Τσάμπα οι ελπίδες…

          Του ΝΙΚΟΥ ΓΑΖΗ (*)

Πιθανόν να έχετε ακούσει  το μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ρώτησαν κάποτε τον κόρακα τι κάνουν τα παιδιά του. Κι αυτός με αφοπλιστική ειλικρίνεια τους απάντησε πως, όσο πάνε και …μαυρίζουν!

Ο μύθος με τον κόρακα θέλει να πει, πως δεν πρέπει  να έχουμε παραπανίσιες  προσδοκίες  από κάποιον που διαθέτει συγκεκριμένου επιπέδου  γενετικά χαρακτηριστικά.  Και τον θυμηθήκαμε  με αφορμή τον νέο κανονισμό Λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου που ψηφίστηκε πρόσφατα και ο οποίος , παρά τις φανερές ή κρυφές ελπίδες μας, όχι μόνο δεν βελτίωσε καθόλου τα (πολλά) «γενετικά κουσούρια» του προηγούμενου, αλλά μας προέκυψε και  κατά τι χειρότερος απ΄ αυτόν… Κι επειδή κάποιοι φίλοι αναγνώστες πιθανόν να απορούν, θα εξηγήσω αμέσως γιατί το λέω:

Ήταν και παραμένει γνωστό, πως ένα απ΄ τα μεγαλύτερα κουσούρια του προηγούμενου Κανονισμού ήταν ότι δεν έδινε την δυνατότητα  μιας σύντομης δευτερολογίας στους  δημοτικούς  συμβούλους, έστω κατά την διαδικασία των ερωτήσεων προ ημερησίας διάταξης μόνο,  που  συχνά είχε σαν αποτέλεσμα να ρωτάνε οι σύμβουλοι κάτι, να τους απαντούν οι άρχοντες της δημοτικής Αρχής με «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε» κι αυτοί να μην έχουν την δυνατότητα να τους πουν ,με δυο έστω λέξεις, πως «συγνώμη άρχοντες, αλλά εμείς άλλο πράγμα σας ρωτήσαμε, μην μας κοροϊδεύετε λοιπόν!

Όταν πρόσφατα ψηφίστηκε ο νέος Κανονισμός, το παραπάνω κουσούρι δεν θεραπεύτηκε, όπως άλλωστε δεν θεραπεύτηκαν και τα περισσότερα απ΄ τα υπόλοιπα κουσούρια του.  Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί, η αναθεώρηση του εκάστοτε Κανονισμού έχει καταντήσει να είναι η παιδική αρρώστα κάθε νέας Δημοτικής Αρχής.  Κάθε παράταξη βλέπετε, την θέλει και την επαγγέλλεται για όσο βρίσκεται στην αντιπολίτευση, μόλις όμως γίνει δημοτική Αρχή βολεύεται με τα κουσούρια του και ξεχνά τόσο τις καλές παλιές προθέσεις όσο και τις σχετικές εξαγγελίες! Οπότε πάει σόϊ το βασίλειο και τα κουσούρια ζουν και βασιλεύουν! Σε τούτη μάλιστα την αναθεώρηση,  προστέθηκαν και κάποιες «καινοτομίες», που μάλλον αποτελούν  πρόσθετα κουσούρια. Μια τέτοια  καινοτομία είναι να καταθέτονται από πριν γραπτές οι ερωτήσεις, με εξαίρεση μόνο μια, που θα μπορεί να γίνεται απ΄ ευθείας στην συνεδρίαση…

Επειδή είμαι καλόπιστος και αισιόδοξος άνθρωπος, σκέφτηκα πως ενδεχομένως το νέο αυτό σύστημα να αποδειχθεί θετικό, από την άποψη ότι, αφού οι άρχοντες θα ξέρουν από πριν την ερώτηση και θα έχουν πλέον  το χρόνο και την άνεση να  προετοιμαστούν καλύτερα, χωρίς να αιφνιδιάζονται, ίσως  θα πάψουν να απαντούν στις ερωτήσεις μας με «άλλα λόγια ν΄  αγαπιόμαστε», που λέγαμε παραπάνω.

Δυστυχώς η ελπίδα μου διαψεύστηκε σύντομα κι αυτός ήταν κι ο λόγος που θυμήθηκα τον μύθο με τον κόρακα. Προσέξτε όμως γιατί: Όπως ενδεχομένως κάποιοι να θυμούνται, τον Δεκέμβρη έκανα μια ερώτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο ρωτώντας ποιος είναι ο «ιδιοκτήτης» του  χωματόδρομου που αποτελεί το Δυτικό όριο του ιβαριού «Αβλέμων», ποιος είναι ο κατασκευαστής (και ποιος ο σημερινός χρήστης , δηλαδή ο κλειδοκράτορας) της σιδερένιας κατασκευής που με κλειδωμένο πορτόνι  φράζει την είσοδο, θυμίζοντας …βάση της ΝΑΣΑ ή άκρως απόρρητο στρατόπεδο!

