίζετο ο Λευκάδιος αγρότης την ετησίαν τροφήν του.» (Παναγιώτη Θ. Κουνιάκη «Η νήσος Λευκάς από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ ημάς (1928)»)

Η παραπάνω αναφορά θα μπορούσε να είναι η απάντηση του Π. Κουνιάκη στους συντάκτες των δασικών χαρτών που όταν πριν λίγους μήνες αναρτήθηκαν εμφάνιζαν το 60% του  νησιού ως δασική έκταση (!) στο παρόν βέβαια η αναφορά γίνεται δια τας … ευκλιματούσας αμπέλους …

Με την πάροδο των χρόνων οι παλιοί … έφυγαν ή αποσύρθηκαν λόγω ηλικίας και οι περισσότερες από τας αμπέλους του νησιού εγκαταλείφθηκαν.

Για δεκαετίες όμως και πριν από τους περισσότερους επιλεγεί η … μονοκαλλιέργεια του τουρισμού στο νησί, τα περισσότερα παιδιά και εγγόνια, όσων μόχθησαν για τη διαμόρφωση των αμπελώνων (με την κατασκευή των ξερολιθιών) και τη φύτευση μετατροπή της «φυτιάς» σε καρπερά κλήματα, παρέμειναν προσηλωμένα στην πατρογονική γη και κάποια πολύ λίγα μάλλον εξακολουθούν και σήμερα πεισματικά να μην την εγκαταλείπουν (!)

Οι περισσότεροι από αυτούς που εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε είναι … πολυτεχνίτες (!)

Και ενώ συνηθίζουμε να λέμε, καθένας με την ειδικότητά του (!) οι Λευκαδίτες αγρότες μάλλον έχουν επωμισθεί πολλές  ειδικότητες.

Οικοδόμοι, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί, γιατροί, υπάλληλοι και συγχρόνως ελαιοκαλλιεργητές, καλλιεργητές λαθουριών, φακής … και το Γενάρη-Φλεβάρη αμπελοκαλλιεργητές.

Κλάδεμα και ξελάκωμα (παλιά) κλάδεμα και σκάψιμο με τη φρέζα αργότερα και μέχρι σήμερα. Έχοντας μαζί απαραιτήτως και λίγο κρασί και όχι νερό. Γιατί το νερό σου «κόβει» τη δύναμη όπως μας έμαθαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας ενώ το κρασί σε δυναμώνει και δεν σου κόβει τη διάθεση για εργασία.

Για το κρασί με το κρασί λοιπόν, κλάδευαν οι μεγάλοι και πιο έμπειροι και μάζευαν τις κληματόβεργες και τα κουτσουμπέλια οι γυναίκες και τα παιδιά. Τα περισσότερα τα έκαιγαν σε μια άκρη του αμπελώνα και κάποια τα έκαναν δεμάτια και τα μετέφεραν πίσω στο σπίτι για προσάναμμα στο φούρνο, τη σόμπα, το τζάκι…

Τη βασική αρχή του αμπελοκλαδέματος τη βρίσκουμε στο Θείο λόγο : «…ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ» (ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. Κάθε κλήμα σε μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, το αποκόπτει και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό.)

Από κει και πέρα ανάλογα με τον «αέρα» που ο καθένας θέλει  να αφήσει στο κλήμα κανονίζει και τα «μάτια» (!)

Καλή αμπελουργική νέα χρονιά !

Σεβαστή Κωνσταντινίδη Ρεκατσίνα

πρώην Δήμαρχος Καρυάς

Δημ. Σύμβουλος Λευκάδας

με την παράταξη «δίαυλος»