 Η μεταλλική φραγή που μάλλον θυμίζει απόρρητη βάση της ΝΑΣΑ…

***

Περίπου ένα μήνα αργότερα ήρθε η απάντηση δια στόματος Δημάρχου, η οποία ήταν  πως ο χωματόδρομος ανήκει στον Δήμο  και την σιδεριά την εγκατέστησε ο Δήμος για να μην κλέβουν τα ψάρια από το ιβάρι.

Η απάντηση ίσως να θεωρήθηκε ικανοποιητική απ΄ την πλευρά της Δημοτικής Αρχής, όμως για μένα, όχι απλά δεν ήταν, αλλά μου δημιούργησε και πρόσθετα ερωτηματικά που κατατέθηκαν μαζί με τις αναπάντητες υπο-ερωτήσεις, σαν νέες γραπτές ερωτήσεις (με το νέο σύστημα πλέον) και ήταν:  Πότε και για ποιο λόγο έφραξαν το ιβάρι μόνο απ΄ αυτήν την πλευρά, όταν από όλες τις άλλες πλευρές είναι ορθάνοιχτο, όπως ανοιχτό είναι και το μικρό ιβάρι άλλωστε; Επίσης τι καθεστώς υπάρχει για το καρνάγιο απέναντι απ΄ την πόλη, καθώς και ποιοι είναι αυτοί που ενίοτε φαίνονται να κυκλοφορούν εποχούμενοι  στον χωματόδρομο έχοντας προφανώς τα κλειδιά;

Οι απαντήσεις ήρθαν στο προηγούμενο δημοτική συμβούλιο δια στόματος δημάρχου ξανά και περιορίστηκαν στο ότι, η μεν μεταλλική φραγή και το κλείδωμα  έγιναν επί δημαρχίας Κ. Αραβανή, ενώ οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στον χωματόδρομο είναι του καρνάγιου  το οποίο  είναι ενοικιαστής (από το Λιμενικό Ταμεί).

Στο καίριο ερώτημα γιατί αποφασίστηκε και τι εξυπηρετεί η τόσο ενισχυμένη (και ακριβή) φραγή ακριβώς εκεί , από την στιγμή που όλες οι άλλες πλευρές (και των δυο ιβαριών) είναι ξέφραγες, απάντηση δεν πήραμε…

Όμως αμφισβητούμε τις όποιες απαντήσεις πήραμε, για πολύ συγκεκριμένους λόγους και μάλιστα το σκεφτόμαστε  να επανέλθουμε με νέες ερωτήσεις επ΄ αυτών στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο, που άλλωστε κατέληξε να είναι το έσχατο μέσο άμυνας.  Γιατί  οι παροικούντες για χρόνια στην Ιερουσαλήμ  και γνωρίζοντας πρόσωπα, πράγματα και συνήθειες, καθόλου δεν μας φαίνεται πειστικό πως το πορτόνι τοποθετήθηκε εκεί για να εμποδίσει  τους ψαροκλέφτες, απ΄ την στιγμή που αυτοί μπορούν άνετα  να μπουν και να κλέψουν απ΄ όπου αλλού θέλουν. Μάλλον σαν ρουσφέτι σε συγκεκριμένους ωφελούμενους φαντάζει…

Και μην μας πει κανείς πως το επίφοβο σημείο για ψαροκλοπή είναι από κάποιες κατασκευές (σαν τσιμεντένιες γούρνες) που βρίσκονται  μερικές δεκάδες μέτρα μετά την φραγή, γιατί τότε κι εμείς θα του πούμε πως σε τέτοια περίπτωση, ο ίδιος φράχτης θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί στην άκρη του χωματόδρομου με πλάτη προς το ιβάρι και να κάνει την ίδια ακριβώς δουλειά, χωρίς παράλληλα να αποκλείσει τους Λευκαδίτες να κάνουν εκεί την άσκηση ή τον περίπατό τους…

Μια λογική εναλλακτική πρόταση: Αν η σημερινή φραγή (στην πορτοκαλή θέση Α), είχε τοποθετηθεί στην πράσινη θέση Β, τότε και οι “γούρνες” θα προστατεύονταν και ο χωματόδρομος θα έμενε ελεύθερος και προσβάσιμος…  

***

(* Ο Νίκος Γαζής είναι δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Λευκάδας με την παράταξη «Δίαυλος»